Ode aan mijn kin

Je kunt er leuke puns over maken. Zo heb ik de dag voor de kaakoperatie een kin-derfeestje gehouden en zat ik die avond in de McDonalds met mijn gezin a.k.a. ‘my kin’. Soms waren de grapjes minder leuk… Gelukkig heb ik bijna nooit gehad dat iemand zei dat ik een ‘centenbak’ had. Want ja, zelfspot voelt toch echt heel wat beter aan dan wanneer een ander grapjes over je kin maakt. Alhoewel dat ook weer aan de persoon en de aard van de grapjes ligt. Dit is het verhaal over mij en mijn onderbeet.

‘Kijk die eens’

Een paar jaar geleden was ik op vakantie in Frankrijk. Ik had net lekker gezwommen en mijn haar zat in een gladde, makkelijke staart. Ik klom het bad uit en wilde mijn handdoek pakken. “Kijk die eens.” Ik draaide me om. Een 10-jarig jongetje keek me spottend aan en wees naar me, terwijl hij zijn vriend erbij riep. Ik liep zo gauw mogelijk weg, terwijl ik vanbinnen kookte van woede. Bij de caravan vertelde ik het tegen mijn moeder en barstte in snikken uit. Waarom had ik geen normaal gezicht?

Het ligt niet aan mij

Toen ik bijna achttien werd, gebeurde het opnieuw. Ik passeerde een stelletje. Het meisje wees haar vriendje op mijn kin: “Achter je! O my góóóód!” Dit keer wist ik dat ik er gauw aan geholpen zou worden door middel van een operatie. Ik voelde woede en pijn van haar kwetsende opmerking, maar daarnaast realiseerde ik me wat ik eigenlijk al tijden wist: het ligt niet aan mij. Of je nu kind bent of volwassen, zo ga je niet met elkaar om. Het belang van respect tonen naar elkaar is zo groot, dat ouders dat zeker in hun opvoeding moeten meenemen. Als samenleving moet je respectvol naar elkaar zijn, ook als mensen in jouw ogen niet ‘normaal’ zijn. 

'Ik had een extreme onderbeet, maar ben gezegend met geweldige vrienden'

Lange tijd had ik er zo naar uitgekeken. De kaakoperatie. Maar juist nu begon ik te twijfelen. Natuurlijk, ik hàd nogal een extreme onderbeet. Maar ik ben gezegend met geweldige vrienden en familie. En met het feit dat ik nooit écht gepest ben met mijn kin. Voor mij het bewijs dat uiterlijk totaal niet het belangrijkste is. Hadden die mensen meer van mij gehouden als ik een normaal gezicht had gehad? Natuurlijk niet! De reden dat ik ervoor had gekozen me te laten opereren, was vooral dat ik ‘normaal’ wilde kunnen eten. Ik wilde een keer niet als laatste mijn bord leeg hebben. Verder zou het kaakproblemen hebben opgeleverd als ik nog jaren met mijn onderbeet gewandeld zou hebben. 

En dwars door die momenten waarop ik pijnlijk geconfronteerd werd met reacties van mensen, realiseerde ik me dat ik dankbaar ben dat God mij mijn kinnetje gaf. Het is het bewijs dat persoonlijkheid en karakter van immens belang zijn. En het drukt me met mijn neus op de feiten dat wat je ook doet en wie je ook bent, je één ding niet mag vergeten: heb je naaste lief als jezelf.

Lees ook: Sanne worstelt met scoliose. "Ik moet de rest van m'n leven tegen die bocht in vechten."