‘Zij bracht mijn gezin innerlijke vrede’
Verpleegkundige Petra was als een engel voor Rob
De charismatische Rob (84) staat positief in het leven en telt dagelijks zijn zegeningen. Hij dankt God voor Zijn nabijheid, die hij in een moeilijke tijd mocht ervaren in de persoon van zijn kerstengel Petra.
Op zaterdag 7 maart bracht hij op kousenvoeten een pak wc-papier naar zolder. Bijna boven gleed hij weg en viel twee trappen af, waarbij hij links en rechts zijn hoofd tegen de muur stootte. Beneden in de gang bleef hij bewegingsloos liggen. Na enkele uren vonden zijn schoon- en kleinzoon hem. Als door een wonder had hij ‘slechts’ zijn nek gebroken.
Rob: “Ik ben door het oog van de naald gegaan! In het ziekenhuis stond iedereen versteld dat ik geen dwarslaesie had. De operatie was niet zonder risico, maar gelukkig mocht ik relatief snel naar huis. Fysiek kon ik weinig tot niets. Voor mijn vrouw, kinderen en kleinkinderen waren het spannende tijden. Iedereen besefte dat ik had kunnen overlijden.
De psychologische gevolgen waren ook heftig. Mijn jongste dochter wilde me graag opzoeken, maar vanwege de pandemie was dat lange tijd onmogelijk. Dan merk je hoe belangrijk het is om elkaar even aan te raken, vast te houden. Wat met woorden niet lukt, kun je met een gebaar of een kus duidelijk maken. Dus toen we elkaar na weken zagen, voelde ik de ontroering en de blijdschap.”
Rust en vertrouwen
“Mijn herstel duurde lang en putte ons uit,” vervolgt Rob. “Mijn vrouw heeft veel kunnen betekenen, maar 24 uur per dag 100 procent klaarstaan, vergt lichamelijk en geestelijk heel, heel veel. Ik ben optimistisch, maar er waren dagen en vooral nachten dat ik het niet gemakkelijk had. En niet alleen vanwege de fysieke pijn.
Petra hielp niet alleen bij mijn fysieke herstel
Petra kwam dus om duizend-en-één redenen als een geschenk. Zij verstaat haar vak, maar haar kracht zit in alle extra gebaren, vragen en acties. Zij straalt veel rust en vertrouwen uit, neemt alle tijd voor een kop koffie en ‘zomaar’ een gesprek. Ze was er in principe voor mij, maar fungeerde ook als uitlaatklep voor mijn vrouw en kinderen. Petra hielp niet alleen bij mijn fysieke herstel, maar zorgde door haar houding in het hele gezin voor innerlijke vrede.”
Geen moeite
Petra (45) werkt sinds haar 18e als verpleegkundige. Ze was 13 toen ze in een bejaardenhuis koffietafels dekte en de ouderen een ‘lekker bakkie’ bracht. Haar moeder wist allang dat Petra in de wieg was gelegd om klaar te staan voor de kwetsbare medemens.
“Zorgen voor de ander zit nu eenmaal in mijn karakter,” zegt Petra. “Ik voel dat het mij geen moeite kost om mensen te helpen die het moeilijk hebben. Mijn man is al jaren serieus ziek. Dat is ontzettend verdrietig en soms ook zwaar, maar we redden het. Ik vind het zo vanzelfsprekend om een luisterend oor te zijn, een hand uit te steken en hem waar mogelijk te steunen. Bovendien komt die liefde van twee kanten. Helpen is nooit eenrichtingsverkeer. Zonder hem zou ik dit ‘werk’ niet zo goed volhouden.”
Lees ook: Hoe twee 'kerstengelen' Jan en Joan hielpen tijdens hun huwelijkscrisis
“De eerste keer dat ik bij Rob en zijn vrouw kwam, was er direct een klik. Hij reageerde op een kwinkslag en was ondanks zijn ernstige situatie verrassend positief. Je zit dan op dezelfde golflengte en dan komt er vanzelf meer bij kijken. De lichamelijke verzorging staat zogenaamd voorop, maar het is mijn overtuiging dat het psychologische aspect het belangrijkste medicijn is. Je moet een antenne hebben voor de spanning waarmee iemand worstelt, voor de onzekerheid over het genezingsproces en voor de emotionele pijn.
Het zijn kleine dingen die een mens even optillen
Misschien zit het in mijn natuur dat ik daar veel tijd voor vrij maak. En ik ben blij dat mijn leidinggevenden mij de ruimte geven zo mijn werk in te vullen. Dat vertrouwelijke contact, voorbij de wondverzorging, het pleisters plakken en injecties geven, is voor mij de basis voor hoop, warmte en rust. Ik stuur Rob af en toe een mailtje of ik bel even. Het zijn kleine dingen die een mens even optillen.
Maar ik zorg ook goed voor mezelf, hoor. Als het even kan, pak ik mijn geweer en trek ik de natuur in om te jagen. Met de labrador speuren we naar hazen, fazanten, vossen en kraaien… Daar geniet ik ook van. Ik heb een vergunning en doe alles binnen de wet. Bovendien kom ik in de natuur tot rust. Als ik daarna thuis op de bank plof en mijn man zie, ben ik een gelukkige en bevoorrechte vrouw, die zomaar iets mag betekenen voor anderen.”
Deze artikelen zijn tot stand gekomen in samenwerking met Katholiek Nieuwsblad. Benieuwd naar meer verhalen? Lees meer.
Tekst: Cees Baan
Beeld: Nathalie van der Straten-Folkersma
