Nannette Poortinga schrijft persoonlijk boek over miskramen

Anderen begrepen haar rouw niet. Maar als ze eerlijk is, begreep ze zelf ook niet wat haar overkwam. “Ik probeerde mijn verdriet af te zwakken, mezelf te vertellen dat het allemaal wel meeviel.” Dat leek de buitenwereld immers ook te vinden. Toch ontdekte ze: het verdriet mag er zijn, het ís een enorm gemis als je je kindje vroeg in de zwangerschap verliest.

De boektitel verwijst ook naar dat onbegrip.
Na mijn eerste miskraam zeiden mensen tegen mij: ‘Je kunt tenminste zwanger worden.’ Goed bedoeld natuurlijk, want ze wilden me troosten. Maar zo’n opmerking hielp me niet. Want dat ik zwanger kon raken wist ik wel, maar niet dat ik het ook kon blijven.”

Hoe komt het dat het onderwerp zo ingewikkeld is?
“Sommigen weten niet wat ze moeten zeggen. Dat heb ik zelf ook heel vaak. Maar er zijn ook veel mensen die simpelweg niet snappen hoe verdrietig een miskraam is. Zij denken na een jaar: ben je er nu nog niet overheen? Terwijl ik genoeg mensen ken die dubbel zo oud zijn als ik, jaren geleden een miskraam hebben meegemaakt, en er nog steeds verdriet van hebben.”

Wat helpt wel om te zeggen?
“Het hielp mij als anderen erkenden dat het wel degelijk verdrietig was wat ik meemaakte. Ik moet denken aan een heel lief mailtje van mijn tante, waarvan de dochter eerder een miskraam meemaakte. Ze mailde: ‘Het kan gebeuren dat mensen bot uit de hoek komen, omdat ze niet weten hoe ze moeten omgaan met je verdriet.’ Ze wenste me daar sterkte mee. Doordat ze dat zei, nam ik mijn eigen gevoel meer serieus.”

Het boek schreef je met een licht cynische ondertoon, een bewuste keuze?
“Ja, want die humor hielp me tijdens mijn verdriet om overeind te blijven. In het boek noem ik een voorbeeld van een apothekersassistente die mijn man per ongeluk feliciteerde toen hij de kraamspullen kwam ophalen. Die felicitatie was natuurlijk niet echt op z’n plek, want ik moest gaan bevallen van een kindje dat ik net was verloren. Toen hij dat aan me vertelde, moesten we met z’n tweeën zó hard lachen, midden in de ellende. Puur om het ongemak van iemand die waarschijnlijk wilde wegduiken achter haar computer. Die humor heb ik er niet achteraf bij gestopt om het allemaal maar wat lichter te maken, die was er toen ook.”

Voor wie is dit boek bedoeld?
“Ik denk voor veel mensen, want miskramen komen vaak voor. Mijn hoop is dat ik anderen bereik die het ook moeilijk vinden om te rouwen na een miskraam. Aan de andere kant zijn er natuurlijk ook veel mensen die het zelf niet meemaken. Hopelijk komen zij door dit boek beter beslagen ten ijs als het iemand uit hun omgeving treft.”

Heb je een advies voor mensen die een miskraam meemaken of meemaakten?
“Laura van Doorn schreef in haar boek Liefhebben na haar miskraam: ‘Jouw verdriet is tot op de millimeter zo erg als je het zelf vindt.’ Voor mij is dat zinnetje heel belangrijk. Het deed me beseffen dat mijn verlies er mocht zijn, zo groot als ik het zelf voelde. Mijn verlies is zo erg, omdat ik al van mijn kinderen hield tijdens de zwangerschap. Ik had al een toekomstbeeld voor ze. Ook tijdens de zwangerschap voel je al zó veel liefde voor je ongeboren kind. Als je het verlies minder probeert te maken, dan probeer je ook de liefde minder te maken.”