Kinderbijbel

Kees de Kort is de tekenaar van de serie Wat de Bijbel ons vertelt. Ik kreeg deel 18 bij mijn geboorte. Zo lang gaan deze boekjes al mee. Deze serie is uiteindelijk gebundeld in de wereldberoemde Kijkbijbel.

Sommige plaatjes zijn iconisch. Jozef, die met een groen gezicht uit de put wordt getrokken. De met sloophout in elkaar geflanste ark van Noach. Bartimeüs, die met een knalrood hoofd om Jezus roept. Zacheüs, die met zijn benen om een tak geslagen als een aap in de boom hangt. Ze hebben de Bijbelverhalen blijvend verbeeld op een heldere maar ook terughoudende manier.

Kom daar maar eens om in de kinderbijbels van nu. Sommige zijn zo infantiel geïllustreerd dat je er treurig van kunt worden. Alsof het één grote Disneyfilm is. De wilde dieren bij de schepping verworden tot aaibare huisdiertjes met stripfiguuroogjes waar Adam en Eva vrolijk tussen lopen. Het is wachten op een kinderbijbel waar er een eenhoorn met glitters tussen zit.

En ook zo erg in dat soort kinderbijbels: alle karakters lachen! Mijn dochter heeft een boekje gekregen waarin de farao met zijn ruiters vrolijk lachend in de golven verdwijnen en er springt ook nog een dolfijn door het water. Het is tenenkrommende kitsch.

Hoe anders bij de illustraties van Kees de Kort. Een herkenbare stijl: kleurrijk, maar sober. Geen effectbejag. Gewoon het verhaal weergeven zoals het er staat. En als je even blijft kijken, zie je ineens mooie details. Met name de gelaatsuitdrukkingen van omstanders zijn prachtig. Ze verraden hoe je op de Bijbelverhalen kunt reageren. Enthousiast of juist kritisch. De Kort verstond de Kunst (dat is kunst met een grote K van De Kort) om een ondubbelzinnige afbeelding te maken en toch geen interpretatie op te dringen.

Dat is knap, dan hoor je bij de heel groten. Kees de Kort was zo iemand. Hij is onlangs overleden. Zijn Kijkbijbel is er nog. Ik zou zeggen: blijf kijken, je ziet steeds iets nieuws.