‘Hoe is het nu met...?’ (3): Net voordat Janneke en Jacob zouden emigreren, ging Italië voor drie maanden op slot

In december 2019 deelden wij het verhaal van Janneke van den Bogerd. Zij zou samen met haar man en kinderen in mei naar Italië uitgezonden worden als gemeentestichters in Verona. Door de wereldwijde coronapandemie verliep hun emigratie echter anders dan verwacht...

Wat waren de gevolgen van de coronamaatregelen voor jullie emigratie?

“Ons huis was opgeleverd aan de nieuwe bewoners en al onze spullen zaten in containers opgeslagen, toen Italië onverwacht drie maanden op slot ging. Om bij te komen van de verhuisstress, zouden wij de twee weken voor ons vertrek naar Italië doorbrengen op een vakantiepark in Nederland. Opeens gingen veel vakantieparken dicht vanwege coronamaatregelen en hadden we geen idee waar we naartoe moesten. Dat gaf behoorlijk wat stress, maar gelukkig mochten wij tijdelijk in een vakantiechalet van vrienden wonen. Omdat de Italiaanse lockdown langer duurde dan wij hadden verwacht, besloten we na een aantal weken een oud chalet op datzelfde park te kopen.

Het is geen makkelijke tijd om in te burgeren in een ander land

Doordat we geen werk meer hadden en onze taken voor het gemeentestichtersproject in Breda waren afgesloten, wisten we niet goed wat we met onze tijd aan moesten. Dankzij de aanschaf van het chalet, hadden we een leuke daginvulling. Met z’n allen hebben we ons op dit project gestort. Daarnaast ben ik maar meteen gestart met thuisonderwijs, achteraf gezien maar goed ook, want het duurde nog drie maanden voordat wij eindelijk naar Italië konden vertrekken.” 

Lukt het jou om in coronatijd nieuwe contacten te maken in je nieuwe omgeving?

“Het is geen makkelijke tijd om in te burgeren in een ander land. Corona heeft hard toegeslagen in Italië en er leeft hier nog veel angst door alles wat er in het afgelopen jaar is gebeurd. Des te belangrijker is het om positiviteit uit te stralen als christen en de hoop die in ons is te delen met de mensen om ons heen. Wij hebben een God van hoop en dat gunnen wij ook aan de mensen hier! Het beste wat wij als christenen kunnen doen is laten zien van Wie wij onze hulp verwachten. Wij communiceren dit door middel van onze manier van leven.

De focus ligt het eerste jaar voornamelijk op het leren kennen en begrijpen van de taal. Als de taalbarrière weg is, verwacht ik dat het een stuk makkelijker zal zijn om contacten te leggen met de plaatselijke bewoners. Op dit moment is het spontane in de omgang helaas weg, vanwege de angst voor Corona.” 

Hebben jullie al wat zaadjes kunnen planten en een begin kunnen maken met de opbouw van een nieuwe gemeente?

“De zaadjes die we planten gaan via de contacten die wij hebben. Denk hierbij aan de meester op school, de loodgieter die een bakje koffie drinkt tijdens zijn werkzaamheden in ons huis, de buurvrouw of een toevallige ontmoeting op straat. Als iemand mij bijvoorbeeld op maandagmorgen vraagt hoe het gaat, kan ik gerust heel blij vertellen dat ik dankbaar ben dat ik de dag daarvoor naar de kerk ben geweest en daar bemoedigd ben. Zo strooien we hier en daar zaadjes. Wij geloven dat dit de manier is waarop er langzaam een gemeente zal ontstaan en bidden daarvoor.

Momenteel gaan onze kinderen naar een kleine privéschool. Ik heb gemerkt dat ik daar langzaam wat opbouw en dat er ruimte is om iets te delen over het geloof. Zo deelde de leerkracht zijn zorgen over iets en zei ik tegen hem dat ik ervoor zou bidden. Dat werd gewaardeerd. Hierdoor weet hij ook meteen dat wij gelovig zijn. Daarnaast hoop ik dat mensen aan onze manier van opvoeden en aan onze leefwijze zullen merken dat wij in God geloven. Onze kinderen zullen binnenkort naar een wat grotere school gaan. Dat opent mogelijkheden om meer mensen te leren kennen en contacten te leggen.

Het is mij trouwens opgevallen dat de afspraken hier minder digitaal gaan dan in Nederland. Zo kan iemand die een klus in ons huis komt doen, vooraf een aantal keer over de afspraak komen praten voordat hij aan de klus begint. Ze nemen hier de tijd voor een afspraak en drinken op hun gemak een kop koffie. Dat geeft mogelijkheden op terloops wat te delen over het geloof.”

Kun je een voorbeeld noemen van zo`n moment waarop je iets mocht delen van het geloof?

Ik herinner me de keer dat de vrachtwagen vanuit Nederland met onze spullen aankwam en de poort die wij met onze buren delen, ramde. We hebben zo`n antieke poort met een blauw hemeltje met een Mariabeeld erin. Alleen Maria hebben we kunnen redden, de rest was flink beschadigd. Tijdens ons afscheid uit Nederland kregen wij van een bezoeker van ons gemeentestichtersproject een oud Jezusbeeld.

God heeft dit vertrouwen in ons hart gelegd

Toen we dat beeld stonden uit te laden zei onze buurvrouw: ‘Hoe moet dat nu? Jullie hebben een Jezus zonder handen -het beeld dat wij kregen had namelijk geen handen- en wij hebben een hemel die boven Maria is gescheurd -hiermee doelde zij op de kapotte poort-.’ Ik antwoordde: ‘Het is eigenlijk wel een mooi beeld dat de hemel boven Maria is gescheurd en dat Jezus geen handen heeft. Dat zegt misschien wel iets over onze taak hier op aarde; wij mogen de handen en voeten van Jezus zijn. God is bij ons en boven onze levens.” Dit gaf een mooie aanleiding om met de buurvrouw over het geloof te praten en was meteen een bemoediging voor onszelf, want we beseften opnieuw dat God bij ons is en dat de hemel open is.

Ben je weleens moedeloos omdat alles zo anders loopt dan jullie hadden verwacht?

We hadden sowieso het eerste jaar nog niet verwacht een gemeente te kunnen stichten. Ook al is de nood hoog, want het is ons opnieuw duidelijk geworden dat het hier dun bezaaid is met christenen. Des te dankbaarder zijn wij dat wij een kerk hebben gevonden waar wij ons bij konden aansluiten.

De tekst die erg leefde in de tijd dat we Italië niet in mochten is de tekst uit Jozua 1 vers 9, waar staat: ‘Wees niet bevreesd, want Ik de Heer ben met je en ga voor jullie uit.’ Dat vonden wij zo bemoedigend; Jezus gaat voorop en wij hoeven alleen maar stap voor stap achter Hem aan te gaan. De toekomst was maandenlang onzeker, maar we mochten weten dat Jezus vooropgaat. Hij is er al geweest voordat wij hier kwamen en dat hebben wij ook echt gemerkt. God is van eeuwigheid en kent de mensen hier al lang. Het is Zijn initiatief, dus Hij zal het op Zijn manier volbrengen. God heeft dit vertrouwen in ons hart gelegd; als we niet wisten dat dit Gods idee was, was emigreren nog moeilijker geweest.”

Lees ook: Hoe is het nu met… (1): Esmée onderging dit jaar een ingrijpende operatie in Barcelona