‘Ik vind het belangrijk dat er meer besef, begrip en openheid ontstaat over de impact van een vruchtbaarheidstraject’

Ingrid en haar man zijn sinds maart 2018 bezig met het vervullen van hun kinderwens. “Nadat we een jaar probeerden zwanger te worden, kwamen we via de huisarts in het ziekenhuis terecht. Na verschillende onderzoeken en een operatie begonnen we met ovulatie-inductie, een intensieve hormoonbehandeling waarmee wordt geprobeerd de cyclus en eisprong zo optimaal mogelijk te maken. In verband met PCOS is mijn eigen eisprong heel onregelmatig.”

“Elke cyclus bouwt de spanning op en is er toch weer een sprankje hoop: zou het deze keer wél lukken? Maar tot nu toe is er iedere maand een teleurstelling.” Omdat er na dertien pogingen nog steeds geen zwangerschap is, gaan Ingrid en haar man over op een andere vruchtbaarheidsbehandeling: IVF. Een nieuwe, spannende periode breekt aan.

Openheid

“Hoewel ik de afloop niet weet, vind ik het belangrijk juist nu al iets van ons proces te delen,” zegt Ingrid. “De onzekerheid is zo zwaar. Ik vind het belangrijk dat er meer besef, begrip en openheid ontstaat over de impact van een vruchtbaarheidstraject op iemands leven. Niemand verdient het zo’n traject alleen te doorstaan, daar kun je best wat steun bij gebruiken. Ik hoop met mijn openheid daaraan bij te dragen.”

Dat doet ze bijvoorbeeld door haar gevoelens te verwoorden in een kwetsbaar gedicht dat ze deelt op social media;

Ik mis je in m’n buik
Waar ik je had bedacht
Waar je zou moeten groeien
Waar je werd verwacht

Ik mis je in m’n hoofd
Waar ik over je droomde
Waar ik je al zag liggen in de wieg
Waar je al bij me woonde

Ik mis je in m’n hart
Waar je bent ontstaan
Want hoe langer ik op jou wacht
Hoe verder weg je lijkt te gaan

Ik mis je

De reactie ‘laat het los’ helpt niet. Hoe kan ik het loslaten als ik elke dag hormonen moet spuiten?

Ingrid: “Allereerst wil ik mensen graag bewust maken dat kinderen krijgen niet altijd vanzelfsprekend is. Maar woorden geven aan mijn verlangen en verdriet is tegelijkertijd een soort dagboek voor mij.” Vaak krijgt Ingrid fijne reacties wanneer ze open is. “Mensen leven mee en laten weten dat ze aan me denken.”

Toch wordt de plank ook weleens misgeslagen. “De meest stomme reactie vind ik; ‘gelukkig ben je nog jong.’ Daarmee gaan mensen compleet voorbij al mijn emoties. Het zegt niks dat ik nog jong ben. Ook de reactie ‘laat het los’ is niet zo helpend. Hoe kan ik het loslaten als ik elke dag hormonen moet spuiten en een paar keer in de week naar het ziekenhuis moet voor controle? Wat wel helpt, is vragen hoe het gaat. Mensen zijn soms bang dat ze mij verdrietig maken als ze naar mijn kinderwens vragen, of dat ik er misschien net even niet mee bezig ben. Maar het speelt 24/7 een rol in mijn leven. Ik vind het meestal juist fijn als mensen vragen hoe het gaat, zodat ik er niet altijd zelf over hoef te beginnen. En als ik er op dat moment even niet over wil praten kan ik dat zelf aangeven.”

Boos op God

Waar Ingrid eerder bij moeilijke gebeurtenissen in haar leven steun en troost ervoer bij God, voelt ze op dit specifieke onderwerp steeds meer een kloof ontstaan. Ze is soms boos. “Ik vind het heel moeilijk te begrijpen dat er kinderen ongepland of op een onveilige plek geboren worden, terwijl het ons tot nu toe nog niet gegeven is. Ben ik er niet klaar voor?  Ziet God mij niet als geschikte ouder? En als dat zo is, waarom vertelt Hij dan niet direct wat Zijn plan is? Wachten in onzekerheid en onbegrip duurt dan heel lang.”

Ik kan moeilijk begrijpen waarom God dit gebed nog niet heeft verhoord

Ingrid legt haar diepste wens dan ook niet meer bij God neer. “Ik merkte dat het een slechte invloed had op mijn relatie met God. ‘Als je bidt zal Hij je geven’ werd er vroeger gezongen. Ik kan moeilijk begrijpen waarom God dit gebed van mij nog niet heeft verhoord. Omdat het alleen maar frustreerde, ben ik gestopt met bidden voor onze kinderwens. Ik weet dat mensen in mijn omgeving het wel doen, dat is voor nu goed."

Doopdienst

Ondanks Ingrids vragen en onbegrip, zingt ze nog wel regelmatig voor in de kerk. Ook wanneer er een doopdienst is. “Ik heb een zwak voor het pasgeboren leven,” legt ze uit. “Op dat moment voelt het niet alsof het oneerlijk is dat dat kindje er wel is. Maar ik vind het ook lastig hoor, het wordt steeds moeilijker naarmate mijn eigen droom steeds verder weg lijkt. Als ik net weet dat er ook deze maand weer geen zwangerschap is ontstaan, kies ik er nu soms voor om niet te zingen. Ik herinner me een doopdienst die plaatsvond op dezelfde dag dat we ook mochten testen. Bewust heb ik daarmee gewacht tot na de dienst, tot die tijd had ik nog hoop en kon ik het zingen beter volhouden.”

Over ‘Willen jullie geen kinderen?’

In de podcast Willen jullie geen kinderen? gaat presentator Anne-Mar Zwart in gesprek met ervaringsdeskundigen en deelt ze ook welke emotionele periode er voorafging aan haar eigen zwangerschap. Ingrid is een van de gasten in de podcast. De podcast telt zeven afleveringen en is vanaf begin november te beluisteren in je favoriete podcast app. In aflevering 2 praat Anne-Mar met Ingrid:

Lees ook: Coach Jorien Ouweneel: ‘ongewenste kinderloosheid is eenzaam’