'Ik dacht: ik sta aan de rand van de afgrond'
Rachel Rosier over het overlijden van haar moeder
Ze is stoer, nieuwsgierig en kent geen angst. Ideale eigenschappen voor de presentator van ‘Checkpoint’, een spectaculair kinderprogramma vol explosies en experimenten. Rachel Rosier (25): “We waren aan het testen wie het langst een emmer water aan zijn oren kan hangen. Toen wist ik: dit is de mooiste baan ter wereld.”
God was daar
Als dochter van Victor en Christa Rosier groeit Rachel op in een warm, veilig gezin. “Mijn vader is regisseur bij de EO en mijn moeder, zij is overleden, was kunstenares. Bij ons thuis stond God centraal. Mijn moeder had gevoel voor sfeer en gezelligheid en ik kon alles kwijt aan mijn ouders. Als ik terugdenk aan mijn jeugd, heb ik veel blijde herinneringen. Maar er zijn ook heftige dingen gebeurd. Mijn broer Ephraïm was altijd ziek, hij had een zeldzame aandoening aan zijn voeten. Als kind wist ik niet beter: mijn broer was ziek en we gingen veel naar het ziekenhuis. Toen ik 12 was, overleed hij. Daarna werd mijn moeder een aantal keer getroffen door kanker en in 2011 is ook zij overleden.”
Hoe heeft het verlies van je broer en moeder jou gevormd?
“Ik heb veel over mezelf geleerd. Ik weet wat het is om iemand te verliezen en hoe ik reageer in moeilijke situaties. En het belangrijkste: ik weet wat ik op zulke momenten van God kan verwachten. Mijn moeder was ziek en ik wist dat ze zou overlijden. Daar lag ik ’s nachts over te piekeren en ik dacht: ‘Ik sta aan de rand van een afgrond. Als mijn moeder doodgaat, val ik naar beneden.’ Twee maanden later was het zover. Maar ik stortte niet in. God was daar en Hij ving mij op. Het heeft geen zin om bang te zijn voor dingen die in de toekomst kunnen gebeuren. Want elke keer merk ik dat de grond niet onder mijn voeten wordt weggeslagen. Ik vertrouw erop dat God er is.”
Wat is de belangrijkste les die je van je ouders hebt meegekregen?
“Ik heb van ze geleerd om overal voor te gaan, niet te zeuren en alles te relativeren. Vooral mijn vader vindt: geen gezeur, gewoon doen.”
Is dat ook de reden dat je zo nuchter in dit grote Checkpoint-avontuur bent gestapt? “Absoluut. Ik ben ontzettend blij dat ik deze kans gekregen heb. Dit is de meest fantastische baan ter wereld. Maar ik wil mijn identiteit niet uit mijn werk halen.”
Bij Checkpoint kun je je helemaal uitleven. Waar vind je rust?
“Ik chill veel met mijn hond Mozes. Met hem wandel ik graag door het bos. En ik houd van hardlopen.”
En je schildert, zag ik op Twitter.
“Ja, af en toe. Mijn moeder had een atelier achter ons huis. Zij maakte prachtige schilderijen. Ik vind het leuk om af en toe iets te proberen, maar ik doe maar wat, hoor.”
De opnames voor jouw eerste seizoen Checkpoint zitten erop. Heb je angsten moeten overwinnen? “Nee, ik ben nergens bang voor. Hoogtes vind ik wel een klein beetje spannend, maar uiteindelijk stap ik daar ook overheen. Het enige wat ik liever niet zou doen, is bungeejumpen. Springen met je hoofd naar beneden...ik weet het niet.”
Vliegende auto’s
Aan een tafel in het EO-restaurant vertelt Rachel enthousiast over ‘haar’ Checkpoint. “De vragen die wij stellen, zijn vaak heel herkenbaar. Waar kun je in de toekomst vol vliegende auto’s het beste schuilen als er eentje uit de lucht valt? Dan denk ik: ‘Nu je het zegt! Wat moet ik dan doen?’ Natuurlijk is Checkpoint vooral veel fun en kattenkwaad, maar we willen ook iets leren, ergens achter komen. En dat is niet alleen interessant voor jongens en meiden van 9 of 10, maar ook voor volwassenen. Daarin zit voor mij de kracht van het programma.”
Voetsporen van Klaas
Tijdens haar studie journalistiek liep Rachel stage op de redactie van het EO- programma Jong. Die stage ging zo goed, dat ze werd aangenomen als redacteur. “Een tijd geleden deed ik mee aan een casting voor nieuwe EO-presentatoren. Daar kwam ik goed uit. Dat wil zeggen dat de EO potentie in je ziet, maar dan is het nog de vraag of er programma’s zijn die bij jou passen. Er kwamen weinig concrete dingen langs. Tot Klaas van Kruistum vertrok en Checkpoint een nieuwe presentator nodig had. Liefst een man, want dat past het best bij Checkpoint. Maar na een tijdje kreeg ik de vraag: ‘Zou jij als meisje een stoer jongensprogramma kunnen presenteren?’
Heb je getwijfeld of je wel voor de schermen wilde werken?
“Ik heb nooit gedacht: ‘Ik ga journalistiek studeren zodat ik presentator kan worden.’ Het liefst werd ik regisseur. Maar ik ontdekte, ook tijdens mijn opleiding, dat het werk voor de camera bij me past. Het is fijn om iets te doen waar je goed in bent, of in ieder geval talent voor hebt. Mensen reageren enthousiast. Dat maakt het presenteren voor mij zo leuk. Hierin kan ik verder groeien.”
Bron: Visie
Tekst: Femke Taale
Foto: Mcklin Fotografie
Geschreven door
Femke Taale
