Met pensioen, en dan?
Drie portretten van pensionado's.
De één ziet reikhalzend uit naar de pensioendatum, de ander vindt het misschien juist moeilijk om het werk en de collega’s los te moeten laten en die nieuwe levensfase in te gaan. Drie pensionado’s over hun ervaringen.
'Ik verveel me nooit!'
“Het is heerlijk om niet meer te hoeven haasten. De laatste jaren werd de werkdruk steeds hoger; 65 vond ik een mooie leeftijd om te stoppen. Eindelijk kunnen doen waar we nooit tijd voor hadden. Je weet nooit hoelang je dat nog kunt.
We hebben een Museumkaart gekocht, dat wilden we altijd al. En ik kan nu vaker inspringen door op de kleinkinderen te passen. ‘s Morgens geniet ik er nog steeds van dat ik zelf kan beslissen wat ik die dag ga doen. Ik verveel me nooit! Bij de Zonnebloem help ik bij de activiteiten en nam ik een bejaard echtpaar onder mijn hoede. Maar niet op een vaste dag. Ik wil geen verplichtingen meer die mijn vrijheid inperken.
Het is wel wennen dat ik fysiek minder aankan. Na een uurtje werken in de tuin is het klaar. Daar baal ik van. Maar ik heb nu wel de tijd om morgen verder te gaan. Met mijn man Kees heb ik een goede balans gevonden in samen dingen doen en onze eigen afspraken. Dan heb je elkaar ’s avonds weer wat te vertellen.”
Annemarie de Wit (65) werkte 39 jaar met plezier als obstetrie- en gynaecologieverpleegkundige. Ze draaide tropenjaren met een drieling. In december 2019 stopte ze met werken, anderhalf jaar voor de officiële pensioendatum.
‘Wandelen houdt ons gezond’
“Ik ervaar deze tijd als pensioneringsfase. Na mijn pensioen wilde ik actief blijven als mediator. Nu niets meer hoeft, heb ik het gevoel écht met pensioen te zijn.
Mijn vrouw Johanna en ik doen al onze vakanties te voet, met onze bagage op de rug. Toen wij allebei met pensioen waren, wilden we een bepaald traject in één keer lopen – kijken wat dat met je geest doet. We liepen in drieënhalve maand van Canterbury naar Rome. Heerlijk om helemaal vrij te zijn. Het ritmegevoel van werkverplichtingen raakten we vanzelf kwijt. Onderweg kampten we weliswaar met blessures, maar we hebben doorgezet. Zólang dagelijks met dezelfde persoon om je heen, blijkt ook een uitdaging! We zijn er goed en sterker uitgekomen. We blijven lange wandeltochten maken. Ik hoop dat daarmee mijn geest gezondheid blijft en dat enge ziektes aan mij voorbijgaan.
Ik haal inspiratie uit veel dingen. Ook als voorzitter van de classis Brabant/Limburg van de PKN. Dat kost me gemiddeld zo’n twee dagen per week. Een mooie uitdaging. Ik blijf het doen, zolang ik een nuttige bijdrage kan leveren.”
Arie Haasnoot (69) werkte tot zijn pensioen als gemeentesecretaris en interimmanager bij de rijksoverheid. Zijn mediationpraktijk hield hij aan. Vanwege de corona-lockdown heeft hij geen opdrachten meer, en dat bevalt goed.
‘Mijn dromen liepen anders’
“Mijn wereld stond op zijn kop. Mijn vrouw, Mieke, kon niets meer. Wekenlang was ze ook compleet in de war: een delier. Ik had gedroomd van de vrijheid. Er lekker op uitgaan met de caravan. Nu had ik nog maar één doel, dat Mieke weer zou thuiskomen. De arts vertelde me dat ze niet revalideerbaar was en voortaan afhankelijk van 24-uurzorg. Daar stond ik dan... Ik besloot Miekes vriendin te bellen, een zendelinge. Zij sprak altijd over de kracht van gebed. Zij trommelde andere bidders op. Kort daarna mocht Mieke toch naar een revalidatiecentrum. Ze knapte wonderwel op. Na drie maanden kwam ze thuis. Geweldig dat ze bij mijn afscheidsfeest kon zijn. Met therapie gaat ze nog steeds stapjes vooruit. Wel voel ik nu pas hoe moe ik ben.
Dit alles liep dwars door het proces van afscheid nemen van mijn werk. Ik vond het moeilijk me daarvan los te weken. Het is een fijne afleiding om lopende projecten op mijn werk alsnog af te ronden. En ik blijf zo veel mogelijk viool spelen. Dat houdt me op de been.
Toch zie ik deze tijd als een loutering. We zijn hier samen doorheen gegaan. Het heeft ons dichter bij elkaar gebracht en ik ben blij met kleine dingen.”
Peter de Cocq (66) was werkzaam als adviseur Verkeer en Vervoer bij diverse gemeentes. En deed dat met hart en ziel. Drie maanden voor zijn pensioendatum in maart kreeg zijn vrouw een ernstige hersenbloeding.
Tekst: Mieke Kerkhof-Scheenaard
Beeld: Willem-Jan de Bruijn, Ruben Timman en Shutterstock
