Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Willen dwalen

Deel:

Rikko geeft op de vroege ochtend inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest om 6 uur de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en zo rond 7 uur deelt hij de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren.

Willen dwalen – PopUpGedachte 17 januari 2019

Er flonkeren een paar heldere sterren in het koude zwart van de nacht. Flarden witte wolken drijven langs, van onder verlicht door de stad die langzaam wakker wordt. Snotterend en hoestend, want de griep waart rond. Ze gaat steeds net aan mijn deur voorbij, al zorgt alleen haar nabijheid voor een kop vol snot en dat alles wat langzamer gaat.

Ga je mee verdwalen, schreef een bevriende kunstenaar op de ruit van haar atelier. Ik weet de weg. Vandaag in de tekst een verwijt van de eeuwige aan de dolende mens. Die nooit lijkt vast te kunnen houden wat goed is, die elke keer toch weer gaat dolen als hij of zij gevonden is. Een man weet pas wat hij mist, weet pas wat hij mist, weet pas wat hij mist, als ze er niet is. Dat idee. En dat geldt heus niet alleen voor de man. Dit staat er:

Altijd weer dwaalt hun hart, mijn wegen kennen ze niet.

En

Veertig jaar stond dit volk mij tegen;
Ik sprak : zij zijn toch een dolend volk
zij kennen mijn wegen niet.

En daar kon die eeuwige dan witheet van worden

Daarom heb Ik in mijn gramschap gezworen:
nimmer vinden zij rust bij mij.

Zo. Nou. Dat is vrij definitief. Hier is iemand op zijn ziel getrapt. Dit is geen etherisch zwevende Boeddha die alles van je kan hebben, omdat je nog zo je lessen te leren hebt. Ook geen glimlachende Jezus die alles maar vergeeft. Een gekrenkte woestijngod.

Wat was de relatie tussen die ik-figuur, de JHWH, de God en dat volk? Hij had hen bevrijd uit de slavernij van Egypte. Een helse slavernij. Maar de mens laat zich niet zomaar bevrijden, zodra er gevaar dreigt beschuldigt hij de bevrijder: had me laten zitten, dan wist ik tenminste waar ik aan toe was. Heb je me bevrijd om me vervolgens in vrijheid dood te laten gaan?

En zo mopperde en mokte de bevrijde mens zich stap voor stap richting een nieuwe leefomgeving. En elke stap was gedoe, zo ongeveer. Zodra het niet geregeld was, was het weer hommeles. Als een reisleider die voor elk wissewasje de hele groep toeristen over zich heen krijgt.

De dolende mens. Ben ik dat? Ben ik zo’n zeikerd? Nooit tevreden? Altijd boos over waar ik nu weer ben beland? Ik heb geen idee. Wat moet je met zo’n tekst. Waar zit de identificatie?

Zij kennen mijn wegen niet. Kennen betekent in die oude Bijbelse omgeving nooit alleen maar ‘weet hebben van’. Het is ook ‘vertrouwd zijn met’. En de wegen van de eeuwige kennen we heus. Dat gaat om vergeven, om vertrouwen, om rechtvaardigheid.

Als ik dat zo eens nader bekijk, dan begint het te dagen in mijn licht verkouden hoofd. Ik weet heus wanneer ik moet vergeven. Die weg ligt dan klaar. Maar het feit dat het moet alleen al, doet me in woede ontsteken en zoekt naar redenen waarom het niet hoeft. Omdat de ander in dit specifieke geval het echt beter had kunnen weten, omdat de ander zus of zo. En als het gaat om rechtvaardigheid wordt het er niet beter op.

Ik weet natuurlijk donders goed wat me te doen staat: niet uitbuiten van anderen, niet voor een schijntje spullen kopen waarvan je wéét dat in het productieproces ze, dan wel de ander, dan wel de wereld kapotmaken. Spullen die eindeloos in plastic verpakt zijn, spullen waarvan de grondstoffen op gruwelijke manier gewonnen worden, eten wat de hele wereld wordt overgevlogen en dan voor een habbekrats in de supermarkt ligt.

Ik weet het wel. Maar ik wil het niet. En ik weet ook niet precies hoe, dus volg ik mijn eerste impuls en mopper op iedereen die me confronteert want je kunt wel overal moeilijk over gaan zitten doen, toch? De vegetariër op de bbq wordt een beetje moeilijk aangekeken, en wie de dramatische gevolgen van onze dagelijkse keuzes aan het licht brengt, wordt niet zomaar gewaardeerd. We dwalen graag. Omdat we zo vaak ons niet vertrouwd hebben gemaakt met de wegen waarvan we weten dat ze goed zijn om te gaan. Vergeven is een heel zware weg. Een goede weg, dat weet een kind. Maar je moet er wel mee vertrouwd zien te raken, anders lonken zijwegen.

De eeuwige zoekt de dwalende mens en wil rust brengen. Dwars door de eigen frustratie heen. Wil ik gevonden worden?

Hier vind je drie tekstgedeeltes die Rikko vanochtend las.


afbeelding
afbeelding.

Deze rubriek heeft een eigen boek: Lazarus staat op. Daarin zijn de 25 mooiste ochtendgedachtes van de afgelopen tijd gebundeld en geïllustreerd door Joanne Zwart.

Lazarus staat op | Rikko Voorberg | Vuurbaak | ISBN 9789460050404 | € 17,95

Geschreven door

Rikko Voorberg

--:--