Lazarus staat op | De wereld en ik

De wereld en ik – PopUpGedachte Maandag 30 mei 2022

Een nieuwe week, een nieuwe wereld, een nieuwe ik. Niets is wat het gisteren was, er staat van alles gepland, waarschijnlijk, maar wat ervan komt dat is maar afwachten en hoe je jezelf voelt over vandaag kan ook met het uur anders zijn. Dat ene telefoontje kan wel of niet goed uitpakken en er kan een mail of een app binnenkomen, die je net nodig had of die alles in de war stuurt. En dat is ook nog eens onafwendbaar. In die zin dat ik zelf zou kunnen besluiten om met oordoppen in onder de dekens te gaan liggen en de wereld buiten te sluiten, maar daarmee houdt de wereld zelf nog niet op met draaien en voortgaan. Dus, goedemorgen, welkom in de tredmolen, allemaal instappen, we gaan!

In dat alles is het zoeken naar vrede. Of er een innerlijke kern is die rust is, die altijd naar het Noorden wijst hoe je het kompas ook draait en keert, die rustig verticaal hangt, terwijl het schip van de tijd stampt en slingert op de golven. Dat is mijn hoop, toch. Zeker op de vroege ochtend als ik dit schrijf.
Een deel dat van binnen weet waar het staat, hoe het zich verhoudt tot wat er gebeurt en dat de wereld te vertrouwen is. Oi, dat is een grote uitspraak, dat de wereld te vertrouwen zou zijn. Want niets is veranderlijker dan het weer en misschien wel niets verraderlijker dan de wereld. Ja toch? Alles kan je gebeuren wat je je maar voor kunt stellen, zo ongeveer. Dus we stellen het ons maar niet voor, want hoe moet je daarmee leven?

Toch is de wereld te vertrouwen. Tenminste, dat zou je kunnen afleiden uit wat Jezus van Nazareth erover zegt, en dan moet je ook nog eens vertrouwen hebben in die mens zelf. Vandaag zegt hij tegen zijn leerlingen, niet al te lang voor zijn kruisiging, zijn executie:

'Er komt een tijd, en die tijd is er al, dat jullie uiteengejaagd worden, dat ieder zijn eigen weg gaat en Mij alleen achterlaat. Maar Ik ben niet alleen, want de Vader is bij Mij. Ik heb dit gezegd opdat jullie vrede vinden bij Mij. Jullie zullen het zwaar te verduren krijgen in de wereld, maar houd moed: Ik heb de wereld overwonnen.’ (NBV 21, Joh 16:32,33))

Die zinnen staan weer eens barstensvol betekenis, waarvan ik nog geen fragment begrepen heb. ‘Vrede bezitten’ en ‘de wereld overwonnen’. Vrede, omdat het wegrennen van het gevaar een supermenselijke reactie is – die niet het probleem is van de rabbi, die is niet zo gauw alleen. Maar het is het probleem van de renner, want het voelt vervloekte alleen, en hoe keer je dan nog op je schreden terug? De rabbi noemt het maar alvast, zodat je niet al te verbaasd bent als het je overkomt: dat wegrennen. En hoe je die vrede terug kan vinden waar hij het over heeft. Niet al te hardhandig naar jezelf, niet te veroordelend. Soms zet je het nu eenmaal op een lopen, wees jezelf genadig. Vind rust. Sta stil. Keer desnoods terug. Kijk om je heen. De wereld is  niet alleen weerbarstig, ongenadig, verraderlijk. De man van Nazareth zegt cryptisch dat hij de wereld overwonnen heeft.

Als alles om ons heen zich presenteert als ongrijpbaar, oncontroleerbaar en bedreigend. Zodat we ofwel ons hedonistisch vermaken met dat wat er is, want hé, morgen sterven we. Pluk de dag. Of angstig ons best doen om grip te vinden waar we kunnen, naam te maken, terwijl het schip van de tijd stampt en slingert en schudt. Dan is daarbinnen de stem van de vrede die je vertwijfeling of hedonisme omarmt en zegt: het is al goed, het is allang goed. Ik heb je gezien. Allang.

Dan blijkt in alle chaos ook schoonheid te vinden – en mag die omarmd worden, ook al is die vluchtig. En is in alle behoefte om slechts schoonheid te zien, er ook ruimte om de schaduwen onder ogen te komen want je gaat er niet aan onderdoor. Vrede, iets van vrede.

Tot zover vandaag. Een hele goede maandag gewenst, morgen weer een nieuwe popupgedachte, en voor nu – jawel – vrede, en alle goeds.

Hier vind je drie tekstgedeelten die Rikko vanochtend las.