Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Doe maar geen waarheid, doe maar een weg

Deel:

Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.

Doe maar geen waarheid, doe maar een weg – PopUpGedachte dinsdag 6 maart 2018

Het is de Nationale Week Zonder Vlees. Een loffelijk streven. Een uitdaging om gewoon maar te doen, opdat er misschien iets doordringt wat blijkbaar niet in artikelen en met argumenten over te brengen is. Het is al zo lang duidelijk hoe desastreus het eten van vlees is, voor mens, dier en aardbol. Niet dat ene lapje natuurlijk of die ene bitterbal, maar het menselijke menu. Het is al weer lang geleden dat er maar één keer per week vlees op het menu stond uit armoe en nood geboren. Die tijden zijn voorbij, nu kunnen we ons elke dag vlees veroorloven, in principe. En dat gebeurt dan ook, zo vaak, zo veel dat dierenproductielijnen weinig meer aan goed omgaan met natuur doen denken, dat de aarde wordt leeggetrokken om de dieren te voeden, waarmee we ons dan weer kunnen voeden en de CO2 en methaanuitstoot van de koe vernielt onze aarde.

Die kennis is allemaal voorhanden als een soort waarheid. En die is voor de meeste mensen volmaakt irrelevant. Je kunt met waarheid namelijk alle kanten op, je kunt de bron in diskrediet brengen, je kunt wijzen naar diverse belijders van deze waarheid en zeggen dat het hele nare mensen zijn, je kunt nuanceren, marchanderen, negeren. Alles wat je met die zogenaamde christendom-waarheid kan, dat kan ook met de vlees-waarheid. Eenvoudig, geen centje pijn. Aan waarheid heb je niets. Je kunt nog zo gelijk hebben, maar dat helpt je niet verder.

Wat er nodig is? Een weg. Een route. Een pad om op te gaan. Zonder dat het nodig is die waarheid helemaal te erkennen of je in een bepaald kamp te voegen. Er is een weg nodig, een handeling, een keuze. En al doende zul je dan wel wel zien. Zo is onze grotendeels vegetarische levensstijl thuis begonnen. Kijken of het kan. En het kon. Steeds meer vanuit groente koken en de uitdaging om het zo goed te maken dat je het vlees niet miste. En nu een heel aantal jaar later op die route kijk ik met opgetrokken wenkbrauwen naar de hapjes op een zorg-bijeenkomst. De cateraar heeft in alles, werkelijk letterlijk alles, behalve het fruit, vlees verwerkt. Mijn route kruist een andere route en ik sta verbaasd.

Argumenten zijn niet zo relevant, maar gewenning. Als er een AZC komt, veel te groot en veel te plompverloren in een dorp dan is de wereld te klein voor de verontwaardiging. Zit het er een jaar dan willen diezelfde dorpelingen het niet meer weghebben. Het is van hen geworden, ze zijn er vrijwilliger, ze zijn samen op pad gegaan.

Vanochtend zegt de psalmdichter: ‘Toon mij uw wegen Heer, maak mij uw paden bekend. Wijs mij de weg van uw waarheid en onderricht mij.’ In de tijd dat waarheid nog niet onderzoekbare aantoonbare beargumenteerbare kennis betekende kon het gewoon nog over waarheid gaan in religieuze zaken, maar ook toen al ging het over de weg. Welke kant zal ik op bewegen? Om daar iets te ontdekken, om mezelf tegen te komen, de ander, de eeuwige.

Wat is zo’n weg? Jezus van Nazareth zegt het vanochtend tegen Petrus die hem vraagt: ‘Heer, als mijn broeder tegen mij misdoet, hoe vaak moet ik hem vergeven? Tot zevenmaal toe?’ In andere weergaves van dit fragment staat: als hij naar mij toe komt om vergeving te vragen, hoe vaak moet ik hem dan vergeven? En Petrus doet zelf een voorstel: dezelfde man, hetzelfde vergrijp, dezelfde spijt moet je die wel tot 7x vergeven? En ik gok dat hij verwacht dat Jezus van Nazareth hem zal prijzen om die zeven keer, maar zal zeggen dat drie keer ook oké is. Er moet tenslotte ook rechtvaardigheid bestaan.

Maar het antwoord is dat hij zijn zeven keer met 70 mag vermenigvuldigen. Altijd dus, blijven doen. De route inslaan van vergeven en nooit weer op dat pad terugkeren. En dan kijken wat er gebeurt. Dit is geen waarheid over wie jij bent, geen abstracte kennis over God of natuur of hemel of hel. Het is een opdracht, een weg om te gaan. Waarbij je soms jaren doet over de volgende stap of die stap misschien wel nooit maakt maar wel hebt besloten dat dit de weg is om te gaan, de route. En dat het dan genoeg is. Ook hier gaat het niet om de aankomst, maar om de reis, zoals het cliché zegt. En cliché’s zijn niet voor niets spreekwoordelijk geworden. Op elke stap op die weg volgt een volgende. Op vergeven worden, volgt de vraag om ook anderen te vergeven. Op vergeven hebben volgt de vraag hoe nu verder. Niemand weet wat er om de bocht ligt, niemand weet wat het goede is zonder er aan begonnen te zijn. Doe maar wegen in plaats van waarheden, daarmee kom je ergens.

Hier vind je drie tekstgedeeltes die Rikko vanochtend las.

Geschreven door

Rikko Voorberg

--:--