God liet Herma zien dat Hij haar Bruidegom is

Tot augustus 2018 leiden Herma Greving (39) en haar man Sietse gewoon hun leven. Hij is predikant in Alkmaar, zij heeft een leuke baan als secretaresse en ze hebben vier kinderen. Tijdens hun jaarlijkse vakantie in Zwitserland gebeurt het ondenkbare: Sietse gaat zwemmen in een rivier, wordt meegesleurd door de stroming en overlijdt.

“In de twee weken na het ongeluk ben ik tien kilo afgevallen. Ik was voortdurend koud, trillerig en moe. Ik had amper energie om de kinderen naar school te brengen.” Toch stort Herma niet in: ze weet en voelt dat God voor haar zorgt. “God gaf mij het geschenk van Zijn diepe nabijheid, op het moment dat ik dat het meest nodig zou hebben.”

Sprookjes

Herma groeide op in een veilig katholiek nest. “De Bijbelverhalen die ik op school hoorde, waren voor mij een soort sprookjes. Ik heb me wel altijd afgevraagd waarom Jezus zo belangrijk was, maar er was nooit iemand die me dat goed kon uitleggen.” Op haar negentiende ontmoette Herma een christelijke jongen: Sietse. “Ik vond het superinteressant dat hij gelovig was. Daarnaast had hij ook gewoon een mooie kop. Toen we verkering kregen, had dat best wat voeten in de aarde, want hij wilde geen relatie met een ongelovige. Vanwege mijn interesse kreeg ik gelukkig het voordeel van de twijfel. We gingen samen naar een Alpha-cursus en daardoor kwam ik tot geloof. Ik ontdekte dat de verhalen die ik had meegekregen, geen sprookjes waren. Ze gingen over een echte Persoon.”

Een paar jaar later gebeurde er iets bijzonders: Sietse werd door God aangeraakt. “Hij studeerde accountancy, maar draaide om als een blad aan een boom en wilde opeens theologie gaan studeren. Ik was vol verbazing, want ik zag dat hij een heel diepe intimiteit met God beleefde. Daar was ik jaloers op; dat wilde ik ook. In de afgelopen jaren heb ik daar veel voor gebeden, ook samen met Sietse. Ik heb gesmeekt en me afgewezen gevoeld dat God het mij niet gaf. Ik voelde me zo dor en doods als een woestijn.”

Verliefd op God

“In de zomer van 2018 gingen we, zoals ieder jaar, naar de New Wine-zomerconferentie. Op zondag bracht Sietse de kinderen naar bed en ging ik naar de avondviering. Tijdens de aanbidding gebeurde er iets met me. De zangleider sprak de hele tent toe en zei: ‘Wij zijn het volk van God. Bruid, wat ben je mooi.’ Ik werd ontzettend geraakt, maar ik kon niet verklaren waarom. Daarom gaf ik het terug aan God en vroeg Hem: ‘Heer, wat wilt U hiermee zeggen?’ De volgende dag, tijdens de aanbidding, werd ik opnieuw geraakt. Het was alsof God Zijn handen om mijn gezicht legde en Zijn voorhoofd tegen mijn voorhoofd aan legde, een gebaar dat ik kende vanuit mijn huwelijk. Het voelde zo intiem. Ik voelde me zo diep gezien, gekend en geliefd door God. Hij liet me zien: Ik ken jou, Ik houd van jou en Ik weet wat er in je leeft.

Ik was perplex en vol vreugde, voelde me verliefd op God. Dit was waar ik al die tijd naar verlangd had. Tegelijk vond ik het ook heel spannend, omdat ik bang was het gevoel weer kwijt te raken. Nu zie ik dat het een zielsverandering was, die ik nodig had als voorbereiding op wat er twee weken later zou gebeuren.”

Zwartste nacht

Herma en Sietse gingen ieder jaar naar dezelfde camping in Zwitserland. “Op de camping konden we relaxen, bijpraten met oude vrienden en waren we even helemaal los van thuis. We vonden het allebei heel gaaf om in de bergen te wandelen. Sietse was enorm sportief en hield van een uitdaging. Sporten was zijn uitlaatklep; hij ging daarom ook regelmatig alleen op pad.”

Op 7 augustus gaat Sietse fietsen met zijn oudste twee zoons, toen 12 en 13. Onderweg stoppen ze bij een waterval in een rivier, waar Sietse gaat zwemmen. Hij komt in de sterke onderstroom terecht, vecht voor zijn leven, maar verdwijnt uiteindelijk onder water.

“Ik was op de camping met de jongste twee kinderen. Terwijl ik in de schaduw zat te lezen, hoorde ik sirenes. Dat was ongewoon in het kleine dorpje, dus ik vroeg me heel even af of er iets gebeurd was, want ik had ze eigenlijk al terug verwacht. Maar ik dacht: ze hebben vast een lekke band. Ik besloot de lunch te gaan maken. Een klein uur later kwam er een politieauto de camping op rijden. Tot mijn grote schok stapten mijn zoons uit. Eén van de twee brak toen hij mij zag. Flarden van het verhaal drongen tot me door. Mijn oudste zei hevig geëmotioneerd: ‘Hij is in de hemel, mam.’ We zijn ter plekke op het gras geknield en hebben met z’n vijven gebeden om een wonder.”

Er werd een zoektocht opgezet, maar toen het donker werd moest die worden gestaakt. “Ik ging de zwartste nacht van mijn leven in. Ik was in een grote capuchontrui van Sietse gekropen en was voortdurend in gesprek met mezelf en met God. De politie had me weinig hoop gegeven, maar ik geloofde ook dat God een wonder kon doen. Het enige antwoord dat ik die nacht kreeg, was een heel diepe rust. Het was alsof God tegen mij zei: ‘Het komt goed, Ik ben erbij.’”

Zodra het om half zes licht werd, gingen Sietses oudste broer en vier vrienden zelf op zoek. “Twee uur later kwam het telefoontje: ze hadden Sietses levenloze lichaam gevonden, zeven kilometer stroomafwaarts.”

Ik was mijn man, mijn echtgenoot, mijn bruidegom kwijtgeraakt. Maar de ervaring op New Wine kwam bij me terug. God heeft me laten zien dat Hij me kent en ziet. Mijn hemelse Bruidegom was bij mij en Hij zou nooit weggenomen worden. Dat troostte me enorm. God heeft dat beeld meerdere keren bevestigd. Na de begrafenisdienst brachten we Sietses lichaam naar de begraafplaats. Een klein jongetje en een opa stonden langs de kant van de weg. Het kindje wees naar mij en zei: ‘Ik denk dat dat de bruid is.’ Ik dacht dat ik het niet goed verstaan had. Maar mijn zoon reageerde verbolgen: ‘Je ziet toch wel dat dit geen trouwerij is.’ Ik had het echt goed gehoord.”

Luxeprobleem

Als predikant was Sietse een publiek figuur. Daardoor waren er veel mensen betrokken op Herma’s gezin. “Ik heb ontzettend veel hulp gehad. Er werd elke dag voor ons gekookt. Een paar maanden geleden is het kookrooster afgebouwd: eerst vier keer in de week, toen drie keer en nu doe ik het weer zelf. Gemeenteleden leefden intens mee en dat was heel fijn. Maar er werd zoveel aangeboden dat ik niet alles van iedereen kon aannemen. Het was bijna een luxeprobleem.

Mensen hebben soms een bepaald plaatje van hoe ik me als rouwende weduwe zou moeten voelen. Ze vullen het zo snel voor me in. ‘Deze dag moet zo zwaar voor je zijn,’ zeggen ze dan. Maar ik wil zélf benoemen hoe ik me voel. Het helpt me niet als iemand dat voor me invult.”

Hoe kun je iemand die rouwt wel op een goede manier helpen? “Ik heb geleerd dat rouw ontzettend persoonlijk is. Vaak reageer je vanuit wat jíj denkt dat diegene nodig heeft, of wat je zelf zou willen in zo’n situatie. Maar iedereen werkt weer anders. Daarom is het zo belangrijk om open vragen te stellen. Toon oprechte belangstelling, probeer er vragend voor de ander te zijn: ‘Hoe gaat het vandaag? Kan ik iets voor je doen?’ Dan geef je de ruimte aan degene die rouwt.”

Taart en pizza

“Vorige week hebben we Sietses verjaardag gevierd. We aten taart en pizza, want de kinderen wilden graag dat het op een feestelijke manier herdacht werd. Met een klein groepje mensen zouden we foto’s en filmpjes van de begrafenis gaan bekijken, maar dat kon helaas niet doorgaan vanwege de coronamaatregelen. Erg jammer, want de kinderen vinden het fijn om op zo’n moment over Sietse te kunnen praten met volwassenen die hem gekend hebben.

We zijn niet naar het graf geweest. Dat doen we niet zo vaak: de kinderen zeggen dat papa daar niet is. Ik ga ze dan ook niet meeslepen. We blijven liever thuis op de bank zitten om fotoboeken te bekijken. Zelf ga ik af en toe naar de begraafplaats, maar vooral omdat het een rustige, vredige plek is.”

De kinderen gaan allemaal op hun eigen manier om met het overlijden van hun vader. “Momenteel heeft één van mijn zoons het moeilijk, afgelopen maanden was het mijn dochter. De jongste mist vooral het stoeien en knuffelen met zijn vader. De een vertelt uit zichzelf wat er speelt, bij de ander moet ik het eruit trekken. Soms uit het verdriet zich in indirect gedrag; bijvoorbeeld een voorval op school dat ik niet kan verklaren. Het is niet bij allemaal continu aanwezig. Het gewone leven gaat ook door, met school, sportclubjes en muzieklessen.

Sinds een paar maanden ben ik weer aan het werk als secretaresse. Het is fijn om dat stukje van mezelf weer te hebben, en te doen waar ik goed in ben.”

Nieuw leven

Psalm 22 en 23 hebben voor Herma altijd een bijzondere betekenis gehad. “Een vriend van de familie ging naar de plek waar Sietse het water in was gegaan. Hij stuurde mij een filmpje waarin hij stukken uit Psalm 22 en 23 las en voor ons bad, met op de achtergrond de kolkende rivier. Het raakte mij dat hij deze teksten had uitgekozen. Toen besloot ik dat ook terug moest naar Zwitserland. Met drie vrienden heb ik de heftige plekken bezocht. Dat is goed geweest voor mijn eigen proces.

Tijdens een wandeling kwamen we langs een klein kerkje, waar een paar mannen met een drukpers bezig waren. Het bleek Lutherzondag te zijn. De tekst die op de drukpers lag, was Psalm 23. Ik vond het zo bijzonder dat juist deze tekst er lag. Dat was voor mij opnieuw een bevestiging dat God me ziet. Hij is zo dichtbij, zo gedetailleerd betrokken op mijn leven. Hij weet precies wat ik nodig heb. Wanneer ik aan het bevallen was, lazen we samen altijd Psalm 23. Ik heb het gevoel dat ik, door Gods aanraking, nu ook nieuw leven heb gekregen.”

Snelkookpan

Terug in Alkmaar brak er een moeilijke, maar ook waardevolle periode aan. Wanneer de kinderen op school waren, had Herma tijd om haar verlies te verwerken. “Ik heb veel geschreven, veel gebeden. Ik sprak iedere week een psycholoog en ging vaak naar het strand. Daar zat ik op een bankje bovenaan het duin, want ik had geen energie om te wandelen. Nog steeds is het strand de plek waar ik naartoe ga als ik vastloop en waar ik letterlijk ruimte vind. Juist als het waait of stormt. Het water heeft meteen een rustgevend effect op mij.

Met een klein groepje vrienden kon ik alles delen. Rouw is een soort snelkookpan: we werden heel snel heel hecht met elkaar. Met Sietses broers heb ik mooie gesprekken gehad over zijn jeugd. Hoe heftig en afschuwelijk die periode ook was, het leidde er wel toe dat sommige relaties enorm verdiept zijn.”

Herma merkt dat ze er mag zijn, met al haar mijn gevoelens en gedachten. “Eerder had ik het gevoel dat ik niet mooi was vanbinnen. Maar God liet me zien dat Hij van me houdt en me kent, met alles wat in me is. Mijn zelfbeeld is daardoor ontzettend veranderd. Ik heb van mezelf leren houden.”

Geliefd door God

“Vijftien jaar geleden is er een profetie over mij uitgesproken. Er werd gezegd dat ik op een podium zou gaan spreken. Ik heb altijd geweten dat dat klopte, maar dacht: wat heb ik nou te vertellen? Nu heeft God bevestigd dat ik mag gaan getuigen over wat Hij voor mij heeft gedaan.

Ik vind het ongelooflijk hoe God voor me heeft gezorgd. Hij gaf me vooraf al wat ik nodig heb. Daarom ga ik hier misschien anders doorheen dan veel andere mensen. Ik heb zo’n diep besef dat God bij me is en voor me zorgt. Mijn leven is veranderd op een heel diep niveau. Ik loop echt niet de hele dag zingend door het huis, maar ik voel me geliefd en gezien door God. Ik weet dat ik er mag zijn, met alle mooie en lelijke dingen die er in mij leven.

Ik geloof dat God die intimiteit aan iedereen wil geven die daarom vraagt. Het was voor mij kennelijk nodig om het op deze manier en op dit tijdstip te ontvangen. Maar Hij is zo’n persoonlijke God en daarom gaat Hij met iedereen een heel uniek proces. Ezechiël 37 gaat over beenderen die weer tot leven komen, die opnieuw adem krijgen. Voor de aanraking voelde ik me dor en doods, maar God wil ons met Zijn Geest tot leven brengen! Daar mogen we steeds weer vrijmoedig om vragen.”

Beeld: Jeannine Rijsdijk

Kijktip: Meer verhalen lezen en bekijken over afscheid, verlies en rouw? Kijk op ikmisje.eo.nl.

Lees ook:  Roos werd plotseling weduwe op 26-jarige leeftijd