'Soms hoor je achteraf dat je erin getrapt bent'

Ik loop naar de kamer van een zoon die toevallig thuis is. “Kun jij even opendoen?” Er wordt opnieuw op de bel gedrukt. Dit is duidelijk dringend.
Mijn zoon dendert de trap af en doet de deur open. “Daar weet ik niks van,” hoor ik hem zeggen, “ik zal mijn vader even vragen. O, daar is hij al. Pap, iemand van de krant.”

Het is de bezorger van de Groninger Gezinsbode. Hij heeft dringend geld nodig voor de trein. Hij komt uit Liberia, vertelt hij, en zijn asielaanvraag is afgewezen. Nu moet hij met zijn gezin naar Den Bosch voor iets wat een nulprocedure heet, maar hij heeft geen geld voor treinkaartjes. Vandaar dat zijn vrouw en hij nu bij mensen aankloppen om aan geld te komen.
“Hoeveel heb je nodig?” vraagt mijn echtgenoot. “Veertig euro?”
“Nee, dat is niet genoeg. Mijn vrouw moet ook mee. Ik heb zeventig euro nodig. De kinderen kunnen gratis met de trein.”
Ik zit in de slaapkamer met de deur open. Ik bedwing de neiging om naar beneden te gaan en te vragen waar dit precies over gaat, en dat je niet aan wildvreemde mensen om zeventig euro kunt vragen.
Tien minuten later komt Dick boven. “Ik heb hem zestig euro gegeven. Ik heb even gekeken wat een enkele reis van Groningen naar Den Bosch kost.”

“Maar… dit is toch raar? Dat de krantenbezorger gewoon aanbelt en geld vraagt aan mensen die hij niet kent? Krijgen ze dan geen treinkaartje als ze voor zo’n aanvraag ergens naartoe moeten?”
Dick haalt zijn schouders op. “Ik weet ook niet wat de regels zijn. Maar dit is net als in Jakarta, je moet mensen gewoon helpen. En soms hoor je achteraf dat je erin bent getrapt. Maar dat is mijn verantwoordelijkheid niet. En we hebben meer dan genoeg geld. Toch?”

Een paar dagen later komt de buurvrouw even op de koffie. De krantenbezorger uit Liberia? Ja, die kent ze. Die belt regelmatig aan om haar om geld te vragen.