CDA-raadslid Pauline Maat is 25

Pauline Maat noemt haar raadlidmaatschap zelf een ‘uit de hand gelopen hobby’. “‘Jij hebt zo’n lekkere babbel’, zeiden mensen vaak tegen me, ‘is de politiek niet iets voor jou?’ Een vriend van mijn vader zit bij het CDA in de gemeente Haarlemmermeer, dus ging ik een keer met hem mee naar een vergadering. Er zaten allemaal grijze mensen. Iedereen sprak me aan, van ‘Leuk dat je er bent’ tot ‘We hebben jeugd nodig’. Ik kon er bijna niet meer omheen.”

Gooi mij maar in het diepe

Pauline duikt de partijpunten in. “Ik las over rentmeesterschap, omzien naar elkaar en een statement maken tegen individualisme. Dit past bij mij, dacht ik. Ik had commerciële economie gestudeerd en gaf aan dat ik me voor het CDA wilde inzetten, bijvoorbeeld als fractie-assistent. De kandidatenlijst werd gemaakt en ik kwam op nummer 5 terecht. We voerden campagne en wonnen vijf zetels… Ik wist niet eens wat ‘afvalstoffenheffing’ was, maar ik zat in de raad! Supervet. Gooi mij maar in het diepe. Ik was net 22 jaar toen ik werd geïnstalleerd en kreeg de portefeuilles economische zaken en maatschappelijke ontwikkeling.”

Goodwill

Ze ziet er, ook voor haar leeftijd, jong uit. “Als jong, blond, schattig meisje had ik aardig wat goodwill. Hield ik een pleidooi, dan keken mensen mij vertederd aan. Ach, Pauline mag weer wat zeggen! Dat was soms irritant, maar ik kon het ook handig inzetten. Bijvoorbeeld toen ik de ‘motie taart’ inbracht. Tijdens de coronacrisis kregen boa’s en zorgmedewerkers een bonus, maar juffen en meesters niet. Ik wilde hen wat waardering geven. Ik heb wat raadsleden gebeld om te vragen of ze mee wilden stemmen. De motie werd aangenomen. Het werd uiteindelijk een plant in plaats van een taart, maar de scholen waardeerden het gebaar ontzettend. Het gaat soms om de kleine dingen.”

Als volksvertegenwoordiger probeer ik echt goed te luisteren

Weten wat er speelt in zo’n grote gemeente als Haarlemmermeer, dat is nog beste een uitdaging, geeft Pauline Maat toe. “Als volksvertegenwoordiger probeer ik echt goed te luisteren. Juist tijdens het vragenuurtje, als het gaat om problemen als loszittende stoeptegels of mieren. Ook tijdens werkbezoeken praat ik veel met inwoners. Op zaterdag rijd ik een rondje met de fiets. Of ik zet op Instagram en lokale Facebookgroepen dat ik ergens een wandeling ga maken, zodat mensen mij op kunnen zoeken.”

Naast de lokale politiek is Pauline Maat actief bij het CDJA, de jongerenafdeling van het CDA. Ook liep ze stage op het landelijke partijbureau in Den haag en werkte ze in de Tweede Kamer. “Een goede manier om veel mensen te leren kennen”, verklaart Pauline. “Zeven maanden lang was ik persoonlijk medewerker van kamerlid Harry van der Molen. Een persoonlijk medewerker lééf je. Als Harry belt, sta je paraat. Het was heel intensief, maar zó leerzaam.”

Tiny house

Een groot issue waar Pauline Maat zich druk om maakt, is de woningnood. Veel van haar vriendinnen wonen nog thuis. Of ze vertrekken naar de andere kant van het land, omdat ze in de Randstad geen plekje kunnen vinden. “Zelf ben ik enorm fan van alternatieve woonvormen, zoals verplaatsbare tiny huisjes”, zegt Pauline enthousiast. “Veel millennials willen helemaal geen huisje, boompje, beestje, twee kids en veertig jaar lang in hetzelfde dorp wonen met een eigen auto voor de deur.

We moeten van dat traditionele bakstenen huis van vier ton af. Hoe vet is het als er meer ruimte komt voor community wonen, waarbij je samen één grote tuin deelt? Ik promoot dat heel erg, over partijmuren heen. Er is een soort bestuurscultuur ontstaan: dit zijn de regels, zo hoort het. Gemeenten zijn bang geworden om fouten te maken, want dan krijg je gezeik. Maar ik denk dat de politiek veel meer moet meebewegen en meedenken. Een stukje omdenken, risico’s durven nemen. Samen zoeken naar wat wél kan op dat stukje braakliggende grond. En het rijk moet veel meer de regie pakken. Want het is nu wel duidelijk dat de vrije woningmarkt heeft gefaald.”

Soms voelt de politiek trekken aan een dood paard. “Ik heb weleens huilend mijn vader gebeld: ‘Pap, ik stop ermee, ik krijg niks voor mekaar, niemand luistert.’ Hij zei: ‘Pauline, al krijg je maar één ding voor elkaar, dan ben je al geslaagd. Elk golfje in de zee is er één. Roken vonden we vroeger normaal, nu vinden we het smerig. Het begint allemaal met je uitspreken.”

Politiek is een roeping. Politicus ben je áltijd

Ook tijdens de komende verkiezingen in maart is Pauline Maat weer verkiesbaar; ze staat op de tweede plek van het CDA in haar gemeente. “Politiek is een roeping. Politicus ben je áltijd, ook om drie uur ’s nachts. Eigenlijk is het een hondenbaan. Negen van de tien keer doe je het goed en dan hoor je niks. Maak je één fout, dan word je door het slijk gehaald. Ik vind dat we wel iets liever mogen doen tegen politici. Het blijft mensenwerk.”

Dikke huid

Toch heb je als politicus gewoon een dikke huid nodig, concludeert Pauline. “Je kan het nooit voor iedereen goed doen. Toen ik tijdens het Klimaatalarm zei dat we het met zonnepanelen alleen niet gaan redden en we ook naar alternatieve vormen als kernenergie moeten kijken, werd ik keihard uitgejoeld.

Ik lachte wel, maar ik vond het best heftig. Achteraf vonden mensen het wel stoer. Ik was tenminste concreet. Ik probeer mij gewoon zo goed mogelijk in te lezen, met mensen in gesprek te blijven en in gewone taal te praten. Hoe vet is het dat mensen vertrouwen in je hebben? Dan geef je jezelf 200 procent.”

Volg Pauline op @Paulinemaat