Lazarus staat op | PaasOch­tend­Glo­ren Podcast en Po­pUp­Ge­dach­te

PaasOchtendGedachte als onderdeel van de PaasOchtendGloren Podcast - zondag 4 april 2021, Pasen (volledige podcast (28 minuten) hierboven)

Stenen omkeren

Ze ging onder een steen kijken, deze Maria. Achter een steen in het donker, in de aarde. Ze verwachtte daar de dood aan te treffen, iets om over te weeklagen en te rouwen, om de zwaarte van haar hart naast te leggen. Ze ging onder stenen kijken, ze zocht er de dood.

Hoe vaak zit ik te peuren in het donker en het verdriet. Omdat ik van het leven baal, omdat iets me zeer heeft gedaan en er niets passenders lijkt te vinden te zijn dan rottingslucht en wormen. ‘Digging up dirt’ zeggen ze in het Engels, graven naar onbetamelijkheden. Op onze social media horen we wie er gelogen heeft - misschien wel - of wie er mogelijk op welke manier machtspolitiek heeft bedreven. En het land rust niet voor de onderste steen boven is. En terecht, zou je zeggen. Maar onder de stenen vinden we rottingslucht en wormen. 

Wie heeft het gedaan? Wie is er schuldig? Wie moet er gestraft en welk schandaal is er nog verder te ontdekken. Dat vinden we onder stenen, achter stenen, in de spelonken en krochten van ons hart en ons internet. 

Maria gaat naar het graf om het resultaat te aanschouwen van de verknipte mens. Ze wil de resten verzorgen van het goede dat werd vermoord toen de mens niet langer wilde luisteren naar de aanspraken van de Eeuwige. Toen de mens de ogen dichtkneep tegen het felle licht en de bron van het licht de keel dichtkneep. Maria gaat in alle vroegte voordat het licht wordt, niet op weg naar de zon maar ze gaat onder stenen wroeten, haar dode geliefde Messias verzorgen en treuren om het einde. 

Maar achter de stenen is niets. Onder de stenen kijken wormen verschrikt op, want wat moet dat mens hier. In de donkere gang is leegte, niets wat de zwaarte van haar gemoed rechtvaardigt. Op paasochtend is er onder en achter de zware stenen van het leven werkelijk niets te vinden. Ze stapt naar buiten en knippert tegen het licht in het besef dat de zwaarte van haar gemoed wellicht niet recht doet aan de nieuwe werkelijkheid, dat er misschien iets nieuws gebeurd, iets wat ze niet durft te hopen. Petrus en een andere leerling, waarschijnlijk de schrijver  van dit stukje komen ook onder stenen graven, vinden niets wat de zwaarte van hun gemoed rechtvaardigt en ook bij hen begint iets te dagen, iets van ochtendgloren, een ongedachte, ongelofelijke gedachte.

Zou het kunnen dat wat zo zwaar lijkt, niet echt is. Dat terwijl we wroeten tussen stenen, zoekend naar schuld en verlies, de lijken in de kast, dat we beschenen worden door een vriendelijk licht en een uitnodigende dag. Het is nog te koud om het werkelijk te geloven, maar de zon komt op. En dat is onloochenbaar. Het duister werpt nog lange schaduwen, maar de schaduw is niets, het bevat niets, het heeft geen substantie, het is donker dat verdwijnt en bestaat slechts bij de gratie van een nog veel groter licht. 

Ida Gerhardt op Paasmorgen.

Het licht begint te wandelen

door het huis

en raakt de dingen aan.

Wij eten

ons vroege brood gedoopt in zon.

Je hebt het witte kleed gespreid

en grassen in een glas gezet.

Dit is de dag waarop de

arbeid rust.

De handpalm is geopend naar

het licht.

Stop met de arbeid, tijd voor rust. Stop met stenen keren, je weet zelf wel wat dat in jouw geval is, stop met graven in de krochten en spelonken, je vindt er pissebedden en wormen die zich verbaasd afvragen wat je komt zoeken.. Er ligt niets onder de stenen. Leg maar weer terug of leg ze naast je neer. Neem ze niet mee in je rugzak, je hebt ze niet nodig. Kijk om je heen, adem in, zet je tas neer. En sta op je voeten, licht als een veertje, ontmoet de tuinman, het is Pasen, er is iemand opgestaan. Doe je mee? Sta ook op vandaag uit de wintersliumer, de coronazwaarte, de angst en het verdriet. Het is nog koud, maar de zon is opgekomen en het licht van de Eeuwige zoekt een weg naar je ziel.

Hier vind je drie tekstgedeelten die Rikko las.