Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Rachel worstelt met een familieruzie

‘Ons ooit zo veilige warme gezin bestaat niet meer’

“Een warm, veilig gezin”, zo omschrijft Rachel* (38) het gezin waarin zij opgroeide. Een strenge maar zorgzame en hardwerkende vader. Een lieve, warme moeder die met haar nuchterheid en wijze woorden de kinderen veilige kaders biedt. Drie zussen die in leeftijd niet veel verschillen en elkaar graag opzochten. Ook hun gezinnen waren hecht. Een familieruzie maakte een einde aan de warme familieband.

Deel:

Slappe lach

“Mijn zussen en ik waren zes handen op één buik. We hebben het altijd heel leuk gehad samen. Ook in moeilijke periodes waren we als gezin heel sterk. Op een vanzelfsprekende manier pakten we op wat er gedaan moest worden. En we delen een bijzonder gevoel voor humor. Zelfs onze partners kunnen ons soms niet volgen, maar we vullen elkaar naadloos aan in bepaalde situaties en liggen dan onder tafel van het lachen.”

Steun en toeverlaat

“Toen mijn vader plotseling overleed, veranderde alles. Mama had nergens meer belangstelling voor en als ze wat zei, was het een klacht. Mij verweet ze dat ik niet vaak genoeg kwam, te veel met mijn eigen gezin bezig was en geen interesse meer in mijn familie had. Dat was helemaal niet waar. Ik wilde juist heel graag voor mijn moeder zorgen, er voor haar zijn, met haar praten over het verlies van haar man, mijn vader. Als oudste dochter was ik altijd haar steun en toeverlaat geweest, maar ze liet me niet meer toe. Als ze iets nodig had, belde ze mijn zusjes. Als ik een dag vrij had genomen om naar haar toe te komen, ‘kwam het niet uit’.”

Waardeloze christen

“Op een dag belde Elisa, mijn middelste zus, me op en vertelde dat ze het contact met mij verbrak. Mijn dominante gedrag was ze al jaren zat. En door de achteloze manier waarop ik met mama omging na papa’s overlijden was de maat vol. Ik was een waardeloze christen en een schande voor de familie, en ik gedroeg me als een huichelaar door op zondag wel naar de kerk te gaan. Ze tierde een half uur door en verbrak toen de verbinding voordat ik iets terug kon zeggen of vragen wat ze bedoelde.”

Uitpraten

“Ik belde haar terug om het uit te praten, maar ze nam niet meer op. Toen ik mijn moeder vertelde wat er gebeurd was, zei ze dat ze de actie van mijn zus wel begreep. Ze wilde er verder niet over praten en na wat koetjes en kalfjes was ook dit gesprek ten einde. Ik appte mijn jongste zusje en zij stuurde me dit bericht: ‘ik sta achter Elisa en wil ook pas weer contact als je ons allemaal je excuses aanbiedt voor je egoïstische gedrag’. Perplex staarde ik naar het schermpje van mijn telefoon. Het ergste was dat ik echt niet begreep wat ze bedoelden. Ik wilde juist van alles doen, maar ik kreeg er de kans niet voor.” 

Familieruzie

“Dat was de laatste keer dat ik iemand van mijn familie sprak. Het is nu ruim een jaar geleden. Ik heb me nog nooit zo alleen gevoeld, zelfs mijn moeder liet me zitten – zo voelde het.  Vroeger was mijn moeder zo’n wijze lieve mama. Als we als zussen onenigheid hadden, zorgde ze dat we het weer goed maakten. Ze herhaalde vaak hoe belangrijk het was dat we open en eerlijk naar elkaar waren en voor elkaar zouden zorgen. Dat we geen ruzie moesten maken. Een familieruzie tussen haar dochters leek haar het ergste wat er was. Of het nu over geld ging, over de erfenis tijdens hun leven of na het overlijden van haar en pap. Nu leek het wel of mijn moeder zich tegen mij gekeerd had.” 

Tekst: Pauline Schonewille

Geloofscrisis

“Dit hele gebeuren heeft bij mij een behoorlijke geloofscrisis veroorzaakt. Eert uw vader en moeder, hoor ik al mijn hele leven en ook dat gebod wil ik naleven. Dus spreek ik mijn moeder niet tegen en accepteer ik haar wens om uit haar leven te blijven. Ik hoop dat God dat bedoelt. Maar het zorgt ook voor grote innerlijke tweestrijd. Want mijn moeder eren terwijl ze mij de deur wijst om een reden die ik niet ken, is een hele klus. Twee maanden geleden ben ik naar haar huis gereden, ik móest met haar praten. Ze deed de deur open en zei dat mijn bezoek niet uitkwam. Die keiharde blik in de bekende blauwe ogen waarmee ze vroeger zo zacht en troostend naar mij keek, die deed me nog het meeste pijn.” 

Verzoening

“Ik ben nu mijn vader kwijt, maar ook mijn moeder en mijn zussen. Van ons ooit zo hechte warme gezin is niets meer over. Deze familieruzie heeft daar een eind aan gemaakt en het doet me zo veel verdriet. Een verzoening zit er wat mij betreft wel in. Maar zo lang ik niet begrijp wat ik verkeerd heb gedaan en mijn moeder en zussen niet met me willen praten, weet ik echt niet hoe ik dát moet aanpakken.”

* Rachel is niet de echte naam van de geïnterviewde.

--:--