Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Hoe Anne, dochter van Gert-Jan Segers, haar geloof terugvond

‘Als ik het geloof wilde afschrijven, moest ik daar honderd procent achter staan’

Anne Segers is 19 jaar als ze God steeds verder loslaat. Haar vader - Gert-Jan Segers, fractievoorzitter voor de ChristenUnie - ziet haar worstelen en voelt dat hij moet stoppen met ‘drammen’ en Anne aan God moet overlaten.

Deel:

“Mijn zusjes vonden het geloof geweldig,” vertelt Anne. “Ze gingen graag naar de kerk en waren vol van Hem. Ik had dat niet. Voor mij voelde het geloof als iets van mijn ouders en ik voelde het niet.”

Drammertje

Gert-Jan: “Ik was in die tijd een drammertje. In je pubertijd stond ik op zondagochtend bij je bed: ‘An, ga nou mee, sta nou op.’ Dan had je echt geen zin en zat ik te pushen. Ook toen je ouder was en ik je twijfel voelde. Ik was je het geloof door de strot aan het duwen. Dit veranderde toen ik voelde dat God van mij vroeg of ik het aan Hem wilde overlaten. Op diezelfde dag kreeg ook je moeder datzelfde sterke gevoel. Tijdens een etentje heb ik mijn excuses aangeboden. Het geloof moest je eigen keuze zijn.”

Anne: “Het emotioneert me als ik daaraan terugdenk. Ik had altijd het gevoel dat ik jullie teleurstelde, maar vanaf dat moment kon ik het geloof loslaten en ontdekken wie ik was. Ik was net aan mijn studie in Leiden begonnen en was expres bij een niet-christelijke studentenvereniging gegaan. Ik waande me in de seculiere wereld. Dat vond ik aan het begin superleuk, omdat het anders was dan ik gewend was. Het was heerlijk om vrij te zijn en te doen wat ik zelf wilde. Maar na enige tijd begon het ook leeg te voelen.

Anne: 'Echt geloven hoefde voor mij nog niet, maar dit was een eerste stap'

Ik kreeg vragen als: waarom doe ik de dingen zoals ik ze doe? Waar dient het leven toe, als er geen God is? Ik sprak er veel over met mijn ongelovige vrienden, maar zij dachten over die vraagstukken niet na, of op zo’n onbevredigde manier dat het voor mij niet klopte. Zo ben ik langzaamaan naar antwoorden gaan zoeken. Als ik het geloof volledig wilde afschrijven, dan moest ik daar honderd procent achter staan en dus besloot ik het geloof een eerlijke kans te geven en op onderzoek uit te gaan.”

Een eerste stap

“Ik besloot vorig jaar als eerste om mij bij de christelijke studentenvereniging Navigators aan te sluiten. Ik wilde me omringen met christelijke mensen om zo de gesprekken over het geloof aan te gaan. Ik had ook behoefte om om te gaan met mensen die dezelfde opvoeding hebben gehad en die mijn vragen konden begrijpen. Echt geloven hoefde voor mij nog niet, maar dit was een eerste stap.

In die tijd stond er ook een reis naar Australië gepland. Mijn zusje Eline volgde daar een Discipleship Training School en ik wilde haar opzoeken. Ik realiseerde mij dat zij vol was van de Heer. Straks konden we elkaar niet vinden en zaten we een paar weken met elkaar opgescheept. Dat vond ik spannend.”

Gert-Jan: ‘Op hetzelfde moment in Nederland hebben we voor Anne gebeden’

Gert-Jan: “Voordat Anne vertrok, hebben wij daarom nog met Eline gesproken en haar gewaarschuwd voor de fout die wij gemaakt hadden. Praat met elkaar over het geloof, maar houd het open en met wederzijds respect. Dat heeft ze denk ik heel goed gedaan.”

God heeft een oog op jou

Anne: “Dat heeft ze zeker. We hebben mooie gesprekken gehad en ik voelde me vrij om alles te kunnen vragen. Op een dag gingen we naar een kerkdienst van Hillsong. Om eerlijk te zijn krijg ik een beetje de kriebels van een evangelische kerk. Het past gewoon niet bij me. Eline houdt ervan, dus ik ging mee voor haar. Tijdens de dienst mocht je elkaar de hand schudden en toen kwam er een vrouw – helemaal vanuit het voorste gedeelte van de kerk – naar ons toe. Ze schudde Eline de hand en die stelde zich voor. Ik volgde en toen zei ze: ‘Ja, jou moet ik hebben. God heeft een oog op jou.’ Op dat moment stroomden de tranen over mijn wangen. Ik moest heel hard huilen. Ik wist niet eens precies waarom. Dat was zo’n bijzonder moment.”

Gert-Jan: “Eline had ons verteld dat ze naar die kerkdienst zouden gaan en wist dat wij in Nederland op hetzelfde tijdstip in de kerk zaten. Ze vroeg ons daarom om voor Anne te bidden. Dat hebben we op dat moment bewust gedaan. Na afloop waren we met elkaar aan het facetimen en vertelde Anne hoe ze was aangeraakt. Het was zo’n bijzonder en emotioneel moment.”

Anne: “Dat was het keerpunt in mijn leven. God had al die tijd geïnvesteerd in mijn leven en ik had Hem links laten liggen. Eenmaal terug in Nederland heb ik God toegelaten in mijn leven, ik wilde weer in Hem investeren. Het is nu ruim een jaar geleden. Het afgelopen jaar is niet altijd makkelijk geweest. Ik moest mijn leven herindelen, omdat ik het geloof moest inpassen in het seculiere leven. Zou ik dezelfde persoon blijven? Dat vond ik moeilijk. Ik heb geleerd om geduld te hebben en heb me vastgehouden aan wat die vrouw in Australië tegen mij zei: God heeft een oog op mij. Dan komt het goed.”

Lees ook: Hoe krijg ik mijn kind de kerk weer in?

Beeld: Elisabeth Ismail

Geschreven door

Hilde Kooij

--:--