'We hebben Marit niet verteld dat ze zou overlijden'
Paula verloor haar dochter Marit aan kanker
‘Dit ziet er niet goed uit,’ zei de kinderarts tegen Paula toen zij de bult in haar dochters knie zag. Het bleek een kwaadaardige tumor. Maar hoe bereid je een vrolijk meisje met een verstandelijke beperking voor op chemo’s – of zelfs op de dood?
Het is 06.00 uur. De meeste inwoners van het kleine Friese dorpje Easterwierrum liggen nog op een oor, als Paula’s hardloopschoenen het asfalt raken. Ze traint voor de marathon van Kika in Londen. “Hardlopen heeft voor mij een therapeutisch effect”, vertelt Paula met een Fries accent. “Ik ren met Marit in mijn achterhoofd. Allerlei vragen schieten door mijn hoofd: Wat is er allemaal gebeurd? Wat hebben we tegen elkaar gezegd, hebben we het wel goed gedaan? Hadden we iets anders kunnen doen? Al rennend heb ik ontdekt: Ja, we hebben het écht goed gedaan.”
Meisjesmoeder
Paula kan de trots die ze voelde op de geboortedag van Marit nog steeds voelen. “Onze eerste baby – en het was ook nog een meisje! Ik ben echt een meisjesmoeder. Ze had een bos donker haar en haar huid was bijna getint. Zonder dat ze het in de gaten had, verbond ze mensen met elkaar. Door haar hebben we de leukste mensen ontmoet. Dat kwam ook door haar licht verstandelijke beperking. Natuurlijk was dat niet altijd makkelijk. Haar broertjes moesten soms best wat inleveren. Maar we gingen ervoor. Haar beperking was bijna haar verrijking. Het maakte haar juist zo bijzonder.”
Het begint met een onschuldige pijn in haar knie. Dat is vast groeipijn, denkt Paula. Totdat er tijdens hun vakantie op Terschelling een bult ontstaat en Marit steeds meer pijn krijgt. “De huisarts schrijft pijnstilling voor, maar we zijn niet gerustgesteld.” Via haar eigen huisarts regelt Paula een verwijsbrief naar de kinderarts. “Vooral voor Marit met haar beperking is dat heel spannend. Gelukkig kon ik alles goed uitleggen. Toen Marit haar broek omlaag trok, schrok de kinderarts enorm. ‘Oké, dit ziet er niet goed uit,’ zei ze direct.”
'Ga maar even zitten, want ik heb heel slecht nieuws'
Na de röntgenfoto worden Marit en Paula naar huis gestuurd. “In de auto had ik het er heel moeilijk mee. Maar ik wilde niets laten merken aan Marit, die heel opgetogen naast me zat, opgelucht dat ze klaar was met dat ziekenhuis. Eenmaal thuis sprong ze op haar mooie, blauwe omafiets – toen nog niet wetend dat dit haar laatste fietstocht zou worden. Ze schoot het paadje tussen de weilanden in, toen de telefoon ging. ‘Ga maar even zitten,’ zei de arts, ‘want ik heb heel slecht nieuws.’ Marit had een kwaadaardige tumor op haar knie.”
Lees Paula's hele verhaal bij de collega's van Ik Mis Je.
