Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Jorn ontdekt iets van het mysterie van God: loslaten en liefde

Jorn zoekt naar een nieuwe manier van geloven en plant een weekje in een klooster. Hij verwacht hier alles netjes op een rijtje te kunnen zetten voor zichzelf. Jorn merkt al snel dat hij juist de controle moet gaan loslaten. Wat volgt is een bijzondere ontmoeting…

Deel:

Goddelijke dans

‘Het goddelijke kiest ervoor zichzelf kenbaar – tastbaar – te maken in relatie. Door één te zijn met de mens, door te dansen in goddelijke liefde, is God dichtbij.’ Dit schrijft de Franciscaanse priester Richard Rohr in zijn boek ‘The Divine Dance’. Twee neongele stiften zijn er al doorheen gegaan tijdens het lezen van dit boek. Bijna elke zin heb ik gemarkeerd!

Steeds weer blijkt mijn eigen kader voor God te klein.

De woorden raken me niet alleen vanwege de poëtische schrijfstijl van Rohr, maar vooral door het hart achter de tekst. Steeds weer blijkt mijn eigen kader voor God te klein. Nodigt God mij uit om mee te dansen? Ik word enthousiast en stil. In verwondering. En juist die verwondering is voor mij de drijvende kracht in de zoektocht naar een nieuwe manier van geloven. Want ik merk: in verwondering ontstaat er ruimte om opnieuw te geloven.

Een week lang stil

Tegenwoordig wil ik oprecht en open voor verwondering door het leven gaan. Zonder controle leven, is bevrijdend merk ik. Dat vind ik nu, maar eerst zag ik dat niet zo – en al helemaal niet in de periode dat ik midden in mijn zoektocht zat, een paar jaar geleden. Het was chaos in mijn stresshoofd.

Ik begon weer een beetje te geloven in liefde en de kapotgeslagen dromen begonnen opnieuw vorm te krijgen. Heel mooi, maar het was nog steeds onrustig vanbinnen. Ik hunkerde naar houvast, een steuntje in de rug en (natuurlijk) een briefje uit de hemel met daarop een stappenplan naar de geborgenheid die ik vroeger ervoer.

Dus besloot ik naar het klooster te gaan. Een week lang stil zijn, nadenken, schrijven en horen wat God wil dat ik doe. Zodat ik voor de rest van m’n leven zou weten wie ik was en wat ik moest doen. Althans, dat was het plan. Ik had er zin in – kom maar op! Met de vrome keuze om onderweg naar stilteklooster Orval in de auto géén radio538 aan te zetten, begon ik m’n reis.

Loslaten en vertrouwen

Orval-Alle-gasten-die-aankomen-moeten-worden-ontvangen-als-Christus-zelfwant-Hij-zal-eens-zeggen-Ik-kwam-als-gast-en-gij-hebt-Mij-opgenomen

Aangekomen in het zuiden van België liep ik met mijn rolkoffertje naar de ingang van het prachtige klooster. Ik weet nog dat – toen ik in mijn gebrekkige Frans het gesprek met de hotelier begon- dacht: deze week gaat het gebeuren, hoor. Door een van de monniken werd ik, via de binnentuin, naar mijn kamer gebracht. Ik bedankte hem, hij gaf me een stralende glimlach en hij liet me alleen achter.

De grote plannen die ik voor die week had, deden er ineens niet meer zo toe.

Op dat moment brak er iets in me. Met elke traan viel er weer een van de grote verwachtingen en doelen van me af. Elke seconde dat ik daar stond met m’n koffer werd het duidelijker: laat die onzekerheid en krampachtige-drang-naar-controle gaan.

De grote plannen die ik voor die week had, deden er ineens niet meer zo toe. Ik ontdekte die eerste dag in Orval iets van grote waarde. In de kwetsbare stilte leerde ik opnieuw om los te laten. Een woord dat ik de laatste jaren kwijt was geraakt kwam weer terug – reëler dan ooit: vertrouwen.

Lege handen en opnieuw geloven

Een half jaar eerder voelde ik me nog met legen handen staan. De God waar ik zo lang in geloofd had, zag er heel anders uit. In die periode heb ik geprobeerd te verwoorden waar ik nog wél in kon geloven. Mijn twee zekerheden zijn God is er en God is liefde. Dit werd mijn houvast en de theologie in mijn hoofd. Deze waarheden kon ik enigszins begrijpen. Rationeel gezien was dit een goed begin, maar de betekenis ervan was nog lang niet geland in m’n hart.

In de stilte van Orval landde er wel iets anders: Het is één ding om te weten dat God er is en dat Hij liefde is, maar het wordt pas écht als je die liefde en aanwezigheid ook ervaart. Ik had wel gehoord van een God waar ik opnieuw in mocht geloven, maar nu ontmoette ik Hem.

Genade verwacht niets van mij

Die ene dag had ik voor mezelf alle dingen opgeschreven waar ik van baalde of verdrietig van werd. Ik was nog een beetje sip toen ik ging slapen en voelde me alleen. Bijna sliep ik toen mijn oog op het crucifix-beeldje viel. Ik had dit beeldje nog niet eerder in de kamer opgemerkt. Terwijl ik naar Jezus aan het kruis keek, hoorde ik duidelijk in mijn gedachten ‘Ik weet hoe het is om alleen te zijn. Om kapot te gaan. Ik begrijp je. Laat het maar gaan’. Op dat moment kon ik alle ballast loslaten en ervoer ik Jezus heel dichtbij.

Orval-Liturgie-goede-week

Ik had niet verwacht dat het zo zou gaan. Ik had verwacht dat ik die week hard zou moeten werken aan het houvast dat ik zo verlangde. Maar God verrast me en genade verwacht niets van mij. Het mooie van geloven vind ik dat het me vaak overkomt. Ik mag ontvangen en er is niets wat Gods gedachten over mij kan veranderen. Hij is trouw. Zelfs als ik los laat, houdt God vast. Deze basale waarheden klinken ineens niet meer hol wanneer God ze Zelf vult met liefde.

In verwondering ontstaat ruimte

Verrast, verwonderd en gek genoeg vol vertrouwen heb ik genoten van de stilteweek in Orval. Ik heb die week geleerd om los te laten. Controle is niet nodig als je vertrouwen hebt. Zoals al eerder gezegd: in verwondering ontstaat er ruimte om opnieuw te geloven. Laat het maar gebeuren. Laat mij maar meedansen.

Waar vertrouw ik nu dan op? Het enige wat ik daar voorzichtig op kan antwoorden is liefde. Ik heb nog steeds geen heel concreet beeld van God, maar dit betekent niet dat ik niet kan vertrouwen. Liefde is genoeg. Ik leer om overal om me heen liefde te zien. In de momenten van verwondering word ik steeds weer voorgesteld aan het mysterie van God.

Beluister hier het lied over verwondering wat ik bij deze blog heb geschreven:

Verwondering

Blog 6: Jorn vertelt hoe hij schoorvoetend weer een kijkje neemt in ‘het huis wat hij achter zich had gelaten’.

Jorn den Hertog: Creatieveling die zingt, schrijft, speelt en af en toe voor de klas staat. Houdt van mensen en meer, zoals Utrecht, hamburgers, poëzie, boeken. Eerder deed Jorn voor Lazarus verslagvan diverse 7keer7-avonden in het land en is hij betrokken bij de cursus Mensen van de weg.

Nu schrijft Jorn voor Lazarus een serie van zeven blogs over zijn proces van teleurstelling, afscheid, hoop, ontmoeting en verwondering dat ‘geloven’ heet. En elke week speelt hij er een (zelfgeschreven) liedje bij.

Geschreven door

Jorn den Hertog

--:--