Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Lazarus staat op | Nooit meer honger

Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.

Deel:

Nooit meer honger – PopUpGedachte dinsdag 28 april 2020

Honger kennen we niet. Niet echt. Ik denk dat weinig van de luisteraars weten wat het is om honger te lijden en ikzelf al zeker niet. We kennen de angst niet voor echte honger. We hebben hoogstens de angst gevoeld voor het verlies van al onze inkomsten, van het ontploffen van een wereldeconomie of het verlies van onze baan, ons huis, onze geliefde. Maar honger? Nee. Dat niet. Een ongekende luxe positie in de wereldgeschiedenis.

We kennen wel ander soort honger. Huidhonger bijvoorbeeld, deze dagen. De diep gevoelde intense behoefte aan aanraking, een honger die je van binnen opvreet en die je – al is het maar een klein beetje – gek maakt. Of de honger naar erkenning. Over honger gesproken. Die kan zich invreten en hol-ogige, wakkerliggende mensen van ons maken. Zoals anderen het laatste beetje eten nog uit hun akkertje persen of op hongertocht gaan in de hoop dat er verderop in andere dorpen of zelfs in andere landen wél te eten is. Zo kan de 21e eeuwse mens lang rondzwerven, rondgrazen, in de aarde wroeten en zichzelf afpeigeren, omdat de maag schreeuwt om erkenning en de hongerklop je gek maakt.

Honger naar de liefde. Honger naar wat voor verzadiging dan ook. We kennen allemaal honger. Zij het dat de honger naar erkenning of huid of liefde soms kan voelen als een luxe honger. De vraag is of dat zo is. Of de eenzaamheid of het gevoel van minderwaardigheid niet net zo slopend kan zijn. Ik weet het niet. Ik kan het niet vergelijken.

Vandaag vragen de omstanders aan Jezus van Nazareth of hij niet even een kunstje wil doen. Als hij dan zo’n grote profeet is, kan hij misschien wel iets bovennatuurlijks laten gebeuren, dan kunnen ze er niet meer omheen. Ze gooien een muntje in de automaat, zogezegd, maar deze automaat weigert dienst. Of misschien is het wel geen automaat. Of is hij niet zo goddelijk als sommigen geloven. Allerlei mogelijkheden. Dit staat er:

“In die tijd zei de menigte tot Jezus: 'Wat voor teken doet Gij dan wel, waardoor wij kunnen zien dat wij in U moeten geloven? Onze vaderen hebben het manna gegeten in de woestijn, zoals geschreven staat: Brood uit de hemel gaf hij hun te eten. Wat doet Gij eigenlijk?’ – mooi zinnetje, hè? Hé, wat doe jij eigenlijk voor tofs?

Jezus zei: 'Voorwaar, voorwaar, Ik zeg u: wat Mozes u gaf was niet het brood uit de hemel; het echte brood uit de hemel wordt u door mijn Vader gegeven; want het brood van God daalt uit de hemel neer en geeft leven aan de wereld.' Zij zeiden tot Hem: 'Heer, geef ons altijd dat brood.'

Oftewel: Nou, kom maar op dan.

Jezus sprak tot hen: 'Ik ben het brood des levens: wie tot Mij komt zal geen honger meer hebben, en wie in Mij gelooft, zal nooit meer dorst krijgen.”

Boem. Daar sta je dan. Als uitdager. Tijd om af te haken of nieuwsgierig te worden. Wie is deze man en wat heeft hij te bieden? Nooit meer honger, nooit meer dorst? Hij laat zich in elk geval niet verleiden tot een stuntje. Hij doet het ook niet voor minder dan de grootste wonderen uit de geschiedenis van het volk.

Waar heeft hij het over? Hij legt het niet uit. Maar opent wel een verlangen. Nooit meer die honger. Naar erkenning, naar geliefd zijn, naar zekerheid, controle, toekomst. Nooit meer door een wonder gered hoeven worden, omdat het al goed is. Nooit meer zo afhankelijk en niet meer die paniek. Omdat je weet dat het al goed is.

Het zijn de grote mystici en een aantal van die volgelingen van de man van Nazareth. Die kunnen vergeven zonder wraak, die kunnen delen zonder iets terug te verwachten, die de pijn kunnen verdragen zonder in paniek te raken en die kunnen hopen als er nergens meer aanleiding voor hoop te vinden is. Omdat ze hebben leren vertrouwen.

Dat is wat de man van Nazareth komt brengen. Geen nieuwe geloofstroming, geen nieuwe religie, maar een diepgeworteld vertrouwen. Niet eens in jezelf per se – hoe vaak stellen we onszelf niet teleur, niet in de ander, niet in de mensheid, niet in je godsbeeld – maar in deze twee dingen. 1) dat we – in een parafrase van theoloog Tim Keller – grotere klootzakken zijn dan we durven erkennen en meer geliefd dan we durven hopen en 2) dat het goede waar we zo graag deel van uitmaken altijd met open armen op ons wacht en uiteindelijk aan het langste eind trekt. Die twee. Dat vertrouwen. En dat dit elke dag weer als voedsel dient voor lichaam en geest.

Ik denk dat het daarover gaat als JC deze cryptische woorden spreekt. Maar hij legt het niet uit, dus het kan ook allemaal heel anders liggen. Ik heb in elk geval gegeten en gedronken voor vandaag. Nu koffie – als extra. Gewoon omdat het kan.

Een hele goede dinsdag gewenst. En vrede, en alle goeds.

Hier vind je drie tekstgedeelten die Rikko vanochtend las.

Geschreven door

Rikko Voorberg

--:--