Anna’s dochter gaat naar een gesloten psychiatrische afdeling: ‘Mijn hart breekt in duizend stukjes’
29 november 2024 · 08:00
Update: vandaag · 10:37
Voor velen lijkt het een gewone dag in het ziekenhuis, maar voor Anna en haar dochter voelt het alsof ze een andere wereld binnengaan. Anna’s dochter wordt opgenomen op een gesloten afdeling. Ze schrijft er een blog over.
De eerste set deuren vallen achter ons dicht. “Sorry, we moeten even wachten tot ze goed gesloten zijn voor we de andere open doen.” We knikken, onze handen vol met weekendtassen, kussens en een knuffel.
De tiener van net 15 wordt opgenomen in het ziekenhuis, op de gesloten psychiatrische afdeling. Niet omdat het heel slecht gaat, maar wel voor een second opinion omdat ze er bij ons thuis ook niet helemaal uitkomen wat er precies aan de hand is. En ik mag mee. De eerste 24 uur, tot ze gesettled is.
Nu hebben we vaker opnames gehad, maar nooit bleef ik erbij.
De beste blogs lezen over opvoeding?
Schrijf je in voor onze gratis tweewekelijkse nieuwsbrief!
Lees onze privacyverklaring.
“We zijn één van de strengste. We gaan eerst al je spullen controleren om te kijken of je niks meehebt waarmee je schade aan jezelf kunt toebrengen.” Dus pakt ze met blauwe, plastic handschoentjes één voor één de schone onderbroeken, sokken, truien en laptop uit de tas. Uitgebreid voelt ze alles. Zolang ik mijn spullen bij me houd hoef ik niets te laten zien. Toch voel ik me bekeken, alsof ze ook mij meten en meenemen in hun beoordeling, blauwe handschoentjes in mijn hoofd. Ben ik wel een goede moeder? Doe ik het goede voor mijn kind? Zou ze hier wel zitten als ik dat deed… Zomaar wat vragen die door mijn hoofd spoken die eerste uren.
Het beeld dat ik van een psychiatrische patiënt heb, klopt niet'
We wachten tot het eten gebracht wordt, zoutloze ziekenhuismaaltijden, waar niemand gelukkig van wordt. Samen met de andere meiden, een stuk of 7, en begeleiders, eten we aan een lange tafel. Maar het is verre van gezellig. Ik wil gaan zitten, maar een meisje kijkt vertwijfeld naar wat ik doe. Ze zegt niks, maar barst bijna in huilen uit, ik zit op haar plek.
Als ik me verplaats is het eten verder ongemakkelijk. In stilte eten we, maar echt honger heb ik allang niet meer. Net als de meeste meiden die daar zitten, maar goed, zij hebben een eetstoornis, ik niet.
Alcoholverslaafd op je 13e
Ik vroeg me al eens af wat voor tieners we hier aan zouden treffen. Maar het beeld dat ik in mijn hoofd heb van een psychiatrische patiënt klopt niet. Ik denk aan de oude man die we buiten zien zitten (van de volwassenen afdeling). Hij loopt op slippers, met sokken, trainingsbroek en versleten shirt. Z’n haar ongewassen, tussen z’n tanden bungelt een sigaret en langzaam beweegt hij zich voort, terwijl hij een geanimeerd gesprek voert met een niet zichtbaar persoon. Zo iemand heb ik in m’n hoofd.
Maar deze meiden zou je net zo goed op iedere middelbare school tegen kunnen komen. Wijde kleren, lange haren, koptelefoon op en in zichzelf gekeerd. Dat er onder de oppervlakte ellende speelt hoor je pas uit de verhalen. Van alcoholverslaafd zijn op je 13e tot niet meer willen leven en hardnekkige eetstoornissen.
Mijn hart breekt
En het is dat ik hier zit voor mijn eigen kind, maar mijn hart breekt in duizend stukjes voor ze. Ach meisje toch, denk ik. Wat moet je toch meegemaakt hebben om hier terecht te komen, who hurt you? Maar meer dan een vriendelijk woord wissel ik niet met ze. Want ook hier zit je uiteindelijk voor jezelf, niet voor de ander.
De nacht verloopt onrustig. Om de zoveel uur wordt er gecontroleerd, het licht op de gang blijft aan en al vroeg in de ochtend komen er kinderen van de jeugdafdeling buiten spelen. Ik vraag me af of er hier ook mensen komen om beter te worden en hoe dat dan moet als je niet eens echt rustig kunt zijn.
Doei mam
24 uur nadat ik door de deuren binnenkwam loop ik er weer uit, zij blijft nog twee weken. Ik slik en zeg tegen mezelf dat het echt goed is dat ze hier zit. We knuffelen ietwat ongemakkelijk, maar het doet goed. Ik zeg: “Tot snel. Ik hou van je.” Zij: “Ja doei mam, ga nou maar.” (want tja, je bent zelfs daar natuurlijk een puber).
En dan sta ik weer buiten in de zon. De wereld draait gewoon door, denk ik. En in gedachten sta ik nog even stil bij die meiden in die afgelegen vleugel. Voor hen staat de wereld stil. Vrienden verdwijnen vaak, familie is soms verdeeld of niet in beeld. Sommigen gaan allang niet meer naar school. Soms zitten ze op dit soort plekken puur omdat er geen andere plek beschikbaar is. Ik snap wel dat je dan niet zoveel toekomst meer ziet.
Schuldgevoel
Dat mijn dochter daartussen zit voelt bijna onwerkelijk. Ook bij haar breekt mijn hart en denk ik uren na over de vraag who hurt you. De vragen die ik had blijven en ik kan het schuldgevoel niet van me afschudden. Maar uiteindelijk zie ik haar opbloeien, zelfs al tijdens die twee weken en in de periode erna. Er gaat dus toch iets goed. De wereld draait gewoon door en ze draait weer een beetje mee.
Lees hier hoe het verder gaat met Anna en haar dochter.