Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Lazarus staat op | Gewoon maar doen

Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.

Deel:

Goedemorgen en van harte welkom weer bij een nieuwe PopUpGedachte. Het is dinsdagochtend, buiten is het donker, nat en koud, binnen schrijf ik, Rikko, aan een ochtendoverweging op basis van een aantal oude bijbelteksten. Zoals elke dag. Vandaag met de titel:

Gewoon maar doen – PopUpGedachte dinsdag 12 november 2019

Het is gisteravond een beetje laat geworden, omdat ik nog met een bevriende kunstenaar een biechttafel stond te schuren. Een aantal jaren geleden gebouwd voor een tentoonstelling en nu gaat deze zware tafel opnieuw dienst doen tijdens de Nacht van de Theologie. Professionals van het christelijke geloof, want dat zijn het toch hè, die theologen van die nacht, kunnen dan de geheimen van hun ziel in deze tafel laten hameren als een ouderwetse, maar openbare biecht. De tafel staat in een atelier gestald, ik zou ‘m zaterdag komen halen maar hij zei: kom langs, kijken we er even naar. Kom op een avond, maak ik graag tijd. Lopen we die tafel samen even na.

Zo stonden we gisteravond te schuren, te poetsen en te herstellen. Hij zal daar geen factuur voor sturen. Hij heeft genoeg te doen. De laatste keer dat we elkaar spraken was een jaar geleden. En toch was het voor hem vanzelfsprekend. Hij zag het niet eens als een gunst. Dit was wat hij logisch en leuk vond om te doen, dus hij deed het gewoon. Ik vind dat fantastisch en noem het hier, ondanks dat het misschien maar heel klein voelt, toch maar even. Omdat het zo bijzonder is als mensen goede dingen doen alsof ze de gewoonste zaak van de wereld zijn. Zonder berekening, zonder inschatting van de waarde, zonder eerzucht, zonder dwang of valse bescheidenheid. Alsof het hun eigen gekozen werk is. Een soort ZZP-ers van het goede leven, ze hebben geen personeel, ze kiezen zelf de opdrachtgever en gaan het dan gewoon maar doen. Als levensinvulling. Rijk worden ze er niet van.

Het is de sfeer die je tegenkomt tussen de monniken en nonnen in een klooster. Zodra je binnenstapt, overvalt je een ruimte en een stilte – tenminste in de meeste kloosters die ik ken – die alleen bestaat dankzij de niet-aflatende keuze van mannen en vrouwen om elke dag weer de stilte te zoeken, de getijdengebeden gaande te houden, te durven stilstaan bij wat er speelt in de ziel en in de tuin te werken, of bier te brouwen, of wat er dan ook nodig is. En de gast mag er gewoon in mee. Wie blijft slapen, moet meestal natuurlijk financieel bijdragen. Maar de stilte is er sowieso voor je. Omdat het de eigen wil is van de monnik of de non om deze te brengen.

Het is de onzekerheid over mijn waarde die me doet afvragen of ik mijn tijd wel goed besteed. Of een ander niet van me profiteert. Of ik dit of dat wel moet doen. En dan is de ruimte en helderheid van de monnik en deze kunstenaar mij een voorbeeld. Vandaag zegt Jezus tegen zijn leerlingen:

“Moet een heer zijn knecht soms dankbaar zijn, omdat hij heeft uitge­voerd wat hem is opgedragen?
Zo is het ook met u: wanneer ge alles hebt gedaan wat u opgedragen werd, zegt dan:
Wij zijn gewoonweg knechten; wij hebben alleen maar onze plicht gedaan.”

Hij roept zijn volgers op om zich niet voor te laten staan op het doen van wat goed is en liefdevol. Het verdient niets, sterker nog, het is de minimale uitvoering van een zelfgekozen levenstaak. Je bent nou eenmaal in dienst getreden van het goede, ja, daar hoort dan een levenshouding bij. Heeft niets te maken met eventuele dankbaarheid van degene aan wie je het doet. Tof als die er is, zoals dat in een restaurant heel fijn is als de gasten gelukkig zijn. Maar noodzakelijk is het niet. Of er nu dankbaarheid, een fooi of een glimlach is of niet, het eten zal met de maximale kwaliteit worden bezorgd. Dat is de eer van de chefkok en de ober.

Zo zoekt de eeuwige naar mensen die in zijn dienst het goede doen. Of dat nu ruimte maken is voor een gesprek, voor wat geschuur aan een biechttafel (als je dat tenminste iets goeds vindt, ik wel natuurlijk, maar ik ben bevooroordeeld), voor de hulp aan wie dan ook. Het is geen meerwaarde, geen surplus, het is volgens Jezus voor degene die gekozen heeft een minimum, een logica. En daar wordt het goede mooier van, denk ik. Omdat het niets hoeft van de ander, aan wie het gedaan wordt. Het is er gewoon. De ander kan geïnspireerd raken en ook wel in dienst willen – in dezelfde goddelijke tak van sport – en dat kan. Maar het blijft niet meer dan het doen van het gewone. Waarbij dankbaarheid en lof of kritiek en gezeik geen fundamentele verandering brengen in wat je doet. Dat is namelijk in opdracht van een ander, die het hart ziet en die verlangt naar een wereld die weer klopt.

Tot zover vanochtend. Meer te vinden op lazarusstaatop.nl – abonneren kan daar ook. Voor nu: Vrede. En alle goeds.

Hier vind je drie tekstgedeelten die Rikko vanochtend las.

Geschreven door

Rikko Voorberg

--:--