Shelton Telesford: ‘Ik weet drommels goed dat mijn kleur een rol speelt’

Hij herinnert zich twee aanvaringen met de politie. De eerste keer stond hij als student op het perron van Naarden-Bussum. Ineens doken vanuit het niets vijf agenten in burger op, die hem vastpakten en tegen de muur zetten. Zonder te weten wat er aan de hand was, werd Shelton weggevoerd in een politieauto. “Wat bleek? Ze waren naar iemand op zoek, en omdat ik een donkere jongen was, dachten ze dat ze mij moesten hebben. Maar het gekke was: het signalement van degene die ze zochten, was niet eens een donkere huidskleur!”
Shelton werd zonder enig excuus teruggebracht naar het station.

‘Je hebt het profiel van een crimineel,’ zeiden ze

Bepaald type auto

De tweede aanvaring betrof een achtervolging en aanhouding op de weg. “Ik zag de politie in mijn achteruitkijkspiegel. Ik werd aan de kant gezet, moest uitstappen en allerlei vragen beantwoorden. Toen ik vroeg wat er aan de hand was, zeiden ze: ‘Je hebt het profiel van een crimineel.’ Waarom? Omdat ik donker ben en in een bepaald type auto rijd. Dat zijn pijnlijke momenten.”

Verlangen naar verkoeling

Het is zo’n dag dat er geen wolkje aan de hemel hangt. De warmte zindert in de lucht en wie iets te lang in de zon staat, verlangt onmiddellijk naar verkoeling. We zijn in de enorme tuin van de Lindenhorst, waar het voormalige pand van Youth for Christ staat, waar Shelton sinds drie jaar werkt. Terwijl de fotograaf de lenzen van zijn camera wisselt, hangt Shelton relaxed achterover in de hangstoel.

Niet brutaal terugpraten

“Weet je waarom het zo pijnlijk is dat je er steeds uitgepikt wordt?” vraagt hij als we even later met een glas fris rond de tuintafel zitten. “Omdat ik drommels goed weet dat mijn kleur een rol speelt. Het bevestigt de verhalen die je hoort en de waarschuwingen die je krijgt. Toen ik mijn vrouw vertelde over het tweede voorval, vroeg ze: ‘Hoe wist je wat je moest doen op het moment dat de politie je aanhield?’ Het pijnlijke van mijn antwoord was: ik wist exact wat ik moest doen. Niet brutaal terugpraten, gewoon meewerken. Want ik zat als kleine jongen in de auto toen mijn vader werd aangehouden. En mijn opa overkwam hetzelfde. Met andere woorden: deze dingen komen terug in mijn hele familie, door de generaties heen.”

Donker persoon met hoodie

Voor mensen die zich afvragen of hij niet een beetje overdrijft, heeft hij maar één boodschap: “Verdiep je in de ander. Probeer te begrijpen waar de pijn van die ander vandaan komt. Ik denk dat mijn ervaringen nog heel mild zijn. Die overleef ik wel. Maar ik ken vrienden die echt heftige dingen hebben meegemaakt. En ja, ik ben me elke dag bewust van mijn huidskleur. Thuis ben ik Shelton. In de kerk ben ik Shelton. Maar op het moment dat ik het pand van de PKN binnenstap, waar Youth for Christ nu gehuisvest is, voel ik mij ‘die donkere jongen’.
Ik zal nog een voorbeeld geven,” vervolgt hij. “Ik ben gewend heel netjes gekleed naar mijn werk te gaan. Tot een collega tegen mij zei: ‘Hé, Shelton, hier kun je je best casual kleden, hoor.’ Toen dacht ik: jíj kunt je casual kleden. Maar ik niet. Wanneer een wit persoon met een hoodie binnenloopt, ziet dat er sportief uit. Als een donker persoon met een hoodie binnenkomt, kan dat bedreigend overkomen. Daar ben ik me altijd van bewust, overal waar ik ben.”

Stervende opa

Shelton Telesford was jarenlang actief als zanger in onder andere de theaterwereld, maar trok drie jaar geleden van de ene op de andere dag de stekker uit zijn muziekcarrière. Zijn vorige werkgever was kort daarvoor failliet gegaan, en door investeringen van Shelton in zijn eigen bedrijf, zat hij krap bij kas. Hij nam daarom alle opdrachten aan die hij kon krijgen. Ook die avond dat hij zijn stervende opa in het ziekenhuis had bezocht. Hij moest door naar een optreden aan de andere kant van het land. Maar toen hij eenmaal op het podium stond, ontdekte hij dat de liedkeuze was veranderd. “Ze hadden het nummer ‘Kind van de duivel’ van rapper JeBroer toegevoegd. Ik zag het pas toen het liedje daarvóór was afgelopen. Ik dacht: lees ik dit goed? Ik hoorde de eerste klanken van dat nummer en ik wist: ik moet hiermee stoppen! Mijn opa ligt aan de andere kant van het land op sterven en ik speel hier iets waar ik volledig niet achter sta. Alleen maar omdat ik bang ben dat ik anders niet kan rondkomen.”

Leven volgens het boekje

Toen Shelton na zijn optreden thuiskwam, was het enige wat hij kon doen, bidden. Voor het eerst in zijn leven legde hij zijn hele hebben en houden in Gods handen. “Dat klinkt heel raar, want ik ben opgegroeid in een christelijk gezin en ging al jarenlang naar de kerk. Ik hield van Jezus en leefde zo’n beetje volgens het boekje. Maar dit was de allereerste keer dat ik mijn leven in Gods handen legde. ‘Ik kan het niet meer alleen,’ zei ik. ‘Ik denk dat ik U nu nodig heb om in te grijpen en mijn leven over te nemen.’ Dat was mijn gebed, heel simpel.”
Shelton opende daarna zijn laptop en stuitte binnen een kwartier op een vacature van Youth for Christ. Hij wist meteen: dit is voor mij.

Onbegrijpelijk dat ze mij hebben aangenomen voor die functie

Wat sprak je aan in die vacature?
“Níks!” Met een klap zet hij zijn glas icetea op tafel en hij schiet onbedaarlijk in de lach. “Serieus, het is heel lastig te omschrijven, maar het was net of het door God gepresenteerd werd. Het ging om een functie voor het team voor fondsenwerving, maar ik had daar helemaal geen ervaring in. Ja, ik heb ooit een fonds aangeschreven. Haha! Ik zeg altijd: dit is allemaal door God georganiseerd. Want het is onbegrijpelijk dat ze mij hebben aangenomen voor die functie. Tegelijk is het zo indrukwekkend om te ervaren hoe God mijn leven écht overnam. Hij heeft alles omgedraaid. Een nieuwe koers, waar ik heel dankbaar voor ben.”

Wekker om half 6

Die nieuwe koers betekende nóg iets. Want sinds zijn carrièreswitch begint Shelton elke dag met God, en dat is een drastische verandering, zegt hij zelf. “Mijn wekker gaat af om half 6. Ja, echt, dat vind ik fijn. Dan ga ik douchen en als iedereen nog slaapt, kniel ik voor de bank neer en ga ik bidden. Dan leg ik alles in Gods handen, en hoop ik dat Hij soms terugpraat. Heel vaak is dat niet zo, dan ben ik gewoon stil. En ’s avonds sluit ik samen met mijn vrouw en zoon de dag af. Het mooie van ons geloof is dat het zo persoonlijk is. God is daar waar wij zijn. In mijn geval bij mijn bankstel waar ik op mijn knieën ga.”

‘Wow, dit is echt, jongens!’

Shelton herinnert zich een ander moment waarop hij ook op zijn knieën ging. Het was in de gemeente waar hij als tiener naartoe ging, Maranatha Ministries. “Ik was 15 en we zongen het lied ‘U bent mijn Schild, mijn kracht, mijn erfdeel’ (Opwekking 692, red.). Tijdens dat lied voelde ik zó Gods aanwezigheid, dat ik op mijn knieën viel en begon te huilen. Ik wist: Jezus is hier. Ik had dat nog nooit eerder meegemaakt. Zo’n ervaring vergeet je niet meer. Ik weet nog precies waar ik zat: op de voorste rij van een soort bijzaaltje, naast mijn moeder. Ik voelde: ‘Wow, dit is echt, jongens! God bestaat!’”

De Shelton die zo groot was in de muziek heb ik moeten loslaten 

Spaans benauwd

Sinds zijn nieuwe baan treedt Shelton nog nauwelijks op als muzikant. Sterker nog: toen een vriend hem onlangs vroeg voor een optreden, kreeg hij het Spaans benauwd. “Ik vind muziek maken nog steeds heel leuk, ik heb thuis een piano en zit daar nog regelmatig achter. Vooral om God te aanbidden, dat kan ik uren doen. En dan gaat het alleen om God, mijn piano en mij. Maar om de titel van muzikant te dragen? Ik denk dat je het zo moet zien: de Shelton die zo groot was in de muziek – mijn eigen ego, mijn eigen persoon – heb ik moeten loslaten om meer ruimte te maken voor wat God wilde doen in mijn leven. Ik maakte muziek voor het applaus. En precies dat heb ik moeten loslaten.”

‘Zij zag een spreker in mij’

Daarvoor in de plaats betreedt Shelton nu steeds vaker het podium als spreker. Hij werd daartoe aangemoedigd door een jonge vrouw die ook bij Youth for Christ werkte. Zij studeerde theologie en had hem eens horen spreken tijdens een evenement. ‘Je moet jezelf ontwikkelen als spreker,’ zei ze tegen hem, en ze overlaadde hem met interessante boeken en filmpjes rondom God en theologie. 

“Zij investeerde heel veel in mij. Daagde me zelfs uit om een theologische studie aan het Evangelisch College te volgen, wat ik inderdaad ben gaan doen. Ik vond het bijzonder dat zij iets in mij zag wat ik eerder niet had gezien. Ik zag een zanger in mij, maar zij zag een spreker.”

Zó met zichzelf in de knoei

Treurig genoeg kreeg Shelton op een middag een onverwacht telefoontje. De vrouw die hem had gestimuleerd om te gaan spreken, had zichzelf van het leven beroofd. “Ik was er kapot van, zag het niet aankomen. Ik wist niet dat zij zó met zichzelf in de knoei zat. Wat ik heel heftig en pijnlijk vond – en nu ik er weer over praat, raakt het me nog steeds – is dat je bij sommige mensen blijkbaar niet verder kunt kijken dan de glimlach die ze opzetten. Ineens was ze er niet meer. Na dat telefoontje besloot ik: alles wat zij in mij geïnvesteerd heeft, ga ik niet zomaar loslaten. Alle moeite die zij heeft gedaan, mag niet voor niets zijn geweest. Ik wil doen wat zij in mij zag. Vanaf dat moment heb ik het spreken heel serieus opgepakt.”

Wat is het verschil tussen op het podium staan als muzikant en op het podium staan als spreker?
“Als ik het podium op ging om te zingen of muziek te maken, wist ik honderd procent zeker dat ik het kon. Ik was heel zelfverzekerd over mijn eigen kunnen. Maar ik deed het volledig op eigen kracht. Nu betreed ik het podium niet zonder aan God te vragen: ‘Wilt U met mij meegaan, want ik kan dit niet op eigen kracht.’ Dat is een wezenlijk verschil.
Een muziekvriend van mij zei onlangs: ‘Je hebt veel gedaan in de muziek, maar ik heb je nog nooit zo succesvol gezien nu je spreekt.’ Het enige wat ik daarop kon antwoorden, was: ‘Dat moet God zijn.’”

Hoelang ben je bezig met een preek?
Lachend: “Ik loop daar best een beetje in vast. Je moet immers iedere zondag weer preken! Ik begin nu op maandagavond en ben er dan de hele week wel mee bezig. Op vrijdagavond of zaterdagochtend maak ik de preek echt af. In totaal heb ik er dan zo’n acht tot tien uur aan gewerkt, naast mijn werk. Maar ik vind het leuk om te doen, het is geen straf.”

Ik raakte ervan overtuigd dat een gemeente beginnen in lijn was met Gods plan

Veertig dagen vasten

Shelton groeide op in een pinkstergemeente in Amsterdam-Oost en bezocht later Maranatha Ministries in Amsterdam-West. In 2016 ging hij met vrienden in gesprek over de vraag hoe ze hun talenten konden inzetten voor de kerk. Ze wilden een plek creëren waar ze God konden aanbidden. Zijn toenmalige voorganger zag in Shelton en zijn vrouw Vernice veel potentie om een gemeente te stichten, maar zelf was hij daar heel terughoudend in. “Ik wilde niet ergens in stappen omdat ik een half woord had gehoord, dus ik ben in die tijd in gebed gegaan. ‘Heer,’ zei ik, ‘als het van U is, dan moet U het zeggen.’ Ik heb veertig dagen gevast, waarbij ik dus tussen zes uur ’s ochtends en zes uur ’s avonds niet at of dronk.” Glimlachend: “Ten eerste ben ik superveel afgevallen, daarnaast heb ik echt mooie momenten met God gehad. Tijdens de lunch ging ik niet bij mijn collega’s zitten, maar ging ik wandelen en praten met God. Dat was fantastisch, hoor! In die tijd raakte ik ervan overtuigd dat een gemeente beginnen in lijn was met Gods plan.
Zo zijn we vlak voor de coronacrisis uitbrak, begonnen met Chapel Avenue, een gemeente in Almere Poort, waar ik nu woon.”

Gods liefde verkondigen

Als Shelton over de missie van deze gemeente in de wijk praat, stralen zijn ogen. Het is zijn droom Gods liefde te verkondigen aan de jonge, multiculturele gezinnen die in het nieuwbouwgebied van Almere Poort wonen. “We hebben net een contract getekend voor een zaal, midden in de wijk waar ze aan het bouwen zijn. Ik heb daar hart voor.
En geloof me, Almere Poort is echt anders dan Driebergen, daar ben ik me erg van bewust. Maar als ik door het stadshart van Almere loop, denk ik: wow, ik zie alle kleuren en nationaliteiten door elkaar. Prachtig! En als je dan gebruikt mag worden als instrument om hoop en liefde te spreken, dwars door de dingen waar mensen soms mee worstelen, dan wil ik mijn mond niet houden.”

Beeld: Eljee