Nico de Fijter open over vruchtbaarheidsbehandelingen
'Op een gegeven moment hebben we er maar een punt achter gezet'
Een kind krijgen is voor de één een stuk vanzelfsprekender dan voor de ander. Ook Nico de Fijter, journalist en ‘chef religie & filosofie’ bij Trouw, kan daarover meepraten. In de podcast Levensbepalend deelt hij zijn kantelpunten in het leven, waaronder het verhaal van zijn kinderwens: Hoe ging hij om met die onvervulde kinderwens? En welke rol speelde zijn geloof in dit hele proces?
Nico leert zijn vrouw al op zijn 14e kennen. Jaren later trouwen ze en ze zijn zielsgelukkig samen. Maar in dat geluk is lange tijd ook een gemis: ze kunnen geen kinderen krijgen. “We zijn niet met elkaar getrouwd om kinderen te krijgen, we zijn met elkaar getrouwd omdat we van elkaar houden en samen willen zijn. Tegelijkertijd wilden we graag kinderen, maar dat lukte niet.”
Incompleet
Verschillende vruchtbaarheidsbehandelingen liepen uit op niks. Nico: “Daar moet je mee dealen. Ik denk dat dat ons gelukt is door daar ruimte aan te geven en door er veel met elkaar over te praten. We hebben in een molen van vruchtbaarheidsbehandelingen gezeten, maar dat leverde niks op. Op een gegeven moment hebben we er ook maar een punt achter gezet, dan zien we wel wat er komt.”
En die beslissing heeft meer impact dan verwacht. “Eerst kwam er verdriet, meer dan ik dacht eigenlijk. Het was een heftige tijd. We hebben drie vruchtbaarheidspogingen gedaan en die mislukten allemaal. Voorafgaand aan de derde poging zeiden we al: dit wordt de laatste, of het nou lukt of niet lukt, daarna stoppen we. We hadden het heel goed voorbereid, maar toch was het driekwart jaar dat daarop volgde echt een moeilijke tijd. We hadden ons voorgenomen om er dan ruimte aan geven, maar daarnaast leid je ook gewoon je leven.”
Nico en zijn vrouw krijgen het gevoel dat hun leven niet compleet is. “We deden ons werk, hadden een grote sociale omgeving waarin van alles gebeurde, maar geleidelijk aan merkten we dat er ruimte was in ons bestaan. Er was ruimte in ons huis, in ons hart en in onze agenda’s. Wat doen we? Wie of wat komt daarin? Daar hebben we over gepraat en toen zijn we geleidelijk aan over het adopteren van kinderen na gaan denken.”
Adoptie
“Adoptie is nogal wat. Er waren allerlei verhalen bekend over misstanden bij adoptie. Maar ook de hele fundamentele vraag: is het oké om een kind dat daar verder niets over te zeggen heeft, aan de andere kant van de wereld, in jouw leven te halen? Als je er alleen naar kijkt als een manier om toch nog kinderen te krijgen, dan ben je teveel met jezelf bezig, denk ik. Je moet denken: ‘Wat doen we? Wat betekent dit voor een kind?’”
Na diep nadenken en veel gesprekken met mensen die al wel geadopteerd hadden, besluiten zij om er toch voor te gaan. Wel hadden ze een belangrijke eis. “We willen een land waarbij er in de meeste gevallen heel veel bekend is over de achtergrond van het kind.” Uiteindelijk kiezen ze voor de Filipijnen. “Van onze twee kinderen weten wij veel over hun achtergrond. Dus als zij daar later vragen over hebben, dan is hun verleden niet een zwart gat waar we niet zoveel over kunnen vertellen. Elk mens wil zijn oorsprong kennen, daar kunnen we iets in betekenen.”
Ik vind het moeilijk om te zeggen: oh zie je, nu komt alles prachtig bij elkaar en God heeft het allemaal mooi voor ons bedacht
Nico gelooft dat God er is, dat Hij aanwezig is. "Er zijn mensen die zeggen dat God een plan met je leven heeft en dat hij precies heeft uitgestippeld hoe je leven eruit moet komen te zien. Daar kan ik niet zo goed mee uit de voeten. Maar we hebben wel gedacht: God is erbij en we vinden onze weg wel. En dat is ook gebeurd.”
Zondagochtend
Als Nico achteraf terugkijkt op het moment waarop de laatste vruchtbaarheidsbehandeling plaatsvond, ervaart hij de betrokkenheid van God. “Dat verhaal begint op een zondagochtend, toen we voor de zoveelste keer naar het ziekenhuis moesten. Het eindigde een zondag later toen we hoorden dat het allemaal was mislukt.” Als ze jaren later een bericht krijgen dat ze gematcht zijn aan een Filipijns jongetje van vijf en een meisje van drie, ontdekken ze iets bijzonders. “Ik zag dat op die zondag, toen we nog op de drempel van hoop en vrees stonden en wat uiteindelijk mislukking en verdriet werd, dat precies op diezelfde dag ons zoontje is geboren. Dat vind ik ontroerend.”
“God heeft daar iets mee te maken denk ik, maar ik vind het moeilijk om te zeggen: oh zie je, nu komt alles prachtig bij elkaar en God heeft het allemaal mooi voor ons bedacht. Onze kinderen zijn afgestaan. Ik kan wel zeggen dat mijn kinderwens is vervuld, maar de kinderwens van die biologische ouders dan, die niet in staat waren om voor hun kinderen te zorgen? Wat moeten we daar dan van denken? Wat heeft God daar dan mee te maken? God is er, en op een of andere manier geloof ik dat God mijn leven draagt. En dat is misschien ook wel genoeg.”
In de podcast Levensbepalend vertelt Nico meer over levensbepalende momenten in zijn leven. Over hoe het was om kind te zijn van een dominee, over zijn middelbare schooltijd, over zijn keuze om de journalistiek in te duiken en zijn onvervulde kinderwens. Benieuwd naar zijn hele verhaal en hoe het nu gaat met Nico, zijn vrouw en zijn kinderen van inmiddels negen en zeven? Beluister dan hieronder de hele aflevering van de podcast Levensbepalend.
Lees ook: ‘Ook als onvruchtbaar stel kun je heel vruchtbaar zijn’
