Rogier Pelgrim onderzocht relatie geloof en popmuziek in podcast 'Rock my soul'

Op zijn 17e gooit Rogier een plastic boodschappentas vol cd’s in de kliko. Hij heeft met vrienden de documentaire They sold their souls for rock and roll gekeken, waarin de Amerikaanse pastor Joe Schimmel onthult dat veel popmuziek satanisch is. En dat stelt hem voor een keus: blijft hij die cd’s van zijn favoriete punkband De Heideroosjes draaien, of gooit hij ze weg?

Doe het niet, het is niet allemaal zo zwart-wit

Rogier glimlacht bij de herinnering: “Voor best wat mensen van mijn generatie vormde geloof en popmuziek een schurende combinatie. En voor mij begon die spanning toen ik de documentaire zag. Ik schrok ervan. Popmuziek is foute boel, dacht ik. Wat ik achteraf erg kwalijk vind, is de bewering dat allerlei artiesten hun ziel aan de duivel verkocht zouden hebben. Dat is nogal een heftige beschuldiging, waarmee je uitermate voorzichtig moet zijn.”

Heeft er weleens een popartiest gereageerd op zo’n aantijging?
“In de podcast legde ik de bewering zelf voor aan twee Nederlandse artiesten: Eefje de Visser en Tim Knol. Een absurde vraag eigenlijk – en gênant om te stellen. Ze reageerden verbaasd: mijn ziel aan de duivel verkocht? Waar héb je het over? Ze dachten dat ik een grap maakte.”

Tegelijkertijd zijn er best veel hits die over God gaan: hoe komt dat?
“In muziek komen alle facetten van het leven aan bod. Dus ook de grote vragen van het leven: wie zijn we, waar komen we vandaan en bestaat er een God? Bovendien is popmuziek een weerspiegeling van onze westerse cultuur, en die heeft christelijke wortels. Het zou bijna raar zijn als popmuziek nóóit over God zou gaan. In de jaren 60 en 70 gingen mensen zich afzetten tegen de dominante christelijke cultuur. Dat verklaart waarom er in die tijd veel werd geschopt tegen religie in popmuziek. Ik praat dat niet goed, maar ik kan het wel begrijpen. Die artiesten probeerden zich ergens los van te maken, en sloegen daarbij soms door in heftige metaforen waarbij ze tekstueel met de duivel flirtten om zich af te zetten.”

Ze dachten dat ik een grap maakte

Wat zou je nu tegen die jongen van 17 bij de kliko willen zeggen?
“‘Doe het niet. Het is niet allemaal zo zwart-wit.’ Op de cd’s die ik toen weggooide, stond zeker muziek waar je ethische vragen bij kunt stellen. Dat ontken ik niet. Maar voor mij is popmuziek een venster op de wereld geworden. Ook in het dagelijks leven kom je mensen tegen die niet geloven, of iets anders geloven. Maar dat betekent toch niet dat je dat meteen als een bedreiging moet zien?”

Heb je nog nieuwe dingen geleerd bij het maken van de podcast?
“De EO heeft ook volop geworsteld met popmuziek: dat vond ik een intrigerende ontdekking. Tot de jaren 90 stelde de EO voor een groot gedeelte zelf de muziek voor een radio-uitzending samen. Als een artiest gescheiden was – zoals Rob de Nijs – mocht hij niet gedraaid worden. Mijn collega en radiopresentator Tom Herlaar werkt al heel lang bij de EO. Hij vertelde me dat muziek met een saxofoon ook op de zwarte lijst stond. Want dat deed denken aan nachtclubs, en daar wilde de EO niet mee geassocieerd worden. Hilarisch toch? En schokkend, dat ook. Toch concludeer ik in die aflevering: het was echt een andere tijd. Ik wil daar niet keihard over oordelen. Ik kijk er wel met verwondering naar.”

Lees ook: Elbert Smelt lanceert podcast 'Kerk en ik'

Lees ook: Elbert Smelt lanceert podcast 'Kerk en ik'

Wat is het laatste nummer dat je hebt geluisterd?
“Ik zat net in de auto en op de radio kwam ‘Happy’ van Pharell Williams voorbij. Er zijn zo veel muzikanten die niet per se gelovig zijn, maar die wel liedjes met een positieve boodschap hebben, waarmee je als christen prima uit de voeten kunt. Sterker nog: als je ervoor openstaat, kom je God regelmatig tegen in de popmuziek – soms veel explicieter dan je voor mogelijk durft te houden. Maar dan moet je het wel willen horen.”