Lazarus staat op | Waarom we zouden denken dat het goedkomt

Waarom we zouden denken dat het goed komt – PopUpGedachte donderdag 7 mei 2020

Er is iets onverwoestbaars positiefs te vinden in de mens. Is dat tóch verwoest, dat positieve, dan zijn er gelukkig professionals en trajecten om jezelf weer te vinden. Dan zijn er soms anti-depressiva of andere manieren om terug te krijgen wat we zo menselijk achten: een gevoel dat het wel goed komt. Of dat er in elk geval iets goed komt. Terwijl je dat gevoel net zo goed een ziektebeeld zou kunnen noemen. Dat doe ik niet hoor, daarvoor houdt ik teveel van mensen die ook de zonnigheid van alles kunnen zien – en besef ik hoe onontbeerlijk het is voor het leven, om het zonnige te kunnen zien, maar waar is het op gebaseerd? Is er wel reden voor?

Gisteren sprak ik nog met een vriendin hier bij ons tuinhuis. Keurig op anderhalve meter afstand vertelde ik over de Walk of Shame en de redenen ervan. Over de 22.000 in kamp Moria en dat dit aantal niet minder is geworden de afgelopen tien jaar maar elke keer is gegroeid. Dat er 2500 minderjarige alleenreizende kinderen wonen in de zogenaamde ‘safe-zone’, wat een levensgevaarlijke plek in het kamp is waar onuitsprekelijke gruwelijkheden plaatsvinden. Maar waarom doen we dan niets? Ik weet het niet, zei ik. Zoveel mensen riepen dat er iets moest gebeuren, zelf streden we eerst voor de relocatie van 8000, toen voor 1000, toen gingen we mee in de gedachte dat misschien kinderen het hart zou vermurwen van de politiek, maar de politiek is geen persoon, en heeft geen hart – er zijn veel harten, maar ze worden door van alles geraakt, en dan heb je ook nog hoofd en onderbuik. Maar waarom dan niet die 500 kinderen halen, tenminste? Omdat de staatssecretaris dat geen structurele oplossing vind. ‘Voor die kinderen wel!’, riep ze uit.

En verder ging het langs de grenzen van Europa. Het misbruik van jonge jongens op de pleinen van Athene, omdat het de enige manier is om te sparen voor een smokkelaar die je dan mogelijk naar een veilig land kan brengen. Maar lukt dat nog voordat je volkomen mentaal eraan onderdoor bent gegaan. En het geweld op de grenzen. ‘Wie is er dan gewelddadig?’ ‘De grenspolitie’ zeg ik, met ingehuurde extra politie uit heel Europa. En zegt niemand dan wat van het geweld? Nee, dat is beleid. Met alle middelen tegenhouden en voorkomen dat ze het weer proberen.

Maar een oplossing? Politiek, economisch, iets? Als je de kampen leeghaalt, zitten ze dan weer zo vol? Ja, dat zou kunnen. Als je kinderen haalt, sturen dan ouders uit Afghanistan hun eigen kinderen alleen op pad omdat Europa blijkbaar hen wel opneemt? Ook dat zou kunnen. Dus we laten het zo? God verhoede dat.

De toekomst en de somberheid. Is positiviteit dan enkel mogelijk door de kop in het zand te steken, de vingers in de oren en te leven alsof het ons niet aangaat? Volgens het oude christendom niet. En volgens zovelen die ín vluchtelingenkampen leven, niet. Ook niet de helpers die zich inzetten. DE familie en vrienden daaromheen. Zij hebben hoop, zij geloven dat het kwaad uit te houden is, zij kunnen ook niet anders, zou je zeggen, maar ook de realiteit bewijst hun gelijk. Dat hun geloof gerechtvaardigd is, zo vaak. Niet op de manier die je zou willen – een veranderd Europa – maar wel in de praktijk: veranderde mensen, veranderde kansen, vrienden, toekomst, een weg om te gaan.

Vandaag staat er in de lezing dit: ‘Uw gunsten, Heer, wil ik bezingen, uw trouw verkondigen aan elk geslacht. Gij hebt gezegd: mijn gunst blijft eeuwig duren, de hemel is de grondslag van mijn trouw.’ Alhamdullilah, Godzijdank, zou de 17 jarige Kashmiri die vastgelopen is in een kamp in Bosnie zeggen. Dat geloof, die hoop, niet op structuren, machtscentra, utopiën, maar op de nabijheid van het goede in het leven van een ieder. En onze opdracht om zo de ander nabij te zijn. Ondanks alles.

Een hele goede donderdag gewenst. En vrede, en alle goeds.

Hier vind je drie tekstgedeelten die Rikko vanochtend las.