'Je bent hier gewoon christen en helpt mee'

Ik ben op een bedankavond van HIP. Een club die praktische hulp probeert te bieden aan mensen in nood. Uit het hele land zijn vrijwilligers naar deze avond gekomen. Om ervaringen te delen en geïnspireerd te worden. Ik mag de feestvreugde verhogen door wat grappen te maken. Ik ben nooit te beroerd om dat te doen.

De uitspraak van de vrouw bij de koffie blijft bij me hangen. Ik heb het vaker gehoord bij interkerkelijke activiteiten. Dat de loden last van de standpunten van een kerkgenootschap of de plaatselijke gemeentetoestanden van je afglijdt als je met elkaar iets doet waar de kerkmuren er ineens niet blijken te zijn. Sterker: totaal futiel zijn. Het betreft vaak missionair, diaconaal of kinderwerk. De lokale evangelische boekwinkel draait op vrijwilligers uit alle kerken, evenals de vakantiebijbelweek. En ook HIP heeft een interkerkelijk vrijwilligersbestand. In die context vinden we elkaar blijkbaar, en worden verschillen waarover we elkaar binnen de kerk de tent uitvechten eenvoudig overbrugd. We zijn dan namelijk bezig met een groter, belangrijker, bijkans cruciaal werk.

De vrouw in het ambt, de doop, je genderstandpunt, je visie op de gaven van de Geest, je kijk op de eindtijd en de plaats van Israël zijn allemaal niet zo relevant als we proberen mensen te helpen, hun perspectief willen geven of als we kinderen vertellen over Gods koninkrijk. Als ik de gelijkenis over de schapen en de bokken goed begrijp, lijkt Jezus erop te wijzen dat omkijken naar mensen in nood cruciaal is. En Jezus’ voorliefde voor kinderen zou er toch voor moeten zorgen dat alle oudstenteams, kerkenraden en synodes spontaan het werk uit handen laten vallen als er kinderwerk gedaan moet worden. First things first.

“Zo’n diaconale of missionaire klus doen bepaalt je bij waar het echt om gaat”, zegt de vrouw.
“Dan is naar welke kerk je gaat en wat de standpunten zijn ineens minder relevant”, glimlach ik. “Dan zou je zelfs gewoon christelijk-gereformeerd kunnen zijn.”