Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Kun je wel wat hoop gebruiken? Sarah Bessey vertelt waar je hoop uit kunt putten

In de komende weken schrijft Marieta verslagen van speeches die ze dit najaar hoorde tijdens de Evolving Faith Conference. Zoals die van de Canadese schrijfster Sarah Bessey over hoop.

Deel:

De komende weken wil ik jullie een aantal verhalen doorgeven van sprekers/theologen die ik hoorde tijdens een online conferentie afgelopen najaar: Evolving Faith. De Amerikaanse conferentie is een verzameling ‘buitenbeentjes, geestelijke zwervers, nieuwsgierigen, vragers en spirituele vluchtelingen’ en jaren geleden opgericht door een aantal Amerikaans/Canadese schrijvers: de -inmiddels overleden- Rachel Held Evans, Sarah Bessey en Jeff Chu.

Evolving Faith heeft me meer geraakt dan ik vooraf had gedacht en het was de beste geestelijke ervaring die ik had de afgelopen tijd. Het heeft mijn geloof verdiept en ge-enthousiasmeerd. Ik hoop dat ik er iets van kan doorgeven aan jullie in de verhalen die ik er de komende weken over ga schrijven.

Ik begin deze serie met de speech van oprichter Sarah Bessey, omdat het thema zo ontzettend past bij deze tijd en ook bij het begin van het jaar: Wat doe je als alles anders gaat dan je had gehoopt? Wat doe je als je hoop geen realiteit is geworden?

Gedesillusioneerd

Twee personen die daar ook mee moesten dealen, vinden we in de Bijbel in Lucas 24, vanaf vers 13. Ze zijn beter bekend als de Emmaüsgangers: twee leerlingen van Jezus, Kleopas en iemand die niet bij de naam wordt genoemd. Zij lopen gedesillusioneerd vanuit de hoofdstad Jeruzalem naar hun dorpje Emmaüs, vol van alles wat ze hadden meegemaakt. Hun leermeester Jezus is vermoord, weg zijn hun toekomstdromen. En terwijl ze spreken over dat alles ontmoeten ze een vreemdeling, die niets van alle gebeurtenissen heeft meegekregen en moet worden bijpraat over de voor hen zo belangrijke en verdrietige gebeurtenis. Want, zo vertellen ze hem:

Wij leefden in de hoop dat hij degene was die Israël zou bevrijden’ (Lucas 24:21)

Sarah: ‘Het zijn maar een paar woorden: 'We hadden gehoopt'. We hadden gehoopt dat Jezus Israël zou verlossen. We hadden gehoopt dat hij onze grote bevrijder zou zijn, dat hij de Messias was waar we naar hadden verlangd. Misschien hadden we gehoopt op meer geweldige woorden en daden. We hadden misschien gehoopt de Romeinen omver te werpen. We hadden op verlossing gehoopt. We hadden gehoopt dat Jezus op de een of andere manier nog steeds bij ons zou zijn, maar nu is hij dood en is zijn lichaam vermist, en wat is er nu eigenlijk aan de hand?
Jezus heeft niet aan hun verwachtingen voldaan…

We hadden gehoopt…

In het Bijbelboek Spreuken hoofdstuk 13:12 staat dat ‘onvervulde hoop het hart ziek maakt, maar een vervuld verlangen een levensboom is’. Misschien horen we dat wel in die drie hartverscheurende woorden: we hadden gehoopt.’

Als ik denk aan de verhalen van jullie allemaal, die jullie zo kwetsbaar met ons hebben gedeeld, hadden we ook allemaal gehoopt. Gehoopt dat mensen ons met Jezus lieten kennismaken, niet zo misleid zouden worden door christelijk nationalisme en door complottheorieën. Gehoopt dat onze huwelijken zouden overleven. Gehoopt op genezing, veiligheid, stevige vriendschappen, gehoopt dat de kerk van onze homokinderen zou houden, dat ze van ons zouden houden als we trans zijn, als we immigrant of weduwe, arm of gevangene of beperkt zijn.

We hadden gehoopt dat als we onze kinderen op een bepaalde manier zouden opvoeden, we een bepaald resultaat konden garanderen. We hadden gehoopt dat als we naar voren zouden komen met onze verhalen over misbruik binnen de kerk, we zouden worden geloofd in plaats van opnieuw getraumatiseerd en zelfs de schuld zouden krijgen. We hadden zelfs gehoopt dat de zuiverheidscultuur ons een gezonde kijk op seks zou geven, maar oh, wat een nachtmerrie. We hadden gehoopt dat een kerk die beweert prolife te zijn, niet voor wapens, oorlog en de doodstraf en anti-vluchteling zou zijn.

We hadden gehoopt dat we grote vragen konden stellen zonder dat mensen de deur voor ons zouden sluiten of ons ketters zouden noemen. Dat christenen de eersten zouden zijn die zich om klimaatverandering zouden bekommeren of hun macht en privileges zouden neerleggen, of ze in ieder geval onbelangrijk zouden vinden door wat het evangelie zegt. We hadden gehoopt dat het evangelie voor iedereen goed nieuws zou zijn. We hadden gehoopt op gerechtigheid en we hebben op zoveel dingen gehoopt.

Bevraag je verwachtingen

Je herkent je wellicht in die twee gedesillusioneerde mensen op weg naar Emmaüs. Misschien heb je het nog niet helemaal toegegeven, maar heeft Jezus niet aan je verwachtingen voldaan, of misschien zijn het gewoon degenen die beweren Jezus te volgen die niet waren wat je gehoopt had.

Ik denk dat het goed is om onze verwachtingen van Jezus te bekijken en te bevragen. Om soms eens te kijken naar wat we hadden verwacht, want soms zijn we als de discipelen die één type van Messias verwachtten en in plaats daarvan het gekruisigde Lam van God kregen. Soms moeten onze verwachtingen worden teleurgesteld om ruimte te maken voor het ware en wijze en goede evangelie om ons te ontwrichten.

Misschien voel je die teleurstelling en misschien niet. Als je bij de laatste groep hoort, bewaar deze woorden dan en vertrouw erop dat je ze zult herinneren als jij teleurgesteld raakt. Maar wellicht herken je je wél in die gedesillusioneerden op weg naar Emmaüs. Je hebt net als zij gehoord van opstanding, maar weet niet wat dat betekent en of je dat gelooft.

Terwijl de twee die weg bewandelden en hun verhaal vertelden, legde de onbekende man uit dat Jezus' lijden deel uitmaakte van het verhaal. En hij sprak tot hen over de profeten en over het pad dat Jezus naar dit moment leidde. En terwijl hij vertelt, wordt hun hart warm en wordt er onwaarschijnlijke hoop gewekt, nog voordat ze kunnen benoemen of identificeren of herkennen dat het Jezus zelf is die met hen meeloopt.

Wandelen met Jezus

Vergis je niet: misschien zullen we als we terugkijken op deze periode tegen elkaar fluisteren en zeggen: ‘Brandde ons hart niet toen hij onderweg met ons sprak? Want midden in onze wanhoop, in het stof van onze teleurstelling, kunnen we met Jezus wandelen op manieren die we niet herkennen. Je kunt met Jezus wandelen, het gevoel hebben dat je hoop dood is, terwijl God naast je loopt met geduld, vriendelijkheid en liefde, kilometer na kilometer en uur na uur.

De God die leed, is dezelfde God die ons roept om te hopen. En dan heb ik het niet over doen alsof alles in orde is terwijl dat niet het geval is, maar een hoop die lijden, verdriet en onrecht serieus neemt. Die geworteld is in verdriet, woede en wanhoop, maar die nooit opgeeft. Deze hoop zorgt ervoor dat je schoonheid en vreugde en rust opmerkt en prioriteit geeft. Deze hoop duikt op bij de eenzamen, zieken en vreemdelingen. Deze hoop is te vinden in wat je stemt en waarvoor je protesteert. Deze hoop zingt liedjes, kookt maaltijden en vlecht de haren van je kinderen. Deze hoop plant tuinen aan in tijden van ballingschap. Dit is de hoop die ervoor zorgt dat je elke ochtend opstaat en koffiezet en door blijft gaan.’

Geef je hoop nog niet op. Laat het niet van je afnemen. Strijd ervoor. Breng het mee. Zorg ervoor, laat het zich aanpassen en veranderen om te overleven. Kies elke ochtend hoop in plaats van je angst en geloof dat Jezus de dood keer op keer in leven verandert, ook in jou.’


Over Sarah Bessey

afbeelding
afbeelding.

Meer Sarah Bessey? Kijk dan op haar op haar website. Haar boeken zijn niet vertaald in het Nederlands, maar ik kan ze aanraden. Vorig jaar las ik ‘Miracles and other reasonable things’ waarin ze vertelt over het auto-ongeluk dat haar leven veranderde, waardoor ze chronisch pijn heeft.

Geschreven door

Marieta van Driel

--:--