Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Lazarus staat op | God zien

Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.

Deel:

God zien - PopUpGedachte donderdag 1 oktober

Het is zo dat dit nou niet de gemiddelde Nederlander dagelijks bezighoudt: God zien. Een enkeling zou het wel interessant vinden, maar verder zijn we bezig met werk, eten, drinken, vrienden, familie, betekenis hebben, zelfverbetering en nog veel meer. Dat lijkt volkomen gewoon, maar dat is het nog niet zo lang. Een paar generaties terug en heel de westerse wereld is nog doortrokken van religiositeit, dan werd er nog door het overgrote deel ofwel brood gebroken en wijn gedronken of een hostie aangenomen. En dat gebeurde heus niet altijd met hart en ziel, naast dat het een gewoonte was geworden was er ook nog een hoop hypocrisie te vinden – er is ook heel veel reden dat religie zo aan de zijkant van het leven is beland. Het interessante van al die religiositeit was dat het zo bol stond van verlangen. Zelfs als je er met je hoofd niet bij was, zinderden de teksten en gebouwen van gebed, van hoop, van dichtbij die Eeuwige willen zijn op de een of andere manier.

En heel soms voel ik dat weer even. Bij moe zijn of verdrietig of juist intens gelukkig, bij vragen waar het hoofd én het hart geen antwoord op hebben, bij een twintiger die gisteren tegen me zegt dat ze zich afvraagt of het allemaal wel zin heeft. Er staat zo verschrikkelijk veel op losse schroeven voor haar toekomst – of voor de toekomst waarin zij leeft. Klimaat, economie, migratie, corona, presidenten als Trump, Erdogan, Poetin, Orban. Het gaat niet makkelijk worden en heeft het wel zin. Dat zei ze eigenlijk. Heeft het wel zin?

In religieuze omgevingen is er een verhaal voor zin. Of je er nu in gelooft of niet, het heeft allemaal een kader. Een kader dat eeuwen aan overstromingen, pest, oorlog, ziekte, schoonheid en lelijkheid heeft overleefd en steeds weer nieuw materiaal biedt. Het is geen gespreid bedje, maar er is iets om het gesprek mee aan te gaan.

Job overkomt het ergste wat je een mens aan kunt doen, in zijn beroemde lijdensverhaal. Vervolgens zit hij op de ashoop van zijn leven met een potscherf zijn zweren te krabben en zegt hij in debat met z’n vrienden die hem komen troosten maar vooral theologisch corrigeren - want die ellende in zijn leven moet welhaast zijn schuld zijn (iets waar de vrienden van hem, van de Eeuwige fiks voor op hun kop krijgen), hij zegt dit:

O, mochten mijn woorden worden opgeschreven,
vastgelegd in een inscriptie,
met een ijzeren stift gegrift, met lood gevuld,
voor altijd in de rotsen uitgehouwen!
Ik weet: mijn redder leeft,
en hij zal ten slotte hier op aarde ingrijpen.
Hoezeer mijn huid ook is geschonden,
toch zal ik in dit lichaam God aanschouwen.
Ik zal hem aanschouwen,
ik zal hem met eigen ogen zien, ik, geen ander,
heel mijn binnenste smacht van verlangen.

Het goede is dat die woorden helemaal niet met ijzeren stift, met lood gevuld, voor altijd in rotsen moeten worden uitgehouwen om te blijven bestaan. Die tekst is onuitroeibaar geworden. Overal zwerven Bijbels over de wereld in alle talen en dat verandert niet met het seculariseren van het Westen. Jobs woorden zijn onuitroeibaar geworden, zoals hij hoopte.

Welke woorden? Dat er redding is voor hem. Dat er een Eeuwige achter dit alles huist en dat hij hem zien zal, met eigen ogen, niet van horen zeggen, zelf zien. Dát verlangen met de zekerheid van het weten dat het zal staan te gebeuren, dat is geloof. Wat een tekst.

Een hele goede donderdagochtend gewenst, en vrede, en alle goeds.

Hier vind je drie tekstgedeelten die Rikko vanochtend las.

Geschreven door

Rikko Voorberg

--:--