Sybeline startte op haar 55e een nieuwe opleiding

“Als kind wilde ik al kraamverzorgster worden, maar dat mocht niet van mijn moeder”, vertelt Sybeline (56). “Zij dacht dat het me alleen om de baby’tjes ging. En ja, dan luister je gewoon. Na de mavo ben ik toen Kinderverzorging/Jeugdverzorging gaan doen, die opleiding bestaat inmiddels niet meer. Daarna moest ik verder in de zwakzinnigenzorg, maar dat heb ik niet gedaan. Ik ben thuisgebleven en werd moeder.” 

Als Sybeline 39 jaar is, besluit ze de opleiding SPW 4 te volgen. Ze is dan net weer moeder geworden. “Mijn zoontje was twee jaar en ik stond er alleen voor. Werken in de kraamzorg zag ik toen echt niet zitten.” Na haar opleiding werkt ze elf jaar als woonbegeleider van verstandelijk gehandicapten. “Dat was op zich heel leuk, maar de situatie eromheen vond ik schrijnend. Het ging meer om geld dan om de mensen zelf. Daar ben ik behoorlijk tegen mezelf aangelopen: moet ik zo gaan werken? Ik heb altijd met liefde voor de mensen gewerkt, maar de organisatie eromheen ging tegen mijn gevoel in.”

Studeren op 55-jarige leeftijd

Via de vakbond maakt Sybeline zich hard voor de mensen, maar het loopt anders dan ze wil: ze krijgt een burn-out. “Toen ben ik na gaan denken. Ga ik verder met dit werk, met de kans om weer een burn-out op te lopen? Of ga ik toch mijn droom achterna? Ik dacht: het is nu of nooit.” En zo meldt ze zich aan voor de opleiding Kraamverzorgende in Spijkenisse. Ze is dan 55 jaar. “Ik heb er niet over getwijfeld om te gaan studeren op latere leeftijd, ik was blij dat ik de keuze had gemaakt én dat ik werd aangenomen.”

Ik voelde me een jong meisje dat weer naar school ging

“De eerste zes weken moest ik elke dag op en neer naar Spijkenisse, vanuit mijn woonplaats Goes. Ik vond het geweldig. Ik voelde me een jong meisje dat weer lekker naar school ging. De klas was een gemixte groep: je had een paar meiden van 21 jaar, maar ook vrouwen van in de dertig en veertig. Ik was de oudste van de klas. We hebben veel lol gehad samen: poppen in bad doen, bedden opmaken terwijl er nog iemand in bed ligt. Ik vond het heel gezellig om naar school te gaan. Je proeft weer hoe het was. En je weet natuurlijk waarvoor je het doet.”

Pittig jaar

Toch was het ook flink aanpoten. “Na elke stage moest je een reflectieverslag schrijven en we moesten veel opdrachten uitwerken. Dat was in het begin heel pittig, zeker omdat ik het niet zo gewend ben om op de computer te tikken. Maar daar rol je steeds meer in. Ze zeiden van tevoren dat je tijdens dit jaar je sociale leven wel op een laag pitje kunt zetten; dat was ook zo. Het was op zich goed te doen, maar het jaar draaide echt om m’n opleiding en stage.

Het voordeel was dat mijn man er helemaal achter stond. Hij heeft me veel geholpen met computerdingen en las altijd mijn verslagen. Dat was heel fijn, anders had ik het niet gered. Je moet iemand hebben die achter je staat, die weet dat het een heel intensief jaar wordt.” 

Sybeline is naast moeder ook oma. “Vóór mijn opleiding kwamen mijn kleinkinderen bijna wekelijks mee-eten en bleven dan ’s middags en ’s avonds. Tijdens de opleiding werd dat wel veel minder, maar ik wist waar ik het voor deed – en wat is dan een jaar op een mensenleven?” 

Doordat ik zo gepassioneerd bleef, hebben ze me aangenomen voor de opleiding

Spijt dat ze er niet eerder mee is gestart, heeft Sybeline niet. “Nee, ik denk dat dit het juiste moment was. Het is nooit te laat, dacht ik. Dat is ook zo gebleken. Ik moest best veel moeite doen voordat ze me aannamen. Ze waren wel enthousiast, maar m’n leeftijd speelde mee. Maar ik dacht: als het niet linksom kan, dan rechtsom. Doordat ik zo gepassioneerd bleef, hebben ze me aangenomen. Daarin zie ik Gods leiding.”

Niet voor niets

“Ook het werk in de gehandicaptenzorg dat ik elf jaar heb gedaan, is niet voor niets geweest. In dat werk hielp ik ook andere mensen. Die liefde voor mensen staat voor mij bovenaan. In die jaren klim je trappen op qua salaris en hier begin je weer onderaan; maar dat heeft me nooit tegengehouden. Ik werk omdat het ik het mooi vind. 

Als ik geen burn-out had gehad, was ik misschien verdergegaan in mijn vorige werk. Ik denk dat door de burn-out mijn passie voor de kraamverzorging zo naar boven kwam. Ik kan nu zeggen dat er uit die vervelende periode wat goeds is voortgekomen. Daar ben ik in die zin alleen maar blij om.”

Als mens denk je vaak: dit kan ik niet, en dan zegt God: Ik help je

“De tekst uit Spreuken 3 vers 5 komt regelmatig terug in mijn leven: ‘Vertrouw op de Heer met heel je hart, steun niet op eigen inzicht.’ God zorgt altijd voor me. Ik moet niet op mijn eigen inzicht vertrouwen, maar op Hem. Als mens denk je vaak: dit kan ik niet, het lukt niet. En dan zegt God: Ik help je daarbij.”

Het mooiste beroep

Sybeline is pas afgestudeerd en werkt nu als kraamverzorgster bij gezinnen thuis. “Ik vind het heerlijk, het gaat heel goed. Ik heb net een gezin afgesloten – ik heb het zó naar m’n zin gehad. Ze waren heel tevreden. Ik heb laatst een thuisbevalling meegemaakt, dat is geweldig. Dan denk je: hoe kunnen mensen denken dat er geen God is? Als je er een klein hummeltje perfect uit ziet komen, is dat elke keer een wonder. Na de geboorte kom je zeven of acht uur per dag in een gezin en leef je heel intens mee. Dan denk ik: dit is het mooiste beroep.

Misschien dat ik later cursussen wil gaan volgen over bepaalde onderwerpen in de kraamzorg. Om me meer te verdiepen in het gedrag van de baby, bijvoorbeeld het huilen. Maar wanneer weet ik niet; ik heb nu net m’n studie achter de rug en geniet enorm van dit werk. Je bent nooit te oud om iets nieuws te starten.” 

Lees ook: 'Help, mijn kind neemt een tussenjaar!'