Ik ga naar de moskee

De afgelopen weken heb ik in twee kerken (Amsterdam en Delft) gesprekken geleid over de islam en het christendom. Met onder anderen CU-voorman Gert-Jan Segers, imam Yassin El Forkani en moslimbekeerling Joram van Klaveren. En om het kwartet compleet te maken, ook met de christen geworden Nahed Selim. Dat waren hoogstaande gesprekken. Daarmee bedoel ik: gesprekken in alle waardigheid en met veel respect, waarbij tevens geen enkel onderwerp geschuwd werd. 

Is God dezelfde als Allah? Was God getrouwd met Maria? Hoe leg je de Drie-eenheid uit? Is de islam in de kern gewelddadig? Waarom staat er in de Koran de doodstraf op afval? Is de islam antisemitisch? En kunnen moslims en christenen samenwerken? Ik wil maar zeggen: er werd op deze avonden niet weggekeken. En toch – of misschien moet je wel zeggen: juist daardoor – was de sfeer de hele avond goed. Ook na afloop, zeg ik er voor alle zekerheid maar bij.

Hoe open mogen we over de grote en kleine geloofsverschillen spreken?

En nu dus naar de moskee. Dat vind ik een hele uitdaging. Want hoe zal het islamitische publiek reageren? Christenen zijn in de loop der tijd wel wat debatten over het geloof gewend, ook als dat geloof soms belachelijk wordt gemaakt. Door schade en schande hebben we wat zelfkritiek ontwikkeld, en eveneens een beetje eelt.

Maar hoeveel eelt kent de moslimziel? Hoe open mogen we over de grote en kleine geloofsverschillen spreken? Hoe kritisch mag ik als gespreksleider (naar beide kanten) zijn? Voorafgaand aan het debat heb ik regelmatig contact met de organiserende moslima. Dat verloopt erg goed, zodat ik inmiddels kan schrijven: ik zie ernaar uit!