Marieke heeft last van extreme haargroei

“Op de basisschool viel het me al op dat ik meer haar had dan mijn klasgenootjes. Ik vond het toen nog niet erg, maar in de pubertijd kwam daar verandering in. Rond die leeftijd gaat het uiterlijk veel meer een rol spelen en ook ging het anderen opvallen dat ik veel haargroei had. Ook al was ik niet per se bezig met de vraag of anderen me wel aantrekkelijk vonden, toch raakten de opmerkingen die ik te horen kreeg me wel. Als iemand opmerkte dat ik veel haar had, dacht ik: ja dat weet ik zelf ook, maar ik kan er niets aan doen! Dat ik continu werd geconfronteerd met het idee dat ik niet in het geaccepteerde ideaalbeeld paste, vond ik erg vervelend.”

Zodra ik thuis kwam, trok ik gauw mijn lange mouwen en broeken weer uit

“Het ergste waren de zomers. Zodra het mooi weer begon te worden, durfde ik mijn armen en benen niet te laten zien. Vanaf mijn zestiende droeg ik zelfs geen T-shirts meer, maar had ik altijd lange mouwen aan. Omdat ik zo intensief bezig was met wat er zichtbaar was en wat niet, was elke zomer weer een strijd. Ook in de zomer bleven de reacties niet uit, want iedereen vroeg zich af of ik het niet warm had. En dat had ik wel: zodra ik thuis kwam, trok ik gauw mijn lange mouwen en broeken weer uit. Met mijn moeder ging ik alle opties na: harsen, scheren, er was geen beginnen aan. Wanneer ik ’s ochtends mijn lichaam had onthaard, was het ’s avonds gewoon weer terug. Ik ben zelfs naar de huisarts en dermatoloog gegaan, maar niemand kon me helpen. Ook is mijn lichaamshaar niet geschikt voor lasering.”

Onbezorgd

“Rond mijn twintigste was ik helemaal klaar met alle ellende en heb ik me een periode niets van alle opmerkingen aangetrokken. Ik dacht: ik hou van de zomer, dus ik wil me niet meer belemmerd voelen. Toen durfde ik weer shirtjes te dragen. In die tijd kreeg ik ook een relatie. Ik ben blij dat ik me in die periode zelfverzekerd voelde. Ik heb toen naar mijn vriend uitgesproken: ‘Dit is wie ik ben en ik mag er zijn.’ Mijn vriend, die inmiddels mijn man is, vindt me gewoon mooi om wie ik ben. Mijn extreme haargroei staat dat niet in de weg.”

Groeiende onzekerheid

“Het zekere gevoel dat ik op mijn twintigste had, ben ik helaas wel weer een beetje kwijtgeraakt. Door twee zwangerschappen en het ouder worden is de haargroei erger en meer geworden. Daarmee is ook mijn onzekerheid weer gegroeid. Het blijven ontharen is een heel groot karwei, zeker nu ik twee kleine kindjes heb. Ik heb er amper tijd voor, maar het is voor mijn gevoel wel nodig.

Ik dacht weleens: God, heeft U niet een foutje gemaakt?

Aan de ene kant wil ik dat gevoel van toen ik twintig was weer terug. Toen voelde ik me goed genoeg en was ik niet zo gefocust op mijn extreme haargroei. Ik heb gelukkig geen last van een minderwaardigheidscomplex, maar ik vind het gewoon echt niet mooi. Ik ben altijd blij als het weer winter wordt. Ook dan ben ik me bewust van mijn behaarde lijf, maar omdat het grotendeels bedekt is, hoef ik me van mezelf niet te ontharen. In de zomer speelt altijd het dilemma wat ik van mezelf wel en niet wil ontharen. Onthaar ik bijvoorbeeld alleen mijn onderarmen, of toch ook mijn bovenarmen en handen?”

Geen foutje

“Ik dacht weleens: God, heeft U niet een foutje gemaakt? Had het niet wat minder gemogen? Maar het is niet zo dat het mijn geloof heeft beïnvloed. Ik geloof dat God iedereen naar Zijn evenbeeld heeft gemaakt, dus mij ook. Ik heb een man die van me houdt en lieve familie en vrienden om me heen die me accepteren zoals ik ben; ondanks mijn imperfecties en onzekerheden. Er zijn nog genoeg mooie dingen in het leven om van te genieten.”

Lees ook: Benoem je grote neus: werken aan schaamteveerkracht

*Marieke is niet de echte naam van de geïnterviewde. De vrouw op de foto is niet Marieke.

Beeld: Unsplash