Henrike probeerde een eind aan haar leven te maken

Ze is een jonge meid, maar heeft niet veel perspectief, naar eigen zeggen. “Ik draag veel lijden met me mee. Er zijn gebeurtenissen uit m’n jeugd waar ik mee worstel en ik ben al lange tijd depressief. Ik vind het leven niet leuk en niet zinvol genoeg om het uit te zitten,” vertelt ze eerlijk. “Soms kan ik daar best goed tegen vechten. Ik praat er dan over met anderen en hoor dat zij wel een toekomst voor me zien. Maar er zijn ook veel momenten waarop ik het niet meer kan. Het probleem bij psychische problemen is dat niet te voorspellen is of en wanneer het beter wordt. Misschien blijf ik wel levenslang met deze dingen worstelen. Suïcidaliteit wordt dan een soort vriend, een houvast. Als ik er niet meer ben, hoef ik ook niet meer te voelen en te lijden. Dat idee blijft aantrekkelijk.”

Afscheidsbrieven

Als het verlangen om niets meer te willen voelen, erg groot is, begint Henrike soms plannen te maken. “Ik bedenk hoe het zal zijn als ik er niet meer ben en ben daar dan bewust mee bezig. Ik schrijf dan bijvoorbeeld afscheidsbrieven. Dat geeft op dat moment rust, want dan voel ik even niet meer waar ik mee te dealen heb,” legt ze uit. “Ik realiseer me goed dat het heel definitief zou zijn als ik er een einde aan maak. Maar op sommige momenten voel ik me zo gelaten, dat het me niet veel kan schelen. Het maken van plannen geeft rust. Bovendien geeft het grip. Ik heb nergens meer grip op en kan niet kiezen hoe ik me voel. Laat me dan deze ene keus, die ik zelf kan maken, nog maken.”

Op een avond kwam Henrike thuis van een spannende afspraak. “Ik zag het allemaal niet meer zitten en wilde niet nog langer dit soort ingewikkelde momenten meemaken. Ik wilde niet meer met mezelf verder leven. Al langere tijd had ik medicijnen gespaard en ik besloot ze in te nemen,” vertelt ze met haar rustige stem. “Hoewel ik in mijn hoofd al plannen had, was dit moment niet gepland. Toen ik bezig was, raakte ik in paniek omdat ik niet zeker wist of het genoeg medicijnen waren. Ik nam ze niet allemaal in en al snel kwam mijn vriendin, bij wie ik in huis woonde, thuis. Zij schakelde de huisarts in.”

Ik baalde dat het mislukt was

De dagen daarna was Henrike boos op zichzelf. “Ik baalde dat het mislukt was en dat ik niet alle medicijnen genomen had. Het was één van de heftigste momenten voor mensen in mijn omgeving. Niets drong meer tot me door. Ik herhaalde steeds maar dat ik meer pillen wilde,” vertelt ze. “Ik voel me erg schuldig tegenover God. Hij is de Schepper van het leven. Wat ik deed en wil, is het leven gewoon maar weggeven. Ik geloof niet dat Hij het zo bedoeld heeft. Tegelijkertijd heeft Hij ook niet gewild dat ik zo moet lijden. Ik weet dat God het me wil vergeven, maar ik heb nooit spijt van mijn poging gehad en weet niet of ik het wel oprecht bij God kan brengen. Als ik dat niet kan, kan God me misschien ook niet vergeven en blijf ik het steeds bij me dragen. Misschien moet ik God dankbaar zijn dat het nooit gelukt is. Maar dat is ook weer dubbel. Moet ik dan maar dankbaar zijn voor de ellende waarin ik leef? Dit soort worstelingen beïnvloeden mijn relatie met God en hoe ik in het geloof sta.”

Niet alleen

Ondanks alle moeite en donkerheid, leerde Henrike ook iets in de afgelopen tijd. “Vaak heb ik het gevoel dat ik alles alleen op moet lossen, maar dat is niet zo. Er zijn mensen om me heen die van me houden, al kan ik dat niet goed geloven. Ik doe hen verdriet met mijn suïcidale gedachten en plannen. Het helpt me als ze mij vertellen wat het met hen doet. Ik probeer steeds te beseffen wat me nog aan het leven bindt en dat zijn de mensen die om mij geven en die naast mij zullen blijven staan.”

Heb jij zelfmoordgedachten? Deel dan (anoniem) je gedachten met zelfmoordlijn 113, via telefoonnummer 0900-0113 of via hun website. Zoek hulp; er staan mensen voor je klaar.

Lees ook het interview met Petra Ferwerda. Haar man beroofde zichzelf van het leven: “Ik voelde me geamputeerd. En schuldig: had ik dit kunnen voorkomen?"