Zangeres Sifra Bekx kreeg paniekaanvallen na haar bevalling

Paniekaanval

De bevalling van Sifra Bekx verloopt heftig – uiteindelijk wordt Janoah geboren via een spoedkeizersnee. “Dat was best traumatisch,” vertelt Sifra (32). “De eerste week leefde ik op adrenaline – in de eerste zes dagen heb ik in totaal maar zes uur kunnen slapen. Ik werd gewoon niet rustig. Toen is het op een nacht helemaal fout gegaan. Ik begon te hyperventileren en van het ene op het andere moment viel ik in een zwart gat. Het was alsof m’n leven als een kaartenhuis in elkaar viel. Ik heb echt wel honderd keer gedacht: van mij hoeft het niet meer, mijn leven is voorbij. Ik kon nog geen kwartier verder denken. Die paniekaanval heeft de hele nacht en dag erna geduurd. Ondertussen lag ons kleine meisje beneden, m’n moeder zorgde voor haar. Het was heel, heel heftig.”

Sifra Bekx: ‘Ik kon niet meer normaal bidden door zo’n paniekaanval’

Medicatie

De aanvallen houden aan tot twee maanden na de bevalling. “Angst en paniek kunnen je totaal in de greep houden, het legt je helemaal lam. Ik kon niet normaal nadenken – en daardoor ook niet normaal bidden. In die eerste paar weken was God heel ver weg. Ik was bang dat er iets mis was met m’n geloof. Ik kreeg slaapmedicatie en ik moest stoppen met borstvoeding – als God goed is, waarom moet ik dan aan de medicijnen? Hij kan het toch fixen? Ik voelde me falen als mens, als vrouw, als christen.”

Hulp

“Waar ikzelf niet kon bidden, hebben de mensen om mij heen voor en met mij gebeden. Ik ben nooit alleen thuis geweest die maanden. Mijn moeder was net gestopt met haar baan en was daarom 24/7 beschikbaar. Het hielp om er met anderen over te praten, zij konden het voor me relativeren. Er is vijf weken lang voor ons gekookt en ik hoefde maar te bellen en er kwam een vriendin langs. Zonder dat sociale vangnet had ik er na twee maanden niet zo voorgestaan. In die periode ervaarde ik dat dít is waar het om draait in het leven: de relaties met mensen die je lief zijn.”

 ‘Tijdens de paniekaanvallen schreef ik veel Psalmen op’

“Wat me ook hielp om vol te houden, was God herinneren aan wat Hij eerder heeft gedaan. Hoewel ik het absoluut niet voelde, sprak ik in geloof uit dat Hij dat weer zou doen. Op mijn achttiende heb ik vier maanden stagegelopen in Spanje: heel spannend als je veel heimwee hebt en nieuwe dingen eng vindt. De eerste maand heb ik het daar zo moeilijk gehad. Ik heb wel honderd keer het vliegtuig naar huis willen pakken, maar juist in die periode is mijn relatie met God persoonlijk geworden. In de pauzes las ik de Bijbel, ik verslond ‘m gewoon. God heeft me toen geholpen. Ik kwam er sterker en mooier uit. Bij de paniekaanvallen heb ik hardop gezegd: ‘Toen ik in Spanje was, heb ik U zo ervaren – dat heb ik nu ook nodig in m’n leven.’ Echt een proclamatie dus. Bidden werd meer een uitspreken van geloof.”

Nieuwe grond

“Tijdens de paniekaanvallen schreef ik ook veel Psalmen op die voor mij een houvast waren. Ook David voelde niet dat God er was, maar riep toch zijn ziel op om Hem te aanbidden. Een tekst die heel belangrijk was, is Psalm 40 vers 2 tot 5. Waar ik het gevoel had dat de grond onder m’n voeten wegzakte, gaf Hij me weer nieuwe grond. Ik heb ervaren dat God me erdoorheen trok. Er komt een uitweg.”

Behandeling paniekaanval

“Na zo’n drie weken ben ik bij de psychiater terechtgekomen – hij gaf me medicatie om alles op een rijtje te krijgen. Vanaf twee maanden merkte ik dat ik geen angst- en paniekaanvallen meer had. Ik gebruik het nu nog steeds en voel me rustiger en gelukkiger dan voordat Janoah kwam. De moeilijke periode heeft me écht sterker gemaakt. Hoe dan ook, het komt goed. God is goed. Hij laat alles meewerken ten goede, Hij is te vertrouwen. Ik vind het moeilijk om de controle los te laten – maar toen ik geen controle meer had, had God dat wel.”

 Sifra Bekx: ‘Samen met mijn moeder heb ik een bord kapot gegooid’

“In de periode dat het niet goed met me ging, vertelde m’n moeder over een Japanse traditie: als daar servies sneuvelt, gooien ze het niet weg, maar lijmen ze de gebroken stukken weer aan elkaar met goudlijm. Zo worden de breuklijnen onderdeel van de geschiedenis van het voorwerp, waardoor het nog waardevoller wordt. Als ik terugkijk op mijn proces, zie ik dat God alle scherven van mijn gebrokenheid weer bij elkaar heeft gepakt en heeft hersteld tot iets mooiers dan het was. Laatst heb ik met mijn moeder een bord kapot gegooid en alle scherven aan elkaar gelijmd met goudlijm. Dat was heel intens, en ook moeilijker dan ik dacht om het passend te krijgen. Dat bord wil ik in huis zetten als symbool voor die periode.”

Perspectief

“Het is heel wonderlijk dat het ‘maar’ twee maanden heeft geduurd. Het gaat beter met me dan voordat het gebeurde, dat ervaar ik echt als een zegen. Het hebben van een kindje zet alles in je leven in het juiste perspectief. Janoah betekent ‘rust’, en dat brengt zij ook echt in ons leven. We zijn heel gelukkig met z’n drietjes.”

“Afgelopen zomer heb ik een nieuw album opgenomen met InSalvation, dat uitkomt in februari 2020. Naar aanleiding van mijn moeilijke periode heb ik, samen met mijn man Jafeth, een nummer geschreven, met daarin de tekst ‘My God, You’re fighting for me, I know I’m not alone. You have rescued me before and I know You will again.’ Ik hoop dat mensen op basis daarvan de kracht en moed vinden om dat net als ik zo te ervaren.”

Lees ook: ‘Psychische klachten: een taboe’

Fotocredits: Studio Anne.