Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Sharon liet haar zwangerschap afbreken

‘Het blijft een worsteling, maar ik kan mijn verdriet kwijt bij God’

Als Sharon ontdekt dat het kindje in haar buik ernstig ziek is, staat ze voor een onmenselijk dilemma. De zwangerschap afbreken of voortzetten? Ze vertelt over haar keuze en haar worsteling, ook vanwege haar geloof.

Deel:

In 2018 raakt Sharon in verwachting van haar derde kindje, een meisje. Tijdens haar zwangerschap voelt ze zich helemaal niet lekker. “Het was anders dan bij mijn eerste twee zwangerschappen”, vertelt Sharon (33). “Ik was neerslachtig en moe. Ik wilde m’n buik niet laten zien, liep met een gebogen rug door de stad. Een aantal keer had ik last van bloedverlies.” Toch is er op de echo’s niks vreemds te zien. “Elke keer als ik aangaf dat ik me niet goed voelde, werd dat afgewimpeld.” Ze stapt over naar een andere verloskundige.

Dan komt de twintigwekenecho. Waar haar man enthousiast is – ‘Kijk, wat een rijkdom!’ – maakt Sharon zich vooral zorgen. “De echoscopist was stil. Na een tijdje zei hij: ‘Ik zoek al tien minuten naar de juiste woorden, maar het ziet er helemaal niet goed uit.’ Er zat vocht in de hersentjes en ze hadden de grootte en vorm van een doperwtje, in plaats van de walnoot die het had moeten zijn. Het hartje zat aan de andere kant en er zat een gat in, en ze had een dubbele schisis en een open gehemelte. Hij dacht aan een chromosoomafwijking. Ik wilde het niet geloven. Negentien weken niets vreemds gezien, en nu dit? Ik hoopte op een wonder.”

Trisomie 13

De volgende dag krijgt Sharon een uitgebreide echo in het Wilhelmina Kinderziekenhuis. Daar worden meer afwijkingen gezien. “Na haar geboorte zou ze meteen een drain moeten krijgen en aan de beademing moeten – en dan kijken hoe ze zich verder zou ontwikkelen. Ze vroegen of we de zwangerschap wilden voortzetten. Ik was alleen maar aan het huilen. Ik heb altijd gezegd: elk kind is welkom, ik laat geen kind weghalen.”

Uit een vruchtwaterpunctie blijkt dat het kindje trisomie 13 heeft. “Als je daarop gaat googelen, schrik je je rot. Een baby met trisomie 13 heeft ontzettend veel afwijkingen die niet met het leven verenigbaar zijn.” De meeste kinderen overlijden tijdens de zwangerschap of kort na de geboorte.

Wist ik het maar niet

“Iedereen in mijn omgeving zei: ‘Dit moet je niet willen’. Maar ik dacht alleen aan m’n kindje: wat kunnen we doen om haar te redden? Van de gynaecoloog moest ik er nog een week goed over nadenken. Die week hebben we van alles uitgezocht. Wat houdt trisomie 13 in? En als we haar eerder laten komen, wat kunnen we dan regelen qua begrafenis?”

Het wordt een heftige tijd voor Sharon. “Had ik maar nooit een twintigwekenecho gemaakt. Was ze maar overleden. Dan was ik net zo verdrietig geweest, maar hoefde ik niet te kiezen. Een vriendin deelde de tekst uit Prediker 1:18: ‘Hoe wijzer je wordt, hoe meer verdriet je hebt’. Zo voelde het ook voor mij. Wist ik het maar niet, dan was m’n leven niet zo moeilijk geweest. Avonden heb ik in m’n bed gehuild. Ik heb er veel over gepraat met mijn man, ouders, zus, vriendinnen en broertje. Ik moest de kinderen vertellen dat hun zusje heel erg ziek was en zou overlijden. Dat was verschrikkelijk om te doen.”

Zwangerschap afbreken

Lief leven
Credits: Stichting Still.

Sharon is katholiek opgevoed, haar man niet. Ook vanwege haar geloof worstelt ze enorm. “Ik had het gevoel dat het niet mocht. Ik heb gesprekken gehad met de pastoor. Daar kan ik me niet veel van herinneren, maar ik weet wel dat hij heel begripvol was. Hij heeft nooit een mening gegeven of daarin gestuurd. Hij wilde haar dopen en zei dat ik mocht komen als het niet goed ging.”

In diezelfde tijd voelt Sharon schokken in haar buik. “Geen trappen, zoals normaal gesproken, maar in een bepaald ritme. Op de echo was te zien dat ze gebalde vuistjes had, wat waarschijnlijk epilepsie en spasmes waren.” Dat geeft voor Sharon de doorslag om de zwangerschap af te breken. “Als ik haar niet eens kan beschermen in mijn buik… Ik kan haar niet eens troosten. Dit kan niet zo.” Uiteindelijk maken Sharon en haar man de keuze om hun dochtertje met 24 weken geboren te laten worden. Féline overlijdt tijdens de bevalling.

Mooi afscheid

Sharon en haar gezin willen Féline een mooi afscheid geven. Ze laten foto’s maken via Stichting Still en baren haar op in een kamertje bij een lieve kennis om de hoek. “Ze is opgebaard in de watermethode, daardoor bleef haar lichaampje langer goed. We konden haar uit het water halen en knuffelen. Het was bijzonder hoe de kinderen met hun zusje omgingen. Ze gingen steeds samen kijken en hun tekenspulletjes lagen op de grond onder het kastje. Dat voelde voor mij heel dubbel: je kindje is overleden, maar je andere kinderen heb je wel. Het voelde compleet.”

Mijn dochter wilde Féline nog graag haar kamer laten zien

“De laatste avond ben ik alleen met Féline geweest. Ik was nog steeds een kraamvrouw, maar dan zonder baby. Je wordt zo geleefd in die tijd, dit was een mooie mogelijkheid om afscheid te nemen. De dag van de crematie hebben we Féline in een doek gewikkeld en haar in het kistje mee naar huis genomen. Mijn dochter wilde haar graag haar kamer laten zien, en we hebben samen aan de eettafel een broodje gegeten.

Begraven vonden we geen fijn idee, dus ze is gecremeerd. Haar urn is een hartje met een kaarsje erin en een vlinder erop. Ze staat nu in een mooi kastje. Ik zeg altijd: 24 weken heb ik haar onder mijn hart gedragen, nu draag ik haar altijd in mijn hart. Elke dag branden we een kaarsje. Ik praat vaak met de urn, ik wens haar welterusten. Mijn jongste zoontje Raphaël, die na Féline is geboren, heeft twee duimpjes aan één hand. We zeggen altijd: dat is het duimpje van Féline, die zegt: ‘Hij mag er zijn, geniet van hem’.”

Kracht

Door het overlijden van Féline is Sharon zich meer gaan verdiepen in het geloof. “Ik geloofde dat er een God is, maar had niet het gevoel dat de katholieke kerk mijn kerk was. Ik voelde dat ik verder moest zoeken naar antwoorden.” Ze is de Alpha-cursus gaan volgen en komt in een andere kerk terecht. “Ik heb de Geest in me voelen komen. Het blijft een worsteling, maar ik heb het gevoel dat ik mijn verdriet en emoties meer kwijt kan. Ik heb er meer kracht door gekregen. Uit het lied ‘Lopen op het water’ haal ik veel kracht. Ik mag m’n zorgen bij Hem neerleggen. Soms krijg ik onverwachts een appje van een vriendin met een tekst die ik echt nodig had.”

Ik hoop dat God me niet te zondig vindt

“De zoektocht heeft zo’n twee jaar geduurd. We gaan nu met het hele gezin naar de GKv. Ik zou wel meer gesprekken willen met een dominee. Wat vindt God van mijn keuze? Ik hoop dat Hij het accepteert, dat Hij me niet te zondig vindt en me er niet voor straft. Dat Hij me heeft geleid, dat ik de juiste keuze heb gemaakt. Soms denk ik: ik kon het mijn kind niet aandoen. Maar andere keren denk ik: wat heb ik toch gedaan?”

Geen abortus

“Ik noem het altijd vroeggeboorte, het is geen abortus. Ondanks haar duidelijk zichtbare afwijkingen was Féline een mooi meisje, met tien vingertjes, teentjes, nageltjes, haartjes en sterke beentjes. Je zag dat ze ontzettend ziek was toen ze geboren werd. Dat is de bevestiging voor me geweest, dit zou ik haar in haar gewone leven niet kunnen aandoen. Dit had God ook niet gewild. Misschien gaat het nooit over en voel ik altijd een stukje spijt, ‘wat als’. Toen ik zwanger was van Raphaël, stond ik er weer precies hetzelfde in: ik zou nooit een kindje laten weghalen. Zij was echt die uitzondering.”

Sharon deelt veel over haar proces via haar Instagramaccount @liefleven.sharon. “Toevallig had ik laatst een gesprekje via Instagram met iemand die in dezelfde positie stond. Ik zal nooit de keuze voor haar maken, maar ik kan naar haar luisteren. Zo kun je elkaar toch een beetje steunen. Je vindt herkenning bij elkaar. Als iemand met mij wil praten, mag dat altijd.”

Lees ook: Fotograaf Marjan Laban legt stilgeboren baby’s vast

Beeld: Stichting Still

Geschreven door

Eline van Lindenberg

--:--