'Ik wil mijn leven niet los leven van anderen'

Sinds enkele jaren woon ik in een rijtjeshuis. Niets bijzonders zou je zeggen, maar als je me dit vijf jaar geleden had verteld, dan had ik je niet geloofd. Ik woonde toen nog met veel plezier in een woongroep in Utrecht en moest er niet aan denken om in een burgerlijke koopwoning in een gemiddelde woonwijk te belanden. 

Met terugwerkende kracht moet ik mezelf gelijk geven: na een paar jaar rijtjeshuis weet ik dat ik inderdaad iets essentieels in mijn leven mis. 

Allemaal op een eilandje

In de straat waar ik nu woon leven we allemaal op ons eigen eilandje. We zeggen de buren gedag, lenen af en toe een boormachine, en geven elkaar onze sleutel voor als we onszelf buitensluiten.

Hoe anders was dat in de zes jaar dat ik in een woongroep leefde. Daar waren mijn buren mijn huisgenoten, mijn familie. We deelden niet alleen de wasmachine en stofzuiger, maar onze dromen en tranen. Als iemand jarig was of een diploma haalde, vierden we dat met taart, muziek en springend op de banken. We rouwden samen omdat er een familielid was overleden, deelden ons leed als er een vader ziek was of een relatie uit was gegaan. We maakten samen muziek en zongen liedjes van Elly & Rikkert, psalmen, Kinderen voor Kinderen en Damien Rice. 

Uitbreiding van de familie

Omdat we nog wel wat kamers over hadden, woonden er regelmatig gasten bij ons. Soms waren ze er maar een paar weken, sommigen bleven een half jaar, en anderen zijn nooit meer weggegaan. Allemaal mensen, vaak uit andere culturen, met hun eigen verhaal, hun eigen tranen en hun eigen pijn. Eén ding hadden ze gemeen; ze hadden op dat moment een familie nodig. Dus breidde de familie zich uit met Iraniërs, Albanezen, Syriërs en weet ik veel waar ze allemaal precies vandaan kwamen.

Met zoveel mensen en culturen samenleven bracht ook uitdagingen. De boodschappen moesten we bijvoorbeeld samen doen, want er was gewoon geen plek voor de voorraad van tien afzonderlijke huishoudens. Dus overlegden we over welk brood, welk beleg en welk fruit we aten. En waar legden we de prioriteit bij de keuze voor welke koffie: prijs, kwaliteit of duurzaamheid? Onze keuzes en idealen werden hierdoor op de proef gesteld. Het dwong ons na te denken over wat we nu echt belangrijk vonden.

Ik ben van nature nogal conflictmijdend, maar dat bleek al snel geen houdbare situatie. Toen ik voor de tiende keer zag dat een huisgenoot verdween als er afgewassen moest worden, moest ik leren om het uit te spreken. Anders zou de ergernis het samenleven in de weg zou staan. Ik kwam erachter dat een conflict niet het einde van een relatie betekende. Ik moest leren vertrouwen op de goede bedoelingen en de liefde van anderen.

Samen een nieuw leven

Toen ik ging trouwen zocht ik met mijn aanstaande man een woning in dezelfde wijk. Hoewel het wonen in de woongroep prachtig was, waren we er ook aan toe om samen een nieuw leven op te bouwen.

Het verlaten van de woongroep voelde een beetje als het verlaten van mijn ouderlijk huis. De inspiratie, de wijze lessen en het verlangen namen we mee. Een huisgenoot zei het heel treffend bij het afscheid: 'Succes met jullie nieuwe woongroep, dat hij maar heel groot mag worden.' 

Zo belandden we in een rijtjeshuis met voor- en achtertuin, twee trappen en een slaapkamer te veel. In een eengezinswoning als eilandje in een straat…

Niet los van anderen

Juist nu weet ik weer waarom ik in de woongroep was gaan wonen; omdat ik wist dat ik mijn leven niet los van anderen wilde leven. Om geïnspireerd te blijven, te groeien in liefde en om afhankelijk van anderen te zijn moest ik mezelf in een community plaatsen met mensen met wie ik dagelijks op kon trekken, zodat ik niet weg kon vluchten of een masker op kon zetten. Door het wonen en leven in een gemeenschap kon ik dichtbij mezelf, kwetsbaar en écht blijven. 

Een veelgehoorde leus is It takes a village to raise a child. Alle opvoedblaadjes en feeds van Insta-moeders staan er vol mee. Maar volgens mij is de leus een beetje arm. Na zoveel jaar woongroep weet ik: het gaat niet alleen om kinderen. Je hebt een dorp nodig om mens te worden.