Thijs’ moeder kon niet meer thuis wonen
‘Ze hadden samen haar dementie verstopt’
Stel, je vader of moeder wordt minder zelfredzaam. Je doet je best om hun zelfstandigheid te bewaken, maar dat wordt steeds ingewikkelder. Wanneer komt het punt dat je moet zeggen dat het niet meer gaat? En wat als je ouders het daarmee oneens zijn? Ook Thijs’ moeder bleek niet meer alleen te kunnen wonen.
Voor de moeder van Thijs houdt het zelfstandig wonen op als zijn stiefvader in het ziekenhuis belandt. “Ze hadden haar dementie samen verstopt, heel slim, dus we schrokken van hoe ver heen ze al bleek te zijn. Elke avond de politie bellen over inbrekers, het vuur laten branden, de buren waren doodsbang en het zou me niks verbazen als ze in haar ondergoed de straat op is gerend. Het was gevaarlijk voor haar in haar eentje. Dus moest ze weg.”
Niks zeggen
“Het heilige moment was dat ze haar huisje verliet, waar haar hele leven lag. Elk schilderijtje, elk frutseltje, elk schoteltje. Dat zij dat met haar koffertje in de hand verliet, en wij de deur achter haar dichtrokken en wisten: dit is de laatste keer. Jij weet dat ongelofelijk heftige, zware, terwijl zij het niet beseft. Die kennis is heel wreed. Maar wreder is het om zo iemand constant te confronteren met zijn ziekte,” zegt Thijs. “Vertellen en blijven herhalen wat er gaat gebeuren, corrigeren, controlerende vragen stellen; het maakt ze bang. Dat moet je niet doen.”
Het was gebouwd in een cirkel, zodat bewoners als zombies eindeloos rondjes konden lopen
Thijs’ moeder belandt in ‘een verschrikkelijk verpleeghuis’: “Het was gebouwd in een cirkel, zodat bewoners als zombies eindeloos rondjes konden lopen en nooit de uitgang zouden vinden. Af en toe stonden er oudjes op een scherp moment bij het codekastje naast de deur. Moest ik stiekem de code intikken terwijl ik voelde: jullie hebben door dat hier achter de vrijheid roept. Het stonk er. Ik vond het de hel op aarde.”
Heft in eigen handen
Na een uurtje googelen vindt hij Verpleeghuis Hogewey in Weesp. Hij stapt naar binnen, vraagt wie verantwoordelijk is voor het aannamebeleid. Als de dame in kwestie hem meedeelt dat het huis een wachtlijst heeft van twee jaar antwoordt Thijs: ‘Prima, maar volgende week zit mijn moeder hier.’ Het gebeurt nog ook.
“Een week later heb ik haar naar binnen gereden. Het was gebouwd als dorpje, met een hoofdstraat, een Grand Café, mooie bomen, zelfs een minisupermarkt. Er was gedacht vanuit het geluk van degene die er moet wonen, om er nog zoveel mogelijk van te maken.”
In de periode dat zijn moeder in Hogewey woont, bezoekt Thijs haar regelmatig. Ze eten taart in het restaurantje. Koffie in de huiskamer. En wandelen over het terrein. Oud worden met dementie is een soms pijnlijk proces om te zien, maar voor Thijs maakt de zorgzame manier waarop er met zijn moeder wordt omgegaan alle verschil. “Ik heb weinig medelijden met haar gehad.”
Lees ook: 7 tips om een mantelzorger in je omgeving te ondersteunen
