Preken als een vrouw

Het is een ouwe cartoon, maar misschien nog wel actueel in hoe er over vrouwen die zich theologisch uit(s)preken wordt gedacht. Als ze al mogen preken, dan moet het zijn zoals hun mannelijke tegenvoeters dat al eeuwen hebben gedaan. Daarmee doen we onszelf echter tekort. Het doet namelijk geen recht aan de unieke vrouwelijke kijk op de dingen.

Deze gedachte is niet van mij maar van Ann Voskamp. Zij zei in Visie op de vraag waarom ze zo open was over haar gewone leven: “Ik geloof dat wij als mannen en vrouwen verschillende dingen meebrengen binnen de gemeente. Ik denk even aan theologen als Tim Keller en John Piper. Beide mannen schrijven diepe en rijke boeken (...), maar veel over hun persoonlijke leven vind je er niet in.”

Deze zinnen gaven woorden aan iets wat ik al een tijdje voel: hoe komt het dat wat ik in mijn geloofsontwikkeling van mannen heb geleerd vaak zo weinig resoneert in mijn gewone leven van alledag. Alsof dat een totaal ander verhaal is. En hoe komt het dat juist vrouwelijke theologen en schrijvers (Ann Voskamp, maar ook Tish Warren en Rachel Held Evans en in Nederland bijvoorbeeld Mirjam van der Vegt) zo open en eerlijk schrijven over de spiritualiteit van het gewone leven? Ann Voskamp zegt: “Theologie moet ‘belichaamd’ zijn om écht dichtbij te komen en harten te raken. De beste manier om dat te doen, is door verhalen te vertellen. Niet voor niets vertelde Jezus veel gelijkenissen. Een goed verhaal blijft hangen. Is het onze roeping als vrouwen om als het ware het vlees over de botten van de theologie te trekken?”

De vraag stellen is haar beantwoorden. Ik geloof dat we de vrouwelijke stem nodig hebben om de theologie te laten landen in het gewone leven. Anders blijft het een mooi verhaal op afstand. Als dát waar is, zijn vrouwelijke sprekers niet zomaar leuke variatie, maar een must! En zullen we cartoons moeten tekenen waarin er tegen een dominee wordt gezegd: “Wat een prachtige dienst, u preekt als een vrouw!”