Ik ben gevaccineerd. U ook?

Aan het begin van de epidemie heb ik u deelgenoot gemaakt van mijn vaccinatiegeschiedenis. Ik kom uit een milieu waar inenten not done was. Het werd gezien als wantrouwen tegenover God. Wat ook meespeelde, was het feit dat inenten tegen pokken en polio nog niet veilig werd geacht.

Maar bij een polio-uitbraak (1971) kreeg ik snel een suikerklontje met vaccin. Sinds die tijd ben ik zelf, en zijn later ook onze kinderen, ingeënt. De DKTP-prik heette dat toen. En vanwege mijn werk voor EO Metterdaad kreeg ik zelfs een heus geel inentingsboekje.

Wat ik maar zeggen wil: ik ken de (religieuze) bezwaren en ik ken de weerbarstige praktijk. Misschien juist daarom wil ik de mensen in Amsterdam-West, de Bijlmermeer, Rotterdam-Zuid, Nunspeet, Staphorst en Rhenen via een tweet nog eens oproepen om zich te laten vaccineren. Zeker toen ik de oproep van de burgemeester van Nunspeet aan zijn dorpelingen las en zeker toen een intensivist (op Twitter!) meldde dat in zijn ziekenhuis 99 procent van de patiënten met covid niet gevaccineerd was.

• Lees ook: 'Als ik door Instagram scrol, krimpt mijn hart ineen'

Net als u ben ik tegenstander van drang en dwang. Want van het één komt het ander. Net als u vind ik dat gewetensbezwaarden zeer gerespecteerd moeten worden. Net als u denk ik dat een brede aanpak van het virus vereist is, waar inenten maar een onderdeel van is. Echter, wel een beslissend onderdeel.

Hoe zou de wereld eruit hebben gezien als er geen werkend vaccin was gevonden? Voor die uitvinding mogen we toch iedere dag dankbaar zijn? Alleen, zouden mensen in Amsterdam en Nunspeet mijn tweet lezen en daarnaar handelen? Ik denk het niet.

Vandaar mijn keuze voor deze column. Want ik wil het toch nog een keer gezegd hebben.