Lijdenstijd

Ze vraagt begrip voor hun besluit gedrieën in Aleppo te blijven, om tot het laatste te doen waartoe ze geroepen zijn: verslag leggen, gewonden verzorgen en tederheid brengen. In de comfortabele stoelen van een luxe bioscoop kijk ik verstard naar gruwelen die ik niet wil weten.

Nog erger wordt het wanneer ik de dag erna een artikel op mijn tijdlijn zie verschijnen. Gedegen speurwerk van De Correspondent over de (tik in als zoekterm) ‘impact van de Nederlandse bommen op Syrië’. Het stuk confronteert, appelleert, stelt knagende vragen. Wat weten wij in Nederland nu écht over de oorlog in Syrië? Waarom heeft Assad jarenlang zijn gang kunnen gaan? Waarom kwamen wij pas in de benen na de aanslag in Parijs? En, om met drie vingers naar mezelf te wijzen, waarom werd ik niet eerder wakker dan na het zien van een heftige documentaire? Dit alles schuurt en schrijnt en brengt me bij de kern van het probleem: dat we aan de oppervlakte doorgaans wel oké zijn, maar dat diep in ons verborgene iets stuk is. Te makkelijk vervallen we tot een ik-gerichte levensstijl. We hebben iemand nodig die ons helen kan, die ons transformeren kan.

Ik grijp nog even terug naar For Sama. Een spoedkeizersnede bij een zwaargewonde vrouw. Slap en vaal is de baby die uit haar buik wordt gehaald. Cadans van vingers op de kleine borst. Geen teken van leven geeft hij. Zuurstof, schudden, kom op! Zielloos hangt het kind ondersteboven. Wrijven over de ruggengraat, een paar tikken op de billen. Terwijl de journaliste inzoomt op zijn met huidsmeer bedekte gezichtje klinkt er een schreeuw en sperren zich ineens de ogen open. Een wereld vol haat, een onschuldige Zoon die dood werd verklaard en een kreet van triomf. Het moet genade zijn.