'Ik stond met open mond te kijken'

Oost of ‘De Oost’, zoals Indonesië vroeger werd genoemd, was de plek waar Linda in de hitte van Bandung geboren werd. Mijn schoonouders beschrijven het als een stikhete, drukke stad en Linda was nogal heetgebakerd. Ze hebben haar zelfs een keer in een grote bak koud water laten afkoelen toen ze een van haar driftbuien had. Maar ja, het viel dan ook niet mee om dochter te zijn van die arme sloebers die haar van hot naar her sleepten en in een open koffer te slapen legden. “Ja Elbert, geloofszending was geen vetpot hoor”, zegt mijn schoonmoeder dan. Ze verhuisden later gelukkig naar het mooie, groene Sulawesi, waar ze aan een enorm stuwmeer in de jungle woonden. Achteraf heeft Linda daar het woongroep-virus opgelopen, want het gezin woonde samen met minstens vier studenten van de theologieopleiding waar Linda’s vader lesgaf.

Maar hoe ben ik die exotische, Nederlandse, prachtige Linda dan in vredesnaam tegengekomen? Als jochie hád het gekund, want een paar jaartjes kruisten onze wegen elkaar in Wezep of all places. We zaten misschien wel heel even op hetzelfde kinderkoor: ‘De merels’. Maar de nasleep van de verzuiling hield onze levens verder nog gescheiden: Nederlands-gereformeerd of Nederlandshervormd – dat waren andere werelden in hetzelfde dorp…

Pas veel later helaas – of misschien gelukkig (we zullen het nooit weten) – liepen we elkaar tegen het lijf op New Wine. Ik zong en speelde in de band en zij was vrijwilliger bij de EHBO, om als geneeskundestudent zo gratis naar het festijn te kunnen. Tijdens de soundcheck op de eerste dag liep ze de lege tent binnen en het leek of ik een engelenkoor hoorde zingen. Alsof de zaal donker werd en er een spot op haar gericht werd. Ze liep niet, nee, ze zweefde. En ik stond met open mond te kijken. Niemand had iets door, maar ons lot was bezegeld.

Hoe dit afloopt, en hoe het kompas naar het westen zwenkt, lees je binnenkort.