Moment van de waarheid - een kort kerstverhaal

Ik zie het aan haar blik. Zodra ze de ruimte binnenkomt en mij ziet, wordt ze zich bewust van zichzelf. Er sluipt iets ongemakkelijks in haar ogen. Haar schouders lijken zich een paar centimeter te krommen. Ik breng al haar onzekerheden naar boven.  

In plaats van aandacht aan me te besteden, negeert ze me. Ze loopt straal langs me heen, schrobt snel haar tanden boven de wastafel, spuugt en spoelt de resten tandpasta weg en maakt aanstalten weer te vertrekken. Even blijft ze staan. Ze tuurt in de spiegel. Tuit haar lippen. Bekijkt een verdwaalde moedervlek. Trekt een wattenschijfje uit de plastic verpakking, drenkt hem in de olie, veegt ermee over haar ogen. Ik zwijg terwijl ze haar nagels in een kleine, witte mee-eter op haar kin zet. Haar blik op zichzelf is even scherp en ongenadig als haar nagels. “Doe het niet,” wil ik schreeuwen. Dan draait ze zich om en loopt van me weg. Laat me alleen achter.

Ik denk aan eergisteren. Tweede kerstdag. Terwijl zij met de gasten aan het kerstmenu zat, was ik boven. Ik was er niet bij toen ze urenlang in de keuken stond. De geur van stoofpeertjes dreef door het trapgat omhoog. Ik hoorde het getik van een garde tegen een pan. Het gepruttel van stoofvlees in bier. Het geluid van de deurbel, stemmen van een man en een vrouw. Geschuifel van stoelen. Het getinkel van bestek tegen glazen. Gelach dat langzamerhand in volume toenam. Het gepingel van zachte pianomuziek. Angels, we have heard on high.

Tekst gaat hieronder verder

Later die avond verscheen ze. Ik zag haar naar me kijken. Schuw. Aarzelend. Wantrouwend. In het voorbij lopen schuurde haar voet langs me heen, waardoor ik de punt van haar schoen voelde. Ik beteken niets voor haar. En tegelijkertijd beteken ik veel.

Vandaag weet ik dat ze er klaar voor is. Ze aarzelt. Kijkt weer in mijn richting. Opeens lijkt er iets in haar gezichtsuitdrukking te veranderen. Ze heft haar hoofd, gooit haar haren naar achteren. Lijkt plotseling enkele centimeters te groeien. Laat dan voorzichtig haar oude joggingbroek zakken. Sjort haar hemd over haar voorhoofd. Voor de spiegel trekt ze haar buik iets in, voelt aan de ronding van haar borsten. Knijpt in haar dijen. Haar zachte vlees is rond en romig. “Zie je wel hoe mooi je bent?”, wil ik uitroepen.

Ik voel hoe ze dichterbij komt, stapje voor stapje. Dan gaat ze op me staan. Ik kreun zachtjes. Wik en weeg. Zeg dan wat ik te zeggen heb. 68 kilo en 100 gram. De afgelopen dagen is er geen gram bij gekomen.

Lees ook: Het standbeeld – een kort kerstverhaal van Marianne Witvliet