Lazarus staat op | Wie je bent? Vraag het een ander

Wie je bent? Vraag het een ander – PopUpGedachte vrijdag 24 september 2021

Identiteitscommissies, wel jezelf willen zijn, zelfonderzoek, het afbakenen van je eigen identiteit en die bewaken en beschermen – het is allemaal logisch, maar ook een hoop werk. Wie veel van dit soort sessies heeft meegemaakt in bedrijven, studentenverenigingen (en dan waarschijnlijk vooral de christelijke want die moeten hun identiteit dan afbakenen ten opzichte van anderen), scholen (voor de christelijke geldt hetzelfde als voor studentenverenigingen), buurthuizen en wat niet al. Er zullen best wel vruchtbare processen tussen zitten, überhaupt goed om weer even te onderzoeken wie je bent – maar het proces werkt lang niet altijd goed.

Het is dan ook maar de vraag of identiteit iets is wat de drager van de identiteit zelf vast kan stellen. Wie je bent, is dat een keuze? Een eigen overtuiging? Of is dat in elk geval deels iets wat je omgeving constateert. Vandaag over de rabbi: Toen Jezus eens alleen aan het bidden was en zijn leerlingen bij Hem kwamen, stelde Hij hun de vraag: 'Wie zeggen de mensen, dat Ik ben?' Zij antwoordden: 'Johannes de Doper; anderen zeggen: Elia, en weer anderen: Een van de oude profeten is opgestaan.' Hierop zeide Hij tot hen: 'Maar gij, wie zegt gij dat Ik ben?' Nu antwoordde Petrus: 'De Gezalfde van God.' Maar Hij verbood hun nadrukkelijk dit aan iemand te zeggen.

Wie zeggen de mensen dat ik ben? En de mensen hebben een idee, mogelijk niet geheel in lijn met de overtuiging van zijn directe leerlingen en de leerlingen krijgen de opdracht om hun eigen overtuiging te verzwijgen. Ook uit veiligheidsoverwegingen, want Zonen van God of Messiassen zijn de onruststokers van die tijd, het zijn de leiders van het verzet in oorlogstijd. Beter maar voorzichtig zijn als je nog niet dood wilt. Daarvoor is het de tijd nog niet, zegt JC.

Het is een mooie vraag: wie zeggen de mensen dat ik ben? In de discussie over het afbakenen en helder krijgen van je identiteit, is dit een onverwachte twist. Willen mensen weten wie je bent als persoon, of school, of kerk, of instituut? Vraag het ‘de mensen’. Dan krijg je een serie antwoorden, misschien niet helemaal eenduidig, maar genoeg voor een beeld. Daar kan de vragensteller het dan mee doen en dan kun je zelf verder met het dóen van wie je bent.

Een welzijnsinstituut waarmee ik gisteren samen op een podium zat in een kerk om de luisteraars toe te spreken, is op een prachtige manier eigenwijs. Ze zien wat er nodig is, kiezen onconventionele wegen en gaan voor de verbinding in de ontmoeting met wie dan ook. Wat hen ook weleens de vraag oplevert wat voor club ze nu eigenlijk zijn. En dan deze rust: vraag het maar. Vraag het aan die mevrouw die daar achter de naaimachine zit of de mevrouw met de rolstoel, vraag het aan die meneer. Dan krijg je een beeld.

Dan gaat het opeens niet meer over de papieren die je op de plank hebt liggen en die een visiedocument vormen. Dan gaat het over de kinderen die bij de officiële opening van het nieuwe gebouw met lintjesknippende burgemeester krijt hadden gevonden en het plein begonnen te versieren, dat net opgeleverde, schone plein vol keurige steentjes. En dat dit goed was. Dat is dan je identiteit – als je het aan de omstander vraagt die even komt kijken.

Wie je bent? Een ander ziet soms meer, heeft soms meer waardering of waardeert iets wat jou volkomen irrelevant lijkt. Het is soms heel gezond om het dan ook daar maar even te laten, die introspectieve vraag. En te doen wat je voor handen is, liefdevol, met aandacht en met jezelf; als club of individu. Daar rolt wel een identiteit uit.

Tot zover de PopUpGedachte, ofwel Lazarus Staat Op. Een hele goede vrijdag gewenst vandaag en een goed weekend. Maandag weer een nieuwe popupgedachte en voor nu: vrede gewenst, en alle goeds. 

Hier vind je drie tekstgedeelten die Rikko vanochtend las.