Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Wie leert het ons nog

Deel:

Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.

Wie leert het ons nog? – PopUpGedachte 27 november 2018

Het was een ochtend als zovele. Waarbij ik professioneel koffiedrink. Dan is er iemand die zegt: kunnen we dit of dat bespreken over een kop koffie en dan spreken we af, reserveer ik in mijn agenda. Koffie met… Het is een mooi vak hoor, dat koffiedrinken. Zeker bij ons in de stad, want al die hipstertentjes zetten heel erg lekkere koffie.

We praten over leven, woede, ondernemen, een lezing die ik had gehouden. En concludeerden dat we te weinig te maken hadden met de dood. Klinkt luguber, vonden we zelf ook wel. En ook een beetje gratuite want de mensen die er wel mee te maken hebben, doordat ze zelf ziek zijn of omdat geliefden sterven, zullen wellicht tegen ons zeggen op zo’n ochtend met schuimende melk in de vorm van een hartje, dat het wel verrekte makkelijk is om dat te zeggen en dat we geen idee hebben waar we over praten.

En ook dat is waar. Toch. Die keren dat er een begrafenis was. En alles vertraagde. Dat voelde in elk geval zo. Alsof de wereld nog het zo hard rondjes draaide behalve rond ons, de rouwenden. En dat je nadacht over je eigen koers. Wat je zelf aan het doen was en of het nou een goed idee was om dat te blijven doen. Ik weet niet of het respectloos is richting de dood om die te gebruiken als een tool om je leven aan te analyseren, aan de andere kant misschien is het juist wel daarvoor bedoeld: een tool om aan de hand daarvan te zien of je bezig bent me de dingen die je bezig wilt zijn.

Volgens mijn gesprekspartner waren wij struisvogels ten opzichte van onze sterfelijkheid. En dat herken ik wel. Heel soms, juist in spannende momenten zoals nu met We Gaan Ze Halen, waarbij we dan maar besloten hebben gisteravond, met ruim 80 aanwezigen, om met elkaar naar Athene te rijden voor de Kerst in een ultieme poging om de mensen die klem zitten in Griekenland te gaan halen. We gaan geen domme dingen doen, niet zomaar mensen ‘inladen’ zogezegd, maar we gaan wel rijden. En je vraagt je af waarom. En dan is de sterfelijkheid toch een ding. Waar wil ik mee bezig zijn op het moment dat de sterfelijkheid mij overvalt. We Gaan Ze Halen is dan futiel, maar er zijn futieler zaken. Hoe neem ik afscheid als ik ’s ochtends de deur uitga. Hoe leg ik ruzies bij. Juist als ik weet dat ik en de ander niet het eeuwige leven hebben. Niet overal een drama van maken, maar wel met een licht besef in het achterhoofd.

Misschien zijn daar die grote drama- en oordeelteksten uit de bijbel wel voor bedoeld. Urgentietesten voor waar we mee bezig zijn en evaluatietools om het eigen handelen alvast naast te leggen. Niet om lamgeslagen angstig niets meer te doen maar om de keuzes van de dag ook eens af te wegen in het licht van de eeuwigheid. Zoals bij een begrafenis dat kan.

Dit staat er: Ik, Johannes, keek toe en zag een witte wolk; en op die wolk zat Iemand, een Mensenzoon gelijk, met een gouden kroon op zijn hoofd, een scherpe sikkel in zijn hand. En Die op de wolk was gezeten sloeg zijn sikkel uit over de aarde, en de aarde werd afgemaaid. Weer een andere trad uit van het altaar, en deze had macht over het vuur; hij riep met geweldige stem tot hem, die de scherpe sikkel voert, en hij sprak: Sla uw scherpe sikkel uit, Snijd af de trossen van de wijnstok der aarde; Want zijn druiven zijn rijp. Toen sloeg de engel zijn sikkel uit over de aarde; hij sneed de trossen af van de wijnstok der aarde, en wierp ze in de grote perskuip van Gods toorn.

Nou, nou. Ik hoop dat daar dan goede wijn uitkomt. Woede kan heel helend zijn. En een perskuip heeft als bedoeling om scheiding te maken tussen afval, stokjes, velletjes, pitjes en alles en druivesap of basisvocht voor goede, goed te bewaren wijn.

Het zijn dichterlijke teksten, poëzie. Maar met een hele heldere ondertoon. En deze functie: evalueer alvast. Alstublieft. Laat alvast los wat je niet nodig hebt, wat achter moet blijven. Richt je aandacht langzaam en steeds in kleine beetjes meer wat eeuwigheidswaarde heeft. En dat is niet groots, al kan het dat wel zijn. Dat kan de handdruk zijn op de gang, de manier waarop je een kind steun geeft, maar ook het bevestigde voornemen dat er een koerswijziging plaats moet vinden of dat je juist moet doorzetten op deze weg.

In het licht van de eeuwigheid. Een frase die door de profetische teksten van vanochtend een wat onheilspellend licht wordt, maar het is licht. Licht voldoende om het eigen handelen af en toe naast te leggen. Niet angstig, dat probeert dat verhaal ons juist te doen kwijtraken. Maar wel met urgentie.

Waar zo’n professionele koffiedrink sessie al niet toe kan leiden. Mijmeringen, sterfelijkheid en keuzes evalueren. Ietsje lichter en gesterkter, en niet alleen door de caffeïne, verlieten we de gecapitonneerde retrobank in het café om weer aan ons gewone werk te gaan. Het was mooi.

Hier vind je drie tekstgedeeltes die Rikko vanochtend las.


afbeelding
afbeelding.

Deze rubriek heeft een eigen boek: Lazarus staat op. Daarin zijn de 25 mooiste ochtendgedachtes van de afgelopen tijd gebundeld en geïllustreerd door Joanne Zwart.

Lazarus staat op | Rikko Voorberg | Vuurbaak | ISBN 9789460050404 | € 17,95

Geschreven door

Rikko Voorberg

--:--