Hanneke werd zwanger dankzij eiceldonatie van haar zus

“Op het moment dat ik hoorde dat ik onvruchtbaar was, verdween de grond onder mijn voeten. We hadden al een dochter, dus dan denk je misschien: dan is het toch goed genoeg? Maar ik wist na haar geboorte zeker dat ik nog meer kinderen wilde. Ik werk ook in de kinderopvang, mijn hele leven bestaat uit kinderen. Dus het was een enorme klap toen we het slechte nieuws ontvingen. We hebben zelfs een hele dag in bed gelegen. Het is niet in woorden uit te drukken hoe wij ons voelden,” vertelt Hanneke.

We hebben een hele dag in bed gelegen

Hanneke zit vervroegd in de overgang, waardoor haar eicelreserve zeer laag is en er geen eisprong meer plaatsvindt. “Nu ik terugkijk, had ik inderdaad symptomen van de overgang. Ik had last van nachtzweten, was zeer gespannen en had een kort lontje. Eerst dacht ik dat het kwam door de stress in mijn leven, maar het waren mijn hormonen die in de war waren geschopt. Ik denk dat ik tijdens mijn zwangerschap van onze dochter al in de overgang zat. Dus ik heb heel veel geluk gehad dat ik toen überhaupt zwanger ben geworden.”

Behandelingen

Hanneke en haar man, Mark, willen niets liever dan een tweede kindje. “We zijn in drie verschillende steden geweest voor behandelingen en prognoses, zelfs in België. Ik zei tegen Mark: ‘Ik wil alles proberen. Alleen dan kan ik rust vinden in ons lot.’ Dat klinkt heel dramatisch, maar zo voelde het echt voor mij. In het begin bleef ik erin geloven dat het goed zou komen. Ik voelde mij optimistisch en strijdbaar. Ik had het gevoel dat ik nog een ‘normale’ toekomst voor me had waarin we op een natuurlijke manier kinderen konden krijgen.”

Zo gezegd, zo gedaan. Hanneke geeft niet op en grijpt elke kans aan. “Ik heb zelfs een cursus gevolgd in Amsterdam om mijn fertiliteit te verhogen, waarbij ik een heel streng, biologisch dieet volgde. Het was fijn om iets te kunnen doen, op die manier kon ik mezelf niets verwijten. Ook zijn we van IVF naar IVF gegaan, maar die zijn allemaal mislukt of afgeblazen. Dat was voor mij echt de bevestiging dat mijn lichaam onvruchtbaar was.”

We zijn verder gegaan dan gezond voor ons was

“Achteraf gezien zijn we veel verder gegaan dan gezond voor ons was. Maar als je er middenin zit en het gevoel hebt dat er iets te halen valt, ben je veerkrachtig en blijf je maar doorgaan. Misschien hadden we pauzes moeten nemen om op adem te komen, maar we hadden natuurlijk ook te maken met tijdsdruk. Mijn eicelreserve was ontzettend laag en werd alleen maar lager.

Het waren zware jaren. Lichamelijk gezien had ik nog heel lang door kunnen gaan, maar psychisch was ik op een gegeven moment gewoon op. Elke keer kregen we weer slecht nieuws en moesten we zware klappen verdragen. Ik ervaarde een intense pijn en het voelde als een soort ‘toekomstamputatie’. Ik had een bepaald beeld voor me hoe mijn leven eruit zou gaan zien en dat werd voor mijn gevoel afgepakt.”

Eiceldonatie

“Mijn zusje heeft tijdens het gehele proces een keer aangeboden dat zij openstond voor een eiceldonatie. Een paar jaar lang hebben we daar niks mee gedaan, want mijn man wilde in eerste instantie een kind dat van ons beide was, en anders niet. Daar vond ik berusting in. Maar toen we na het zoveelste slechte nieuws op het punt stonden de hoop op te geven, zei Mark: ‘Ik heb over de eiceldonatie nagedacht en wil het een kans geven.’

Samen hebben we de keuze gemaakt en we stonden er voor de volle honderd procent achter. We hebben het mijn zusje laten weten en een paar goede gesprekken gevoerd om te bespreken of we hetzelfde voor ogen hadden. We hebben toen afgesproken om één keer het proces van een eiceldonatie te doorlopen. Als het niet slaagde, zouden we er een streep onder zetten. We moesten voor onszelf een grens stellen.”

Nadat Hanneke en haar zus groen licht ontvangen van de ethische commissie in het ziekenhuis, start het proces van de eiceldonatie. Zowel bij Hanneke als bij haar zus moeten hormonen ingespoten worden. “Mijn zusje is tien jaar jonger dan ik. Ik vond het heel pittig dat zij dit proces moest doorlopen. Voor haar was het ook heel spannend en soms liep ze krom van de pijn. Ik voelde me zo bezwaard dat zij dit voor mij moest doorstaan.”

Als we alles hebben geprobeerd, kunnen we rust vinden

Op het moment dat de follikels, de eiblaasjes, van de eiceldonor genoeg gegroeid zijn, kan er een punctie plaatsvinden waarbij de eierstokken worden geleegd. “Er waren drie embryo’s gemaakt, waarvan eentje uiteindelijk is geplaatst. Wat de uitkomst ook zou zijn, als we alles hebben geprobeerd, kunnen we rust vinden. Het feit dat we dit aanbod hadden… Ik weet dat er veel mensen zijn die dit willen en niet kunnen waarmaken. Er is een enorm tekort aan eiceldonoren. Ik voelde me een enorme bofkont.”

Zwangerschap

Twee dagen voordat Hanneke een zwangerschapstest mag doen, besluit ze alvast te testen. “Mark zei: ‘Wacht nou nog even.’ Maar ik deed een test en kreeg een positief resultaat. De dagen erna heb ik nog een aantal keer getest en het streepje was duidelijk zichtbaar. Ik was overdonderd! Hier keek ik jarenlang naar uit en dan is het eindelijk zover. We waren ontzettend blij, maar niet compleet ontspannen. Je houdt overal rekening mee, ook dat het alsnog kan misgaan.

Gedurende de zwangerschap was ik heel ziek. Dag en nacht moest ik overgeven en er zijn zelfs aders in mijn gezicht en nek gesprongen. Toch voelde het fijn, het was de bevestiging van mijn zwangerschap. Tijdens de zwangerschap van mijn dochter was ik ook heel ziek en werd ik zelfs een beetje depressief. Bij mijn tweede zwangerschap heb ik er nooit een woord over laten vallen, je weet waar je het voor doet. Dat ik dit mocht meemaken!”

Ik moet er niet aan denken dat het anders was geweest

“Eind 2019 is onze prachtige zoon Rijk geboren. Ik had meteen het gevoel van liefkozing en bescherming als ik naar hem keek. We hebben nu een kind dat volledig van onszelf is en een kind met familiemateriaal, maar niet voor honderd procent uit mijn DNA bestaat. Ik dacht weleens: dan komt er een kindje en dat lijkt dan heel veel op een ander. Kun je daar op dezelfde manier van houden? Ik zou dat nu nooit meer zeggen, beide kinderen voelen voor honderd procent eigen.

Rijk is een enorm vrolijk en lief kind. Ik moet er niet aan denken dat het anders was geweest. Doordat we een lange weg hebben doorlopen, omarmen we het ook meer. We zijn heel blij en dankbaar met wat we hebben. Mijn kinderen zijn ook weleens vervelend,” vertelt Hanneke lachend. “Maar dan denk ik: ik ben zo blij dat we hiermee zitten. Het had ook heel anders kunnen aflopen.”

Op bovenstaande foto is Hanneke's zus, Caro, en haar zoontje Rijk te zien