Na een auto-ongeluk is Sanne volledig afgekeurd

In januari 2021 deelde Eva het verhaal van Sanne die haar leven in een klap zag veranderen na een auto-ongeluk. In april datzelfde jaar mailt Sanne dat ze eindelijk goeds nieuws heeft. Op 20 april zal zij in een ziekenhuis in Brussel een hartoperatie ondergaan. De artsen zijn er, na veel onderzoeken, erachter gekomen wat voor zeldzame aandoening Sanne heeft gekregen als gevolg van  het auto-ongeluk. Lees hieronder Sanne's verhaal en hoe jij haar kan helpen.

Sanne: ‘’Op de dag van het ongeluk werkte ik als leerling hbo-verpleegkunde in het St. Jansdal ziekenhuis op de afdeling chirurgie. Het was erg druk, waardoor ik later dan normaal naar huis ging. Het begon al te schemeren en ook op de snelweg was het erg druk. Plotseling sprongen de auto’s voor mij vol op de rem. Ik dacht: ‘shit, ik moet wel heel hard remmen,’ en drukte mijn alarmlichten aan. ‘Ik ga het niet redden,’ schoot er door me heen. Vanaf daarna weet ik het niet meer.

Ik heb enorm geluk gehad dat ik mijn alarmlichten wél aan had gedaan. Daardoor zijn de auto’s achter mij op tijd gewaarschuwd en allemaal in de vangrail op elkaar beland, in plaats van achter op mijn kleine Twingo die al total-loss was."

Ik kon nauwelijks ademen

"In de ambulance had ik nog nauwelijks pijn, waarschijnlijk door de adrenaline. Het enige dat ik kon zeggen was: ‘ik wil naar huis’. Pas later merkte ik wat voor enorme klap ik had gemaakt. Ik zat onder de blauwe plekken en had de gordel volledig in mijn borstkas staan. Mijn ribben en longen waren gekneusd, er was een bloeding in mijn lies, ik had een flinke hersenschudding en meerdere breuken en kneuzingen.

Later kwam de pijn. Nauwelijks kon ik ademen. Licht en geluid kon ik slecht verdragen. Ik sliep bijna niet. Dat lukte niet vanwege de pijn, maar ook doordat ik het ongeluk steeds weer zag gebeuren. Gelukkig had ik veel lieve vrienden en familie om mij heen, die veel langskwamen. Door veel over het ongeluk te praten kon ik het gaan verwerken. Zo kwamen er steeds weer nieuwe dingen naar boven die ik zelf was kwijtgeraakt. Ook met de inzittenden van de auto voor mij had ik contact. Ze belden mij regelmatig om te vragen hoe het was. Zij konden mij dingen vertellen die ik me niet meer herinnerde. Ze kwamen zelfs nog een keer langs, enorm lief!"

Gevolgen auto-ongeluk

"Uiteindelijk kreeg ik te horen dat ik zo veel letsel had opgelopen aan mijn borstbeen, dat ik het werk op een verpleegafdeling nooit meer zou kunnen doen. Dit was een enorme klap. Ik ben niet bij de pakken neer gaan zitten en heb gelijk met mijn begeleiders binnen het ziekenhuis overlegd om op een andere plek binnen het ziekenhuis mijn opleiding af te kunnen ronden. Helaas is het werken op deze afdeling er nog steeds niet van gekomen, omdat ik steeds meer klachten kreeg.

Begin december werd ik geopereerd aan mijn borstbeen en daarna ging het pas echt mis. Ik bleef hoge koorts houden en voelde me flink ziek. Ik ging terug naar het ziekenhuis en daar bleek dat ik enorme tekorten in mijn bloed had. Met onder andere pillen, drankjes en injecties ging ik naar huis, maar mijn waardes bleven gevaarlijk laag."

Eindelijk meer duidelijkheid

"Vele onderzoeken en opnames volgden, maar de oorzaak werd steeds niet gevonden. Telkens mocht ik weer naar huis. Na een lange en onzekere tijd kwam ik uiteindelijk bij een nefroloog terecht. Daar werd duidelijk dat behalve mijn nieren ook mijn lever, galwegen en alvleesklier zijn aangedaan. Behoorlijk heftig allemaal. Gelukkig heb ik hier een heel fijne arts. Hij zet alles op alles om zo snel mogelijk een goede behandeling te starten. Hoe dit eruit gaat zien is nog onduidelijk, daarvoor moeten we nog een aantal onderzoeken afwachten."

Afgekeurd

"Voor nu ben ik volledig afgekeurd. Toch blijf ik nog steeds de hoop houden dat ik uiteindelijk mijn diploma kan halen en, op een andere manier, aan het werk kan. Ik haalde veel voldoening uit mijn werk, vond het heerlijk om voor anderen te zorgen en genoot zo van het contact met patiënten. Dat mis ik. Ook merk ik dat mijn leven nu, zonder werk, soms doelloos lijkt. Het enige doel voor mij is: de dag doorkomen."

"Mijn leven staat al zo lang volledig stil terwijl dat van iedereen om mij heen (gelukkig) doorgaat. De onwetendheid over hoelang dit nog gaat duren, maakt het zwaar. Voor het ongeluk was mijn leven heel druk. Dat contrast kan bijna niet groter met hoe nu gaat. Op sommige dagen gaat het zo slecht met mij dat ik mezelf afvraag: wil ik vandaag douchen en m’n haar wassen, of laat ik vanmiddag een vriendin langskomen? Vragen waar je helemaal niet over na hoort denken op je 23e."

Ik heb geleerd dat het normaal is als je er soms even doorheen zit

"Ondanks dat ik veel alleen ben, voel ik me totaal niet eenzaam door alle lieve mensen die om mij heen staan. Wat ben ik dankbaar voor de meiden, mijn naasten, familie, broer en zus, die blijven langskomen, alle lieve kaartjes die ik van ze kreeg, cadeautjes voor in het ziekenhuis en urenlang (video)bellen. Om ondanks alles samen te lachen, maar ook om samen te huilen. 

Ik was een binnenvetter en vond het moeilijk om anderen lastig te vallen met mijn problemen. Ik denk dat ik graag wilde dat alles gewoon normaal was, en dat ik er op zulke momenten niet aan toe wilde geven hoe ik me echt voelde. Inmiddels doe ik dit wel en dat voelt als een enorme opluchting. Ik heb geleerd dat het normaal is als je er soms even doorheen zit. Dat gevoel laat ik dan ook toe. Dat uit zich weleens in een flinke huilbui. Dat lucht enorm op en daarna kan ik mezelf weer herpakken.

Ik heb gemerkt dat die openheid verdieping geeft in mijn vriendschappen. Zo kreeg ik laatst een appje van een goede vriendin die op dat moment in tranen was om mijn situatie. Ze miste alle gezellige momenten met mij. Dat raakte mij enorm. Op die momenten kan ik alleen maar heel dankbaar zijn dat ik zulke lieve en betrokken vriendinnen heb."

Op zoek naar een lichtpuntje

"Door mijn hele situatie heb ik geleerd om te genieten van de kleine dingen in het leven. Een zonsopgang, een lief berichtje of een bos bloemen. Natuurlijk zijn er ook dagen waarop dit moeilijker is. Maar ook juist op die dagen probeer ik bewust te zoeken naar een lichtpuntje. Zo maak je van elke dag, een mooie dag. Ik probeer me bovendien te richten op alles wat er nog wél is, en dat is zo ontzettend veel."

Ik voel zo’n rust over alles, dat kan nooit van mezelf zijn

"Voor mij ziet de toekomst er onzeker uit, maar ik weet dat God mijn toekomst kent en dat ik daarop mag vertrouwen. Ik moet denken aan het nummer Als het leven soms pijn doet. Daarin wordt gezongen: ‘Dat ik zal zien als ik terugkijk, dat U mij gedragen heeft.’ Zo voel ik dat. Ik hoef het niet alleen te doen. Ik voel zo’n rust over alles, dat kan nooit van mezelf zijn. Als ik terugdenk hoe ik alles altijd onder controle wilde hebben, kan ik me nauwelijks voorstellen dat ik nu zoveel rust ervaar in deze puinhoop.’’

Update

In april 2021 mailt Sanne met goed, maar ook spannend nieuws: ''Afgelopen vrijdag heb ik eindelijk heel goed nieuws gehad. Op 19 april word ik opgenomen in het ziekenhuis in Brussel. Uiteindelijk is gebleken dat ik een zeldzame aandoening aan de sinusknoop in mijn hart heb, die veroorzaakt is door het auto-ongeluk.  Een spannende tijd komt eraan, maar ik ben vooral heel erg blij en opgelucht dat er eindelijk duidelijkheid én een oplossing is. 

Gebedsverzoek

Op 20 april zal ik een hartoperatie ondergaan. We hopen dat dit allemaal doorgaat, wegens corona zijn ziekenhuizen namelijk erg aan het afschalen. Het is een grote en nog erg nieuwe operatie. Door alle corona-maatregelen mogen mijn ouders mij alleen afzetten bij het ziekenhuis, en een week later weer ophalen. Dit maakt het voor ons allemaal nog net wat spannender dan het al was, dus gebed is zeker welkom.''

‘Groot of klein; dapper kun je op heel veel manieren zijn.’ Via Facebook vroegen we jullie: aan wie denken jullie bij het woord ‘dapper’? Sanne werd genomineerd door haar moeder. Eva zette haar in het zonnetje met een kleurrijk bloemetje. Op de foto zie je Sanne samen met haar trotse moeder.

Lees ook het verhaal van dappere Pauline: ‘Dat ik mij inzet voor anderen is vanzelfsprekend’