Lazarus staat op | Machtswissel

Machtswissel – PopUpGedachte maandag 27 januari 2020

Zondagavond. Gisteravond. We zitten aan tafel bij vrienden. Zij zijn onze leeftijd, twee kinderen die matchen met onze kinderen. En het is gezellig. Een Syrisch feestmaal, want daar komen zij vandaan. Hij ging alvast vooruit, nu alweer jaren geleden. Tijdens zijn verblijf in de noodopvang, kwam hij bij ons terecht. Ook weer via eten. Stichting Present had een Meet & Eet georganiseerd. Daarna woonde hij bij ons in huis, een maand of zes. Gezellig, zinnig, intens soms ook. Nooit meer vergeet ik het moment dat ik halverwege de dag thuiskwam om iets op te halen en hij ook toevallig op dat moment naar binnen ging in ons huis. Ik trok de brievenbus open en daar lag een brief voor hem. Of ik het voor wilde lezen. Natuurlijk.

In ingewikkelde ambtenarentaal stond daar dat zijn gezinshereniging akkoord was en dat zijn vrouw en kinderen, die hij op dat moment al een jaar niet gezien had – een jaar je kids niet aanraken, je vrouw, de offers die mensen brengen voor een toekomst voor hen en vooral voor hun kinderen – dat zij naar Nederland zouden komen. Het was nog een heel proces om dat voor elkaar te krijgen, maar de vreugde van dat moment in het halletje van het trappenhuis in een straatje in Amsterdam vergeet ik nooit weer, net als de ontmoeting op Schiphol waar we bij mochten zijn. Dat weerzien, zo groots.

Nu zitten we bij hen aan tafel in hun eigen huis en is het goed. Natuurlijk praten we over Syrië. Er wordt niet overal gevochten, zegt hij, maar het is er erger dan ooit. Je kunt niets meer kopen, er is geen werk, er is maar soms elektriciteit. Alles is kapot, alles gaat kapot. De duivel regeert en heeft een compagnon gevonden in Bashar al-Assad. Diens vader regeerde het land dertig jaar, hij regeert het nu twintig jaar en alles gaat naar hem en zijn familie, alle inkomsten, alle macht. En het volk gaat eraan kapot. 75% van de Syriërs vindt alleen in Assad het grootste probleem van het land. Als hij toch weg zou zijn.

Het is het toonbeeld van een slechte heerser. Bij de verhalen over Assad kan ik niet anders dan denken aan die woedende psalmen en profetiën waarin slechte heersers de wacht wordt aangezegd door de Eeuwige, omdat zij het volk uitzuigen, omdat ze misbruik maken van hun macht. Als iemand dat leeft, dat verziekte, is het deze Assad wel. Ik kan hier deze tekst schrijven, maar waag dat niet in zijn land onder zijn controle. Niemand zal nog meer iets van je vernemen en je lijdensweg zal lang en onmogelijk zijn.

In de tekst van vandaag staat een dankgebed, een lied, aan de Eeuwige die aan het Joodse volk ooit koning David schonk. Een willekeurig gekozen jonge man om aan de onrechtvaardige dynasty een einde te maken en een nieuwe te beginnen:

Eertijds zijt Gij aan uw profeet verschenen,
en hebt Gij uw besluit geopenbaard:
Een sterke man heb Ik de troon geschonken,
een uitverkorene genomen uit het volk.

Mijn dienaar David heb Ik opgezocht
en hem gezalfd met mijn gewijde olie;
Als teken dat mijn hand hem steeds zal steunen
en dat mijn arm hem kracht verlenen zal.

Het gebed van al die Syriërs is om zo’n ingreep. En het is het mijne. Onmogelijk om te bedenken, hoe zoiets zou gebeuren, maar zo noodzakelijk. Dat de kwade erfopvolging wordt gebroken, dat er uit het volk een heerser opstaat, die weet wat recht is. Kan dat bestaan in het geopolitieke spel dat Syrië heet? Met machten van Iran en Rusland en God mag weten wie. Steeds weer is in de geschiedenis bewezen dat er dergelijke veranderingen kúnnen ontstaan. Moge de Eeuwige het geven, zo’n wonder. Want de mensheid lijkt machteloos tegen de kwade krachten die hun invloed botvieren op onschuldigen. Niet alleen in Syrië, bij lange na niet. Alleen dat kwam gisteravond aan die zondagavond tafel even heel dichtbij. Bid als je bidt, hoop als je hoopt, opdat we niet vergeten.

Tot zover de PopUpGedachte van vanochtend. Meer te vinden op lazarusstaatop.nl. En voor nu: vrede, en alle goeds.

Hier vind je drie tekstgedeelten die Rikko vanochtend las.