Simone Kleinsma speelt Maria in The Passion

Het is genieten geblazen, zoveel muzikaal talent in één ruimte. Het bruist en borrelt en het plezier spat van iedereen af. Hier, in een grote studio in Almere, repeteert de bijna vijftienkoppige band inclusief de blazerssectie voor The Passion. Ondertussen bespreekt regisseur David Grifhorst met zijn team aan de andere kant van de oefenruimte zijn masterplannen. Mogelijke camerastandpunten worden getekend, besproken en aangepast.

Tussen de band en de regie staat één dame bijna eenzaam achter een microfoon: zangeres en actrice Simone Kleinsma (55). In The Passion zal zij de rol van Maria vertolken. Muzikaal leider Erik van Tijn, bekend van de Idols-jury, loodst haar al dirigerend door de liedjes heen. “Mooi, hè?” fluistert hij tijdens een trompetsolo tegen Simone. De zangeres knikt. Dan loopt ze naar haar tas om een flesje water te pakken. Het interview moet nog even wachten, want de repetitie loopt uit.

“Ik vind het een eer om Maria te spelen,” zegt Simone als we na afloop een rustig plekje hebben gevonden. “Eind januari ben ik begonnen met de teksten te bestuderen. Ik luister de liedjes in de auto en de teksten heb ik in al mijn jaszakken gestopt, zodat ik die kan oefenen tijdens mijn wandelingen. Mensen denken vast dat ik gek ben, als ze zo’n murmelende vrouw zien lopen. Maar het is straks live, dus die liedjes moeten een tweede natuur worden.”

Ik ben wel moeder geworden...

Als de oefensessie ten einde is, wordt er geknuffeld en complimenteus op schouders geslagen. Simone verontschuldigt zich een beetje gestrest: “Ik ben opeens met drie projecten tegelijk bezig. Beláchelijk. Maar ja, het is allemaal zo leuk.”

Omdat ze niet gelovig is opgevoed, moet ze zich extra verdiepen in het verhaal en het karakter van Maria. “Daarbij neem ik mijn eigen achtergrond natuurlijk mee.”

Zoals die zwarte dag, toen haar dochtertje Teuntje na zeven maanden dood ter wereld kwam. Daarna bleef het diepe verlangen naar een kind onvervuld. “Ik liep heel lang rond met de vraag: waarom? Waarom maak ik het wel mee, maar kan ik er niet van genieten? Nu kan ik zeggen dat ik er rijker en rijper van ben geworden. Rijker, omdat ik wel moeder ben geworden, dus ik kan me nu voorstel- len wat het moederschap is. En rijper omdat ik ben gaan relativeren; vroeger zei ik altijd ja, inmiddels zeg ik vaker nee. Investeren in familie en vrienden vind ik nu veel belang- rijker. Mijn man Guus heeft drie dochters uit een vorig huwelijk en inmiddels genieten we van onze kleinkinderen, héérlijk!”

Waarom doe Je dat toch, Jongen?

Simone kon de emoties rondom het overlijden van haar dochter op een gegeven moment hanteren en zelfs inzetten bij het spelen van een rol. “Een schilder zal sombere kleuren gebruiken als hij zich rot voelt, en daarmee een práchtig diep schilderij maken. Een liedjesschrijver zoekt dat in woorden. Zo zoek ik een passende emotie bij de persoon die ik speel.
Als ik me probeer in te leven in Maria, denk ik dat het heel heftig geweest moet zijn om Jezus als Zoon te hebben. Hij kon nogal wat hè – ik zeg het even op mijn lekenmanier,” verontschuldigt ze zich. “Maria zal zich zorgen hebben gemaakt om haar Zoon; waarom doe Je dat toch, Jongen? Waarom ben Je toch niet normaal? Dat zong ik net ook in het lied van Stef Bos: ‘Jij bent niet van deze wereld, ze begrijpen Je niet.’”

Dat vind ik erg wreed, góeiemiddag...

“Vroeger op school vond ik de verhalen uit het Oude Testament práchtig, waarschijnlijk ook omdat die mevrouw het zo beeldend vertelde. En door het grote inlevingsvermogen dat ik heb, zag ik het helemaal voor me. Abraham en Sara, hun zonen en dat er eentje geofferd moest worden...”

Het paasverhaal? “Dat vind ik wel erg wreed, góeiemiddag... Dat één Persoon sterft voor de zonden van iedereen... Ik vind dat nogal wat.”
 
Simone gelooft wel dat Jezus heeft geleefd, maar of God er écht is, is voor haar een open vraag. Ze denkt lang na, beweegt dan met haar handen boven haar hoofd. God zit voor haar idee niet vast aan een touwtje, als een vlieger waarvan je precies weet waar die zich boven je hoofd bevindt. “God dwarrelt eerder ergens daarboven; God kan alles zijn... Maar natuurlijk doe ik ook wel eens een schietgebedje, of ik roep een bepaalde kracht aan om me te helpen.” Ze tikt op de liedteksten van The Passion, die voor haar op tafel liggen. “Ik weet zeker dat ik op dat moment iets aanroep.”

Ik wilde aardig gevonden worden

Dat aartsoptimist Simone nu drie klussen tegelijk doet, is uitzonderlijk. Vroeger deed ze dat voortdurend – de actrice en zangeres houdt nu eenmaal van afwisseling – totdat het leven haar inhaalde, inmiddels alweer jaren geleden. “Toen ben ik een jaar gestopt. Ik was te veel met de buitenkant bezig, steeds weer die smile, ik wilde altijd maar aardig worden gevonden. Door wat ik heb meegemaakt, maar ook door het ouder worden, heb ik leren relativeren en prioriteiten stellen.” Waar het ouder worden gééft, neemt het ook. Fitheid, bijvoorbeeld. Om dat proces tegen te gaan, duikt Simone geregeld de sportschool in. “Ik doe aan kinese, waarbij ik aan touwtjes met gewichten trek. Ik ben een rugklant en die oefening is daar goed voor. Ik ben nu bezig met de musical Sister Act en daarin schrijd ik op en af als Moeder Overste; in die rol is het fysieke iets minder belangrijk.”

Liefde geven

“Hè, bah!” roept Simone lachend als ze de vraag krijgt hoe ze wil dat mensen op haar begrafenis over haar spreken. Dan: “Wat het theater betreft hoop ik dat ik mensen veel ontroering en mooie momenten heb kunnen bezorgen. Daarnaast hoop ik dat ik veel liefde heb kunnen geven. Liefde is het belangrijkste.”


Tekst: Wilfred Hermans
Beeld: Jacqueline de Haas
Bron: Visie 2014, nr. 12