Lazarus staat op | De wet van de vertraagde impact

De wet van de vertraagde impact – PopUpGedachte maandag 1 februari 2021

Er is een nieuwe week begonnen. Voor de meesten begint dat motortje al op zondagavond wat te lopen; wat staat er op het programma, wat kan ik doen. Maar vanochtend is pas het moment daar. Of dat nu het schrijven van je zoveelste sollicitatie, het zoeken naar een huis of het zuchtend dan wel fluitend oppakken van de taken van de dag is. We beginnen weer opnieuw en ik vraag me vanochtend af hoe het eigenlijk staat met mijn kortetermijngeheugen.
Weet ik nog wel wat ik wenste vorige week, vurig hoopte, verlangde, riep, dacht, vreesde twee weken geleden, of zelfs maar vorige week. Of dat nu de angst was dat het totaal uit de hand zou lopen met de rellen of dat we vreesden dat de maatregelen van een avondklok ons werkelijk zouden breken, dat we smeekten om meer zon in ons leven of een beetje licht aan het einde van de tunnel. Ik moet mijn best doen om terug te halen waar ik toen op hoopte, waar ik geen gat meer in zag of wat ik vond dat nu écht moest gebeuren.

Dat is verder niet heel problematisch, alleen ik mis daardoor de feestelijke momentjes. En dat is pech natuurlijk. Je verzucht in de ene week dat het zwaar gaat worden met die avondklok, in de volgende week hoor je dat die al bijna weer wordt opgeheven. Dan is de klok nog steeds zwaar en kun je het nog steeds een wanstaltelijk gedrocht van een maatregel vinden – of je daar nu gelijk in hebt of niet, daar ga ik niet over – maar laten we dan tenminste vieren dat de tunnel soms korter is dan je denkt. Garanties tot aan de voordeur hè, maar 10 februari? Dat kan ik nog wel overzien.

De eerste weken van het nieuwe jaar waren moeizaam, corona had ons gevloerd en lockdown hielp niet mee om de vaart der dingen wat op gang te brengen. Pas deze weken is er weer wat voortgang, nieuwe ontmoetingen, goede gesprekken, het begin van nieuwe plannen. En eigenlijk is dat precies op tijd. Maar wat doet het me mentaal? Er zijn zomaar twee afslagen in het hoofd: de één is dankbaarheid en vertrouwen dat het leven of de Eeuwige of de kracht achter deze wereld te vertrouwen is – dat ik me mag laten meevoeren op de flow van de tijd. Actief, betrokken, zonder angst. Dat is de reactie die je hoopt van jezelf – maar hoe vaak gaat bij nieuwe mogelijkheden ook gelijk het deurtje naar de stress open. Kan ik het wel, wil ik dit wel, moet ik niet meer rust of juist meer snelheid, verdient het wel geld, enzovoorts.

Als ik mezelf beter leer herinneren wat ik riep destijds en wat er vandaag gebeurt – als we daar allemaal wat beter in worden, kunnen we misschien wat beter leren zeilen. De wind vangen als die er is en de boot onderhouden als het windstil is en je toch niet vooruitkomt. Bij harde wind wat minder zeil, bij onweer even van het water af. Als ik leer waar ik om vroeg ooit, en besef dat er bij hopen, roepen, mopperen en verlangen er nu eenmaal sprake is van een vertraagde impact – krijg ik misschien wel wat meer vat op mijn leven – en belangrijker nog: weet ik weer meer wanneer er wat te vieren is. Ik formuleer een soort wet van de vertraagde impact bij het lezen van een stuk poëzie vanochtend – het is de lezing uit een Bijbelse Psalm die door priesters in de hele wereld voorgelezen zal worden vandaag.

Gezegend de Eeuwige, want zijn wondere goedheid heeft mij beschermd als een vestingstad. Verslagen en moedeloos heb ik gezegd: Gij hebt mij geheel uit het oog verloren. Maar nee, Gij hebt mijn smeken gehoord, mijn stem toen die luid tot U riep.

Of je nou gelooft in een God, of een iets, of hoop hebt dat er meer is: het begint met herinneren wat ik riep, hoopte en het waarom. Om überhaupt te kunnen constateren wat er te vieren valt.

Tot zover de PopUpGedachte van vanochtend. Morgen weer een nieuwe overweging, voor nu: vrede gewenst, en alle goeds.

Hier vind je drie tekstgedeelten die Rikko vanochtend las.