Lazarus staat op | Onopgeloste zaken: ze komen zo weer terug

Onopgeloste dingen, ze duiken zo weer op – PopUpGedachte vrijdag 4 februari 2022

Het is nog donker in de straten en het is stil. Ik kijk door de oude ruit van ons huisje in de Jordaan – wat een mazzel dat we hier terechtkwamen – en ik zie de straatlantaarns weerspiegelen in de gracht. Het is vrijdag, de week loopt ten einde. Natuurlijk is er nog een hoop te doen, meer dan genoeg voor een dag. Maar het gevoel dat er ergens weer een einde aan komt is prettig. Afronden, in inpakken, strik erom. Tenzij het niet is afgerond natuurlijk, of het niet lukt om het af te ronden, of dat het is afgerond op een manier die je hoe dan ook weer gaat tegenkomen.

Twee vrienden, kunstenaars, emotiemensen, al weet ik niet of dat ertoe doet: als zij de blauwe brieven niet meer kunnen overzien van de belastingdienst gaan ze de prullenbak in. Weg ermee, geen tijd of ruimte voor. Klaar. Dat is ook een manier van afronden, maar het is er eentje die altijd bij je terugkeert. Is het dan dom? Nee, mijn hemel nee. Het is zo logisch. Als het er niet meer bij past, als de angst, de weerzin of de urgentie van andere zaken zo groot is – als het hoofd boven water moet blijven – dan maak je keuzes en sommige daarvan komen terug. Gegarandeerd.

De een doet het met blauwe brieven, de ander met vriendschappen die mislopen, weer iemand anders met traumatische of minder traumatische ervaringen uit het verleden – en hoeveel mensen hebben niet een lijstje na de uitzending over The Voice van mensen die ze eigenlijk nog zouden moeten confronteren? Omdat ze iets geflikt hebben bij je – of omdat ze iets geflikt hebben bij een ander. En je hebt het soort van afgerond, maar dan een beetje op de manier van de ongeopende blauwe brieven en de prullenbak.

Vandaag lees ik over Herodes, de koning in de tijd van Jezus. Een klootzak van een heerser. Met een klein hartje, zo blijkt. Gelijktijdig met Jezus zwerft de woestijnprofeet Johannes de Doper door Israël en hij roept de mensen ter verantwoording, ter verandering, ter bekering. Zo ook koning Herodes, onder andere over zijn huwelijk. En Herodes laat de man gevangen nemen én steeds weer verschijnen, want hij houdt ervan naar hem te luisteren, ook al krijgt hij ervan langs. Dan – de beroemde scène – eist zijn dochter als cadeau de onthoofding van Johannes de Doper. En dat gebeurt. Einde verhaal, blauwe brief in de prullenbak. Dan lees ik vandaag dit:

Koning Herodes hoorde van Hem, want zijn naam was overal bekend geworden. Sommigen zeiden: ‘Johannes de Doper is opgewekt uit de dood en daardoor beschikt Hij over zulke wonderbaarlijke krachten.’ Maar anderen zeiden: ‘Het is Elia,’ en weer anderen zeiden: ‘Hij is een profeet zoals die er vroeger waren.’ Toen Herodes dit allemaal hoorde, zei hij: ‘Het is Johannes, die ik heb onthoofd, die weer is opgestaan.’  Want Herodes had Johannes gevangen laten nemen en hem, aan handen en voeten geketend, laten opsluiten vanwege Herodias, de vrouw van zijn broer Filippus, met wie hij getrouwd was. (NBV21, Marcus 6:14-17)

Herodes kan dan een megalomane hufter zijn, wat hier gebeurt is natuurlijk herkenbaar. Unfinished business duikt weer op en bijt je in je staart. Je hebt aan het einde van je week de deur dichtgegooid voor een aantal vragen, een aantal mensen, een aantal dilemma’s. Natuurlijk, dat kan bijna niet anders. En de volgende week duiken ze weer op – en als ze zelf niet opduiken, dan wel iets dat je eraan herinnert. Omdat er nog werk ligt te doen.

Het is frustrerend, of het is een cadeau, een kans. Het zou fijn zijn als we over sommige zaken gewetenloos zouden zijn. Afgeronde zaak, hoeft niet terug te komen. Maar als dan Tim Hofman met BOOS opduikt bij The Voice komt de hele helse bende terug – of dat ene kleine voorval wat toch aan je knaagt. En dan is er blijkbaar nog werk te doen.

Frustrerend? Ja, maar ook op een bepaalde manier hoopvol. Allereerst omdat er dus tijd is. Als iets is afgerond op een manier die niet klopt, komt er weer een kans langs. En neem je die niet, dan is er gewoon de volgende. En het is blijkbaar zo dat er nog recht aanwezig is in de wereld, in ongrijpbare vorm, sommigen noemen het misschien wel God, die je herinnert soms puur gebaseerd op associatie – zoals Herodes in Jezus Johannes ziet. En die herkenning of associatie is een kans – voor Herodes in elk geval om te doen wat hij bij Johannes naliet. Zich bekeren. Er zijn kansen en er is tijd en er bestaat recht. Best wel oké, als we de week straks afsluiten.

Een hele goede vrijdag gewenst vandaag. En vrede, en alle goeds.

Hier vind je drie tekstgedeelten die Rikko vanochtend las.